Η απρόσμενη ψυχρολουσία του Σ.

   

   Περίπου δέκα λεπτά αφού είχαν κάτσει στο τραπεζάκι τους ξεκίνησε το παιχνίδι. Οι φίλοι μας με περίσσεια ευγένεια σηκώθηκαν για να χαιρετήσουν τις κοπέλες, ο Κώστας σύστησε την Σόφι και την Έλενα στον Σ., έριξε ένα πεταχτό φιλί στη δεύτερη και στρογγυλοκάθησαν στις θέσεις τους.

-Έχετε παραγγείλει? Στράφηκε ανέμελα η Έλενα στον Σ., βρίσκοντας παράλληλα μια πρώτη ευκαιρία να τον διερευνήσει.

-Είπαμε με τον Κώστα να ξεκινήσουμε με ρακόμελο, που το αγαπάει πολύ, απάντησε ο Σ. όλο γλύκα και ευγένεια, χαιρετίζοντας με το βλέμμα του το γυναικείο της ένστικτο. Θα μας κάνετε παρέα? Συμπλήρωσε αινιγματικά, σαφώς αφήνοντας να εννοηθεί κάτι περισσότερο από το ρακόμελο.

-Γιατί όχι, χαμογέλασε η Έλενα κατεβάζοντας τη ματιά της γοητευμένη από το όμορφο θράσος που είχε δείξει ο Σ. Έεε Σόφι, δε συμφωνείς? Μα τι κάνεις τόση ώρα με το μπουφάν σου, άντε τακτοποιήσου επιτέλους!

   Η προσοχή της παρέας μετατέθηκε στην Σόφι που έδειχνε ιδιαίτερα απασχολημένη με τα πράγματα της κρυφακούγοντας τις πρώτες αντιδράσεις. Ο Κώστας από την άλλη απολάμβανε το φίλο του εν ώρα δράσης.

-Αν και μόλις γνωριστήκαμε, θα στοιχημάτιζα πως είσαι από τα άτομα που στα πάρτυ συνηθίζουν να εμφανίζονται αργοπορημένα.. Είναι αλήθεια? είπε ο Σ. με υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια απογειώνοντας έτσι τον παραλληλισμό του.

   Ένα παγωμένο χαμόγελο αποτυπώθηκε στην έκφραση της Σόφι που κοίταζε τον Σ. με ψυχραιμία κατ’ ευθείαν στα μάτια.

-Είναι κι αυτός ένας τρόπος να κλέψεις τις εντυπώσεις. Παρ’ όλα αυτά, αν έπρεπε να κάνω κι εγώ μια μαντεψιά, ανάμεσα στην κλοπή και τις εντυπώσεις, σου αρέσει περισσότερο να ληστεύεις παρά να εντυπωσιάζεις! Άλλωστε το καταλαβαίνω, αν βέβαια είναι έτσι, στις μέρες μας ένας έξυπνος άνθρωπος είναι είδος προς εξαφάνιση, οπότε αναγκαστικά αν θέλει να εξακολουθεί να είναι έξυπνος, κάποια στιγμή θα τις βαρεθεί τις εντυπώσεις γιατί πολύ απλά τις κερδίζει πολύ εύκολα. Κι αν καμιά φορά δεν τις κερδίζει αυτό δεν τον νοιάζει, είναι χορτασμένος γενικά. Μοιραία λοιπόν αρέσκεται, όταν θέλει, να παίρνει δίχως να περιμένει να του δώσουν, κάνοντας έτσι επίδειξη δύναμης. Πρέπει να σου πω ότι εν τέλει το βαριέται και αυτό. Στο τέλος καταλήγει να παίζει συνειδητούς ρόλους. Όπως ο ηθοποιός, ανάλογα με το timing, τις εκάστοτε περιστάσεις και με αυτούς που έχει απέναντι του, υπηρετεί το σενάριο που στήνεται μπροστά στα μάτια του. Πάντως πρέπει να παραδεχτώ ότι έπεσες μέσα. Στα πάρτυ πάντα εμφανίζομαι μαζί με τους τελευταίους, όχι όμως από καπρίτσιο αλλά γιατί έχω το κακό συνήθειο γενικά να καθυστερώ. Θέλω το χρόνο μου. Και δυο άδεια σφηνάκια για να πιούμε ρακομελάκι μαζί σας, μα που είναι πια αυτός ο σερβιτόρος?
    Αυτό ήταν. Mια αόρατη δύναμη διαπέρασε τον Σ. που συντάραξε όλο του το είναι. Πλέον κοιτούσε τη Σόφι με ορθάνοιχτα μάτια και τεντωμένα φρύδια, αποσβολωμένος και μαγεμένος από την απρόσμενη τροπή που έδωσε στη συζήτηση, ενώ ταυτόχρονα πάλευε να αναδιοργανωθεί περιμαζεύοντας τις παρενέργειες της σκόρπιας σκέψης του. Αναμφίβολα του άρεσε. Στο βλέμμα της έβλεπε έναν εκρηκτικό συνδυασμό γοητευτικού παρουσιαστικού και πανίσχυρου πνεύματος.. Ήταν όμως στ’ αλήθεια έτσι ή μήπως υπερέβαλε? Ίσως να την είχε υποτιμήσει στην αρχή και αφού τον ψάρωσε να πέρασε στο αντίθετο άκρο αποθεώνοντας την.. Άξαφνα και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, μια ευχάριστη ανάμνηση από τον ίδιο να χαζεύει ήρεμος το ενυδρείο του στριμώχτηκε ανάμεσα στους συλλογισμούς του.. Παρατήρησε με έκπληξη τη σύγχυση του να αποσυμπιέζεται, να υποχωρεί..

   Παρά το γρήγορο νοκ άουτ που υπέστη είχε σκοπό να περάσει στην αντεπίθεση. Τώρα ήθελε να την φλερτάρει και να την εντυπωσιάσει ενώ ταυτόχρονα θα την τσέκαρε για την ματαιοδοξία της. Πάντως αν διαφαινόταν ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο ίσως να έχανε κάτι, ήταν διατεθειμένος εν μέρει να ρίξει τις άμυνες του για να γνωριστούν καλύτερα…

-Πρέπει να ομολογήσω πως κάπως τα λόγια σου με γείωσαν.. Ωστόσο δεν μπορώ να ξέρω αν είχες πρόθεση να με μπλοκάρεις ή να με τεστάρεις. Μεταχειρίστηκες την ευθύτητα σου τόσο έξυπνα που ένιωσα τον εγωισμό μου να γκρεμίζεται αβίαστα μπροστά σε ένα άγνωστο καινούργιο είδος γοητείας που δεν έχω ξανασυναντήσει, είπε ο Σ. και αμέσως διέκοψε το λόγο του αφενός γιατί αισθάνθηκε ότι είχε ήδη δώσει πολλά αφετέρου για να παρατηρήσει την αντίδραση της Σόφι. Αυτή φάνηκε να εκπλήσσεται με ανάμεικτο τρόπο. Κάπως της άρεσαν τα λόγια του μα σίγουρα περίμενε κάτι περισσότερο από την υποταγή του. Ήταν αναμενόμενο. Συνειδητοποίησε πως αν ήθελε να τη γοητεύσει θα χρειαζόταν τώρα λιγότερο το πνεύμα του και περισσότερο την πατροπαράδοτη τεχνική του σκοτσέζικου ντουζ.

-Τώρα βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος, επειδή δεν επιχείρησα καθόλου να αντισταθώ σε αυτά που λες, να με θεωρήσεις εύκολο. Σίγουρα σε κανέναν δεν του αρέσει να χάνει, αυτός όμως που πολύ σπάνια τον κερδίζουν, τις λίγες φορές που χάνει κατά βάθος τις χαίρεται και τις παραδέχεται. Είμαι χορτασμένος λοιπόν, όπως λες κι εσύ. Ωστόσο, εσύ μπορεί να με ψυχολόγησες σωστά από την αρχή, μα την αφορμή για να μου το δείξεις στην έδωσα ο ίδιος.. Αν ίσως προσπάθησα να σου πάρω τον έλεγχο ή αν σε υποτίμησα, το έκανα λόγω πλήρους άγνοιας για σένα και από συνήθεια δικιά μου.. Δεν συμβαίνει καθόλου συχνά όμορφες γυναίκες να αποφεύγουν να αναπαύονται στις δάφνες της γοητείας που ασκούν με το παρουσιαστικό τους, παραδέχτηκε επιτιμητικά ο Σ. κοιτάζοντας την μπερδεμένη Σόφι που του έδειχνε ότι ψάχνει απελπισμένα να βρει κάποιο νόημα στα λόγια του… Χμμ, βασικά θέλω να πω ότι έχω κουραστεί να συναντώ ψεύτικες Barbie, ή κυριλέ ψηλομύτες, ή δήθεν έξυπνες γκόμενες ή ακόμα χειρότερα αυτές που βαμπιρίζουν, που κολλάνε πάνω σου σαν βδέλλα. Κι ας μη μιλήσω γι’ αυτές που σε χρησιμοποιούν είτε σαν πορτοφόλι είτε σαν την χρυσή ευκαιρία για την καινούργια ζωή που πάντα ήθελαν να ζήσουν ή σαν φίλο αν και ξέρουν ότι τις βλέπεις ερωτικά ή αντίθετα βλέπουν αυτές σε εσένα τον μελλοντικό γαμπρό και τον πατέρα των παιδιών τους. Κι όλα αυτά στα λέω γιατί είχα ξεχάσει ότι πιθανόν να υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τους παραπάνω άγραφους μαζικούς κανόνες…Βασικά είσαι ελεύθερη?

Το απρόσμενο ραντεβού

   O Σ. συχνά επέτρεπε στην προσοχή του να περιφέρεται στις απαγορευμένες περιοχές του υποσυνείδητου του. Φαινομενικά αναίσθητος κι αδιάφορος για δράση, όταν αντιλαμβανόταν ότι κάτι σκοτεινό μέσα του εμπότιζε όλες του τις πράξεις, έπεφτε αμέσως στο πεδίο μάχης για να βρει τη ρίζα του κακού. Ο χρόνος, ο κόπος και οι παρεπόμενες θυσίες που απαιτούνταν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, εκείνος απλά έψαχνε να βρει το αγκάθι με οποιοδήποτε κόστος. Ήταν κάτι που περισσότερο του συνέβαινε και είχε καταλήξει να το βλέπει σαν το ιδιαίτερο προσωπικό του χόμπι. Ήξερε να αφήνεται στη στιγμή, όμως, όσο αβίαστα επέτρεπε αρχικά την παράδοση του στα σκοτάδια του, τόσο πιο δυναμικά επιστράτευε αργότερα την αναλυτική του σκέψη για να κατανοήσει τι του συνέβαινε και να επιφέρει μια δομή, μια τάξη στον εαυτό του. Τον τελευταίο καιρό οι εσωτερικές του καταδύσεις είχαν αυξηθεί επικίνδυνα σε συχνότητα αλλά και σε διάρκεια και μάλιστα μερικές φορές μπορεί να του κόστιζαν κι ένα ολόκληρο βράδυ. Μια τέτοια νύχτα έμοιαζε να ήταν και τούτη. Με τη σιωπή να κυριαρχεί στο χώρο, ο Σ. καθισμένος στον αγαπημένο του καναπέ κι εντελώς ακίνητος, χάζευε τα ψάρια του ενυδρείου με απλανές βλέμμα. Ήταν τελείως εκτός τόπου και χρόνου. Έμοιαζε με ξυλοφορτωμένο μποξέρ που από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που έχει δεχτεί από τον αντίπαλο, είχε υποχρεωθεί να ακινητοποιηθεί στη γωνία του ρινγκ, περιμένοντας απλά να τελειώσει το μαρτύριο του. Και πράγματι συνέβη το θαύμα! Ο θόρυβος του κινητού τηλεφώνου διέλυσε μεμιάς την ατέρμονη σιωπή που κυριαρχούσε στο χώρο, σηματοδοτώντας έτσι και τη λήξη του γύρου..

   Ήταν ο φίλος του ο Κώστας. Προσπερνώντας γρήγορα τις τυπικότητες, ποτέ άλλωστε δεν συνήθιζαν περιττές ευγένειες μεταξύ τους, ο Κώστας πληροφορήθηκε από τον ήρωα μας ότι ένιωθε εξαντλημένος από τη δουλειά κι ότι δεν είχε καθόλου όρεξη για βόλτα. Εκείνος διακόπτοντας τον πριν προλάβει να ολοκληρώσει, του πρότεινε να βγούνε παρέα για ποτάκι και παριστάνοντας φανερά τον αδιάφορο, ανέφερε ότι έχει δώσει ραντεβού με δυο γκόμενες στις 10 στο «Ρακοκάζανο». Πρόσθεσε δε κολακευτικά ότι θα ήταν ιδανικό αν ερχόταν εκείνος για να τον πλαισιώσει στο επικείμενο παιχνίδι που αναμφίβολα θα γινόταν με τις κοπελιές κι όχι κάποιος άλλος. Για να διώξει και τις τελευταίες αμφιβολίες του Σ. που αρεσκόταν στο να είναι εξαιρετικά εκλεκτικός (σχεδόν υποχόνδριος) στις εξόδους του, κυρίως όσον αφορά το σχήμα της παρέας και για να ικανοποιήσει την εμμονή να ξέρει σημαντικές για εκείνον λεπτομέρειες από πριν, αναγκάστηκε να συμπληρώσει με επεξηγηματικό ύφος πως είχε μπλέξει εδώ και δυο εβδομάδες με μία πιτσιρίκα που γνώρισε στο γυμναστήριο και μάλιστα ότι είχε διαπιστώσει ότι οι φίλες της ήταν ίσως και πιο ωραίες από τη «δικιά» του.

   -Χα χα, θα μπλέξουμε σήμερα, τι ήθελες και πήρες, απάντησε ο Σ. με μεγάλη δόση ειρωνείας, προσπαθώντας έτσι να μετριάσει με τα λόγια του τον πηγαίο ενθουσιασμό που ενδόμυχα φανέρωνε η φωνή του.

   -Έτσι ζέστανε τις ατάκες σου κι αν κυλίσει η βραδιά ιδανικά στο τέλος μπορεί να σου πω κι ότι σου χρωστάω κι από πάνω.. Λοιπόν λαμόγιο έχουμε μισή ώρα μπροστά μας, κλείσε να ετοιμαστούμε γιατί στο τέλος αν τις στήσουμε, να δω τι θα σκαρφιστείς για να τουμπάρεις το κλίμα, κανονίσου, αν αργήσουμε κερνάς.

   Ο Σ. προτού κλείσει το τηλέφωνο, είχε ήδη ανάψει τον θερμοσίφωνα, ύστερα πέταξε δυο αυγά στο τηγάνι μαζί με λίγο λουκάνικο, έφαγε, έκανε το γρήγορο ντουζάκι του, ντύθηκε γρήγορα μα προσεκτικά, διαλέγοντας ένα κομψό casual στυλ, έφτιαξε προσεκτικά τη χωρίστρα του και έφυγε γρήγορα για το σπίτι του Κώστα. Ευτυχώς εκείνος κατέβηκε σχεδόν αμέσως καθώς έμεναν 5 λεπτά για να σημάνει η ώρα 10.

   -Στην ώρα σου ως συνήθως, δεν γίνεται δηλαδή να πάμε μερικά λεπτά πιο νωρίς, πρέπει πάντα εσύ να παριστάνεις τον Άγγλο κι εγώ τον υπερτασικό, είπε και ξέσπασαν σε γέλια. Ο Σ. είχε όρεξη να προθερμάνει ακόμα περισσότερο το χιούμορ και τη χημεία μεταξύ τους, ήξερε ότι το «λίγο πριν» καθορίζει το «λίγο αργότερα» κι ότι άλλωστε η καλή πρώτη εντύπωση σου δίνει τρομερά πλεονεκτήματα κι επιλογές, ειδικά όταν απέναντι σου βρίσκεται θηλυκό.

   - Για το ότι δεν θα αργούσαμε ήμουν 100% σίγουρος, όπως κι εσύ για το ότι σήμερα δεν είχα σκοπό να κεράσω, είπε κι ακούστηκε κάπως κακός συμπληρώνοντας μετά από μια μικρή παγωμάρα, τουλάχιστον όχι απαραίτητα εσένα. Η προσπάθεια του για πλακίτσα απέτυχε παταγωδώς, ευτυχώς που τουλάχιστον είχε προλάβει να σώσει τα προσχήματα, σκέφτηκε μέσα του..

  Όλα πήγαιναν ρολόι, πάρκαραν εύκολα και γρήγορα σχεδόν έξω από το μαγαζί, προσπέρασαν γρήγορα τον όμορφό εξωτερικό κήπο του Ρακοκάζανου κι αφού επανέφεραν το βήμα τους σε κανονικό ρυθμό λίγο πριν φτάσουν στην είσοδο, μπήκαν μέσα. Ήταν ένα παραδοσιακό ρακάδικο, διακοσμημένο όχι με επιτηδευμένο τρόπο, με εκείνο το πρόχειρο ρετρό-στυλ που συνήθως κυριαρχούσε σε μαγαζιά αντίστοιχου τύπου. Οι πολύχρωμες καρέκλες σε αντίθεση με τα γήινα χρώματα των πετρόχτιστων τοίχων δημιουργούσαν ένα είδος ανάτασης, ενώ το παλαιάς κοπής μικρό ξύλινο μπαρ που βρισκόταν στο κέντρο και στο βάθος του χώρου κατοχύρωνε την διακριτική παρέμβαση του προσωπικού στο χώρο. Ο Κώστας αγαπούσε αυτό το μέρος κι ερχόταν συχνά αφενός για τον ωραίο κόσμο που μάζευε κι αφετέρου για το μεστό χειροποίητο ρακόμελο του.

   Το μαγαζί ήταν φίσκα. Ο Σ. ενοχλήθηκε κάπως από την φασαρία που επικρατούσε. Η οχλαγωγία είχε κατατροπώσει για τα καλά τις έντεχνες μελωδίες που έβγαιναν από δύο μικρά ηχεία που προσπαθούσαν μάταια να δώσουν το στίγμα τους στο χώρο. Από την μεριά του ο Κώστας, όντας πιο δραστήριος, είχε τεντώσει το σβέρκο του προσπαθώντας να εντοπίσει κάποιο άδειο τραπεζάκι.     

   - Δυστυχώς αυτή τη στιγμή είμαστε γεμάτοι αλλά είστε τυχεροί γιατί μια παρέα μόλις πλήρωσε και είστε πρώτοι στην αναμονή, τους ενημέρωσε όλο ενθουσιασμό και νάζι η κοπέλα στην υποδοχή. Αν θέλετε, περάστε στο μπαρ μέχρι να ετοιμάσουμε το τραπεζάκι σας, είπε μηχανικά δείχνοντας με τα χέρι της το βάθος του χώρου.

   -Τα κορίτσια ευτυχώς δεν έχουν έρθει ακόμα, δε θα χωρούσαμε να κάτσουμε στο μπαρ είπε ο Σ. στον φίλο του καθώς περνούσαν ανάμεσα από τον κόσμο καταλήγοντας στο μικρό και ταπεινό μπαρ του Ρακοκάζανου.

   -Μόλις μου έστειλε μήνυμα η Έλενα ότι θα αργήσουν λιγάκι. Κρίμα πάντως, ακόμα δε θα είχες προλάβει να τη γνωρίσεις και θα την «στρίμωχνες» τη Σόφι μπαγασάάάκο, τον πίκαρε εκείνος.

   Μπορεί ο Σ. να μην είχε τις είχε ξαναδεί, όμως το ότι μπήκε στη διαδικασία να τσεκάρει τις παρέες ψάχνοντας για δυο κοπέλες μόνες δεν έκανε εντύπωση στον Κώστα. Αφενός είχε συνηθίσει που ο φίλος του ήταν εξαιρετικά εύστροφος και παρατηρητικός, αφετέρου ήξερε ότι πάντα τον έπιανε ένα υπερβολικό άγχος όταν επρόκειτο για άγνωστες καταστάσεις και ειδικότερα όταν αυτές αφορούσαν καινούργιες γνωριμίες. Η εμμονή για τον έλεγχο της κατάστασης σκέπαζε με ολοκληρωτικό τρόπο την προσωπικότητα του. Κι όλα αυτά ανάθεμα κι αν τα είχε αντιληφθεί μόνος του, ο ίδιος ο Σ. του τα είχε εξομολογηθεί παλιότερα σε μια στιγμή αδυναμίας, σε μια έξαρση αυτοκριτικής ύστερα από μερικά ποτηράκια ούζο. Έκτοτε όποτε ο φίλος του γινόταν εμφανώς πιο έντονος και απότομος στον τόνο της φωνής και στις κινήσεις του, μπορούσε πλέον να καταλάβει το γιατί. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Σ. την ένιωθε αυτή την ξαφνική μεταστροφή του και στην προσπάθεια να κρύβει τον εσωτερικό του κόσμο, πρόβαλε προς τα έξω το αντίθετο: ένα σούπερ cool τύπο, χιουμορίστα, ετοιμόλογο, με την ακλόνητη αυτοπεποίθηση που αποπνέει ο άνθρωπος που ξέρει να περνάει καλά με τους γύρω του μα που κατά βάθος δεν νοιάζεται για τίποτα και για κανέναν.

28η Οκτωβρίου: Αργία ή εθνική επέτειος;

   28^η Οκτωβρίου σήμερα και αναμφίβολα όλοι γιορτάζουμε την αντίσταση που προέβαλλαν οι πρόγονοι μας στους Γερμανούς κατακτητές.

   Βέβαια στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι γιορτάζουν ένα προγραμματισμένο μα αναπάντεχο διάλειμμα από τη δουλοπρέπεια στην οποία τους έχει βυθίσει το καταραμένο το σύστημα. Είναι αυτοί που αγοράζοντας ημερολόγιο τρέχουν αγωνιώντας να διαπιστώσουν ότι για καλή τους τύχη οι εθνικές επέτειοι και οι αργίες ευτυχώς δεν έπεσαν το Σαββατοκύριακο. Είναι αυτοί που βλέπουν την αντίσταση των προγόνων μας ως το μεσοβδομαδιάτικο ρεπό τους, ως την χρυσή ευκαιρία που τους παρουσιάζεται να πάνε σινεμά με την κοσμοτέ και να περιμένουν στην ουρά σαν τα πρόβατα, είναι όλοι αυτοί οι ανώριμοι ενήλικες που παριστάνουν τους σοβαρούς μόνο και μόνο επειδή βγάζουν ένα μισθάκο για να καταναλώσουν τις ανούσιες επιθυμίες τους, είναι αυτοί οι κακομοίρηδες που παριστάνουν ότι κρατούν τη ζωή στα χέρια τους απλά και μόνο επειδή ευτυχώς έχουν ακόμα δουλειά.               

  

   Είναι αυτοί οι κομπλεξικοί γεμάτο νευρώσεις άνθρωποι που κοιτούν με μισό μάτι το διπλανό τους, είναι αυτοί που δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει εποικοδομητική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, είναι αυτοί που αν τους μιλήσεις για συλλογική συνείδηση θα σφυρίξουν κλέφτικα, είναι αυτοί που στο αξιακό τους σύστημα η βολή τους είναι πρώτη με διαφορά, είναι αυτοί που παριστάνουν μάταια ότι είναι κάποιοι ξέροντας ότι δεν είναι τίποτα, είναι οι πολλοί που ορίζουν τις σάπιες αντικειμενικότητες και τα κοινωνικά κλισέ, είναι αυτοί που όταν ανοίγουν το στόμα τους θυμίζουν θαμώνες από τηλεοπτικό πάνελ, είναι αυτοί που τίποτα από αυτά που εκφράζουν ως απόψεις τους δεν τους ανήκει πραγματικά, είναι αυτοί που βλέπουν βιβλίο και βγάζουν σπυριά, είναι αυτοί που αβίαστα υπακούουν στους επιτηδευμένους ανθρώπινους νόμους μα έχουν πλήρη άγνοια για τους αλάνθαστους νόμους της φύσης, είναι αυτοί που προσκυνούν το χρήμα και δεν αντιστέκονται σε τίποτα που να σχετίζεται με αυτό, είναι αυτοί που αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν την πραγματικότητα πέρα από το εγωϊκό τους πρίσμα, είναι οι στρατιώτες και τα γρανάζια του συστήματος που, απόλυτα ελεγχόμενοι καθώς είναι, ευθύνονται περισσότερο για όσα περνάει σήμερα αυτός ο τόπος, είναι αυτοί που λένε ναι σε όλα γιατί φοβούνται να πουν όχι…Και κατά μια περίεργη σύμπτωση, είναι οι ίδιοι που κατηγορούν το ίδιο το σύστημα γιατί τους προσφέρει απλόχερα τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν…

   Είναι αυτοί που δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι αυτοί οι μεταλλαγμένοι πανομοιότυποι άνθρωποι που θυμίζουν τα πατατάκια Pringles, θύματα της παγκοσμιοποίησης που μας θέλει όλους ίδιους για να μπορεί να μας στοιβάζει εύκολα σε κουτάκια, είναι αυτοί που δεν δικαιούνται να γιορτάζουν για την ιστορία των Ελλήνων και ορθώς δεν το κάνουν αφού βλέπουν τη μέρα αυτή ως διάλειμμα από την ασφυξία και την αλλοτρίωση που νιώθουν από το χαμστερικό τρόπο ζωής τους..

   Όσο για εσάς που φτάσατε σε αυτές τις γραμμές, εσείς που σέβεστε τη μοναδικότητα σας κι έτσι μπορείτε να παράγετε τα δικά σας χρώματα, εσείς που λέτε όχι στην ολοκληρωτική υποταγή, εσείς που έχετε τη δύναμη να αρνείστε τους κονφορμισμούς του συστήματος και τις ανάγκες που αδυσώπητα προσπαθούν να σας λυγίσουν ενώπιον του χρήματος, εσείς που παλεύετε για κάτι υγιές και μακροπρόθεσμο, για ένα όνειρο, εσείς που υπηρετείτε την ομορφιά και τη γεμάτο νόημα ζωή, εσείς που πέφτετε για να ξανασηκωθείτε και πάλι, ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ..

 Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες προγόνους αγωνιστές και στους σύγχρονους πραγματικούς απογόνους τους

  

Το σπίτι

Το σπίτι

   

   Μετά από μια εντελώς συνηθισμένη μέρα ο Σ. στάθηκε στο κατώφλι της πόρτας του διαμερίσματός του, μπαϊλντισμένος και αποκαμωμένος από την πρωινή του βάρδια. Κυρτώνοντας προσεκτικά την πονεμένη μέση του, έσκυψε κι ενώ με το ένα χέρι άνοιξε το φακό του κινητού, με το άλλο αναμόχλευε ακανόνιστα το εσωτερικό της ακατάστατης τσάντας του να βρει τα κλειδιά του. Περιέργως δεν τα έβρισκε και στη σκέψη μήπως του έπεσαν κάπου στο δρόμο άρχισε να τον πιάνει κρύος ιδρώτας. Κυριευμένος από μια αναπάντεχη ταραχή αναποδογύρισε βίαια την τσάντα του σκορπίζοντας όλα της τα αντικείμενα στο βρώμικο πάτωμα. Ευτυχώς γι’ αυτόν διαπίστωσε ότι τα κλειδιά είχαν μπλεχτεί μέσα στο μανίκι της μπλούζας που χρησιμοποιούσε στη δουλειά. «Αυτό μας έλειπε» ψέλλισε φωναχτά φανερώνοντας την ούτως ή άλλως αρνητική διάθεση που έσερνε μαζί του. Η ανακούφιση που αισθάνθηκε γλιτώνοντας τέτοια συμφορά, τον έκανε να ξεχάσει για λίγο τη μέση του μα μόλις πέρασε το κατώφλι της πόρτας προσγειώθηκε απότομα και πάλι αφού στο σπίτι τον περίμενε κάτι χειρότερο, μια "συμφορά" γνωστή, συνηθισμένη και μόνιμη.

   Ήταν που δεν του άρεσε το σπίτι που έμενε και όταν έβγαινε έξω, ανεξάρτητα από το τι θα έκανε ή με ποιον θα πήγαινε, πάντα αισθανόταν ένα είδος μόνιμης ευφορίας, κάτι σαν απελευθέρωση από τους τέσσερις τοίχους που ένιωθε ότι τον έπνιγαν. Δεν είχε κι άδικο. Ήταν ένα διαμέρισμα μουντό, χωρίς πολλά παράθυρα. Είχε προσπαθήσει να αντισταθμίσει αυτή την αποπνικτική αίσθηση βάφοντας τους τοίχους ένα συνδυασμό γαλάζιου και πράσινου, είχε βάλει άποψη και ωραίο γούστο στη διακόσμηση κάνοντας μάλιστα τα δωμάτια να φαίνονται μεγαλύτερα, μα το κερασάκι στην τούρτα ήταν το ενυδρείο με τα εξωτικά ψαράκια και τον βιολετί φωτισμό που έδινε ένα είδος αίγλης σε όλο τον υπόλοιπο χώρο. Δυστυχώς γι’ αυτόν ο κόπος του δεν απέφερε τους καρπούς που ήθελε, μιας φυσικής, ανάλαφρης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας. Στην αρχή είχε αποφασίσει να επιχειρήσει μια μινιμαλιστική προσέγγιση όμως όταν είδε ότι δεν του έβγαινε πεισμάτωσε κι άρχισε να προσθέτει όμορφες πινελιές, όπως αυτή του ενυδρείου. Στο τέλος, αποκαμωμένος από την προσπάθεια κι εξαντλημένος από το πείσμα, άρχισε να πιστεύει ότι ίσως και να μην ήταν στο χέρι του. Διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι για το βαρύτονο κλίμα έφταιγε το ίδιο το μέρος. Μετά τους  πρώτους μήνες και αφότου ο ενθουσιασμός που επιτέλους στα τριάντα του χρόνια έπιασε δικό του σπίτι είχε εξανεμιστεί, άρχισε να γίνεται ακατάστατος και βρωμιάρης, ενώ στην αρχή είχε προσπαθήσει πολύ να καθιερώσει μόνιμα το προφίλ του νοικοκύρη. Άλλωστε δε χρειαζόταν να προσπαθεί άλλο, σκεφτόταν, αφού εδώ και κάποιο καιρό ήθελε να ξενοικιάσει και να μετακομίσει αλλού, σε μια όμορφη και σύγχρονη γκαρσονιέρα ή σε κάποιο ρετιρέ κι όχι στο ισόγειο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενε τώρα. Βέβαια από την άλλη ήξερε ότι μια μετακόμιση προϋποθέτει έξοδα και μεγάλη αναστάτωση  και δε συνήθιζε να βουτάει εύκολα σε τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές. Προς το παρόν προτιμούσε να συμβιβαστεί με τα αρνητικά του συναισθήματα για την κατάσταση και να ρίξει βάρος σε άλλες αλλαγές που ήθελε να κάνει στον εαυτό του. Υποπτευόταν ότι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο εργασιακό του περιβάλλον και στη δουλειά του εν γένει κρυβόταν πίσω από αυτή την παραφουσκωμένη αγανάκτηση για το διαμέρισμα...

Το αόρατο παιχνίδι

   Είχε να τη δει μέρες. Ίσως και βδομάδες. Δε θυμάται ακριβώς. Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος. Ενώ φαινομενικά μας καθορίζει και μας κρίνει όλους το ίδιο, στην πραγματικότητα ο καθένας θέλει και εν τέλει τρέχει στους δικούς του ρυθμούς. Γι’ αυτήν ο χρόνος λειτουργούσε τελείως εξωτερικά και γραμμικά. Δεν αισθανόταν την ανάγκη να εσωτερικεύει και να στοχάζεται κι έτσι να κατ-έχει ταυτόχρονα κι έναν δικό της χρόνο. Βέβαια αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, από μια άποψη. Με το αυστηρό πρόγραμμα της έκανε κουμάντο την καθημερινότητα της και έμοιαζε να περνούσε ωραία. Όχι ακριβώς όπως θα επιθυμούσε αλλά όπως και να ‘ χει έβλεπε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους κι έτσι ξόδευε αλόγιστα και με κάποιου είδους λαιμαργία τη ματαιοδοξία που χρειαζόταν να βγει από μέσα της μέχρι να απαλλαγεί και να απελευθερωθεί ολοκληρωτικά από αυτήν. Πριν καν ξυπνήσει από τον βαθύ μαζικό ύπνο, ένιωθε και η ίδια ότι θα χρειαζόταν να δει άπειρα καθρεφτίσματα στο πρόσωπο και στη συμπεριφορά των γύρω της μέχρι να κατορθώσει να διακρίνει για πρώτη φορά σοβαρά και αυτοκριτικά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Η παιδική της ηλικία φαινόταν να ήταν μάλλον ευχάριστη, αν και όταν κοιτούσες πιο προσεκτικά το χαμόγελο της διέκρινες μια αίσθηση ειρωνείας να μπλέκεται μέσα στην κατά τα άλλα ατόφια χαρά της στιγμής. Πιθανόν οι γονείς της να την μεγάλωσαν σε ένα όμορφο περιβάλλον, με πολλές παραστάσεις και πολλή αγάπη. Ωστόσο δεν πρέπει να απέφυγαν τα μικρά μα ουσιώδη ψεμματάκια κι έτσι μοιραία η αυτοκριτική δεν φαινόταν να είναι γι’ αυτήν ένα από - κατά τα άλλα - ποικίλα ατού που διέθετε.

   Αυτά πίστευε εκείνος και απέφευγε να της μιλάει πέρα από τα πολύ τυπικά. Σπανίως υπήρχαν μερικές στιγμές που τη φλέρταρε με φανερό τρόπο αλλά πιο πολύ του άρεσε να της μιλά σιωπηλά, υποσυνείδητα, με τα μάτια. Ήξερε ότι δεν της άρεσε να τη σκανάρει, να τη γδύνει με το ήρεμο αλλά έντονο βλέμμα του. Επέμενε όμως να τη κοιτάζει με αυτό το καθαρό και ταυτόχρονα κάπως αδιάντροπο βλέμμα. Αυτή απέφευγε να συνδέεται μαζί του με τέτοιο τρόπο, αν και σε πρώτο χρόνο την μαγνήτιζε και το αναζητούσε εκείνο το βλέμμα. Προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να την τρομάζει και να την εκθέτει. Αναμφίβολα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν ήξερε καλά το ρόλο της μια που και δεν είχε χρειαστεί να τον παίξει ξανά στο παρελθόν. Θα προτιμούσε εκείνος να τη βοηθούσε λίγο περισσότερο, να της δώσει λίγο χώρο για λάθη που ήξερε σίγουρα ότι έκανε. Ανάμεσα σε αυτά που σκεφτόταν λίγο πριν κοιμηθεί, ήλπιζε σύντομα να τελειώνει αυτή η ατελείωτη παρτίδα πόκερ, εκείνος να παίξει πιο απλά και πιο τίμια μαζί της και να τη γδύσει στο κρεβάτι. Κι ύστερα σκεφτόταν, αν ήξερε να κάνει σεξ και έρωτα μαζί, αν της έδινε αυτό που ακόμα δεν είχε γευτεί πείθοντας την ταυτόχρονα να παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν, δε θα δίσταζε να τρυπώσει στο σύμπαν του και να προσπαθήσει να ρουφήξει μέρος από την πολυπρόσωπη δύναμη του. Εκείνη για να τον βοηθήσει λίγο, - παρά τη διάνοια του ο ήρωας μας σε ορισμένα θέματα θα πρέπει να πούμε ότι ήταν τελείως βλάκας, του είχε δείξει από μόνη της κάποια από τα τρωτά της σημεία για να επιστρατεύσει τη γοητεία του και να την κάνει να παραδοθεί άνευ όρων. Ξενέρωνε όταν δεν έβλεπε τη γενική εικόνα και στεκόταν σε ασήμαντες για εκείνη λεπτομέρειες που εμπόδιζαν το παιχνίδι, ορισμένες στιγμές μάλιστα το χαλούσαν.

   Βέβαια δεν είχε αντιληφθεί ότι ενδιαφερόταν πραγματικά για εκείνη. Πίστευε ότι απλά έπαιζε μαζί της. Ώρες ώρες μάλιστα της έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο την κορόιδευε παρά τη φλέρταρε κι αυτό την απογοήτευε περισσότερο κι από την απόμακρη στάση που συνήθως αυτός κρατούσε...

συνεχίζεται..

Σταματόπουλος

Η αρχή του τέλους

   

 Δες πρώτα το βιντεάκι για να μπεις στην ουσία και φύγαμε με γκάζια..

   

   Τελικά μάλλον ο Τσίπρας είναι σαν τους άλλους. Σαν τον Σαμαρά. Ή τον Παπανδρέου. Ένα όργανο. Ή ένας υπάλληλος. Όπως και η Μέρκελ και ο Σόιμπλε είναι υπάλληλοι. Αμφιβάλλετε? Πριν αρχίσετε να κρίνετε ότι όλα αυτά είναι συνωμοσιολογίες σας προλαβαίνω. Δεν είναι. Ή τουλάχιστον δεν μπορείτε να αποκλείσετε ότι μπορεί όλοι να είναι υπάλληλοι. Μπορείτε όμως να αποκλείσετε το γεγονός ότι την εθνική κυριαρχία την χάσαμε ξαφνικά με αυτά τα μέτρα. Δυστυχώς την έχουμε απολέσει εδώ και καιρό. Από τον εμφύλιο πόλεμο και μετά πάντα προδότες διοικούσαν τη χώρα. Απλά τώρα,στις μέρες μας, που είδαν πόσο δήθεν μαγκιά κλανιά κι αέρα στα πανιά είμαστε δε δίστασαν να επισημοποιήσουν τη θυελλώδη σχέση που έχουν με τους Έλληνες...

  

   Η υποταγή είναι άτιμο πράγμα Έλληνα και έφτασε καιρός να τη δεχτείς. Δεν ήμαστε έτοιμοι για τη δραχμή ακριβώς γιατί θα φαινόταν μήνες τώρα ότι προετοιμαζόμασταν γι’ αυτήν. Μοιραία η ιστορία με την παραμονή στο ευρώ διασφάλισε την ολοκληρωτική υποδούλωση μας. Η πρώτη πράξη τελείωσε. Οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στον αόρατο σκηνοθέτη της παράστασης αυτής και θερμά συγχαρητήρια στον  πρωταγωνιστή Τσίπρα για την συγκλονιστική ερμηνεία του. Το υποχθόνιο βλέμμα όταν κοίταζε την Μέρκελ ήταν από Kevin Spacey και πάνω. Ήταν απλά συγκλονιστικός...

   Μέχρι και ο μπουμπούκος τον παραδέχτηκε στο τέλος. Ιδιαίτερη μνεία στα εγχώρια ΜΜΕ της χώρας για την ανατρεπτική λογική τους κι ένα πούλιτζερ στο Νίκο Χατζηνικολάου γιατί πραγματικά το ζει όλο αυτό το παραμύθι. Αλλά και όσοι βλέπετε μόνο μέχρι την τσέπη σας το ζείτε όλο αυτό το παραμύθι. Τώρα που δε θα χετε ούτε τσέπη τι θα κάνετε άραγες;

  

   Επιτέλους θα ξυπνήσετε για να στραφείτε στο μη υλικό; Τυχαίνει να συμβαίνει μια παγκόσμια αφύπνιση της συνείδησης στη νέα εποχή που ξεκινήσαμε να διανύουμε και αυτοί που το ξεκινούν είναι Έλληνες(στην ψυχή). Πολλοί από αυτούς δε, είναι αρκετά τυχεροί που γεννήθηκαν στην πατρίδα τους.. Γιατί Έλληνας δεν είσαι στη ταυτότητα αλλά στον τρόπο ζωής, στις αξίες και στην κοσμοθεωρία που κουβαλάς φίλε μου…

   Και ο Jim Morrison ήταν Έλληνας και μάλιστα το ήξερε.. Κι άλλα πράγματα για τον εαυτό του και για τη ζωή ήξερε και φαντάσου πρόλαβε να ζήσει μέχρι τα 27 του..στοιχεία που εσύ για τον εαυτό σου θα περπατάς με μαγκούρα και ούτε που θα έχεις πάρει μυρωδιά.. Δες τι έχει γράψει στην ταφόπλακα του και ψάξε να δεις τι σημαίνει  αυτό μπας και αντιληφθείς πόσα ΔΕΝ γνωρίζεις για τη ζωή και κυρίως για τον εαυτό σου..

Αλλά όχι τόσο βαθιά ακόμα ας μείνουμε στον αφρό της επιφάνειας.. Αυτοί λοιπόν που έχουν τις γνώσεις κι επομένως την εξουσία κάνουν τα πάντα για να τη σταματήσουν αυτή την αφύπνιση.. Την αφύπνιση που κάποιοι έχουν βάλει τα θεμέλια της κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις στρέφοντας την προσοχή σου σε αυτά που έχουν πραγματική αξία.. Άλλωστε όταν όλοι θα πάρουν μυρωδιά για το τι συμβαίνει και για το τι πρέπει να κάνεις δε νομίζω να θέλεις να είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης φίλε μου έτσι δεν είναι? Δε πιστεύω να θες να σε περάσει ο γείτονας? Πάνε οι εποχές που ήθελες να ψοφήσει η κατσίκα του, ξεκινάει καινούργιος αγώνας, καινούργια κόντρα, πολύ πιο ενδιαφέρουσα.. Θες να γλιτώσεις χρόνο και να είσαι μπροστά στις εξελίξεις και στην εξέλιξη της ζωής γενικότερα; Καλύτερα να ξεκινήσεις να μορφώνεις τον εαυτό σου…

   Αν πρόσεξες ακόμα και στα μέτρα που έρχονται, τα βιβλία έχουν τη χαμηλότερη φορολογία.. Ξέρεις γιατί? Σε έχουνε μάθει οι επικυρίαρχοι να κοστολογείς τα πράγματα σε σχέση με τα λεφτά ενώ η αληθινή αξία των πραγμάτων βρίσκεται στην ουσία τους.. Με 25 ευρώ κάποιος πίνει μοχίτο στη Μύκονο και κάνει το κομμάτι του ενώ ένας άλλος με τα ίδια λεφτά παίρνει τρία βιβλία και διαβάζει Ντοστογιέφσκι, Κάφκα, Καζαντζάκη. Ποιος πιστεύεις ότι είναι πιο μάγκας ή πιο κερδισμένος; Άραγε έχεις αντιληφθεί τι είναι αυτό που διαρκεί στο χρόνο σε σχέση με αυτό που έρχεται και φεύγει; Tη διαφορά του να είσαι με το να έχεις; Πόσα μοχίτο θα πιείς μέχρι να το καταλάβεις? Ή μήπως κουράζεσαι να τα σκέφτεσαι όλα αυτά και θες κάτι πιο ανάλαφρο; Κάτι σε Κατερίνα Καινούργιου και gossip; Συνειδητοποιείς τώρα ότι μάλλον μοιάζεις περισσότερο με τους παππούδες σου παρά με τις νέες γενεές που θα τους αντικαταστήσουν σε μερικά χρόνια? Σε μια δεκαετία θα είσαι για ανακύκλωση κι απλά θα περιμένεις τα 67 σου για να πάρεις σύνταξη...

   Τώρα λοιπόν που δε θα έχεις λεφτά βάλε στόχο να πλουτίσεις το πνεύμα σου. Είναι η μοναδική και ταυτόχρονα η καλύτερη κίνηση που σου έμεινε να κάνεις. Κι ας μη ξέρεις να το κάνεις. Θα μάθεις. Κάποιοι ήδη έχουν κάνει βήματα, βρες τους και ρούφα τις πληροφορίες σαν σφουγγάρι. Πάντως ότι de facto θα ρουφήξεις κάτι στο τέλος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

   Η μοναδική επανάσταση που μπορεί πραγματικά να συμβεί είναι η επανάσταση της συνείδησης. Είναι ώρα να πας μαζί με το ρεύμα της αλήθειας. Στο μόνο ρεύμα που συγκρούεται μετωπικά με τους εικονικούς και ψεύτικους κανόνες του συστήματος...

   

Κορώνα κερδίζω γράμματα χάνεις

   Αλλόκοτο αυτό που συμβαίνει μετά την ετυμηγορία που έδωσε ο ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα. Ειδικά μετά και την ανακοίνωση των βάρβαρων μέτρων που ανακοινώθηκαν και πρόκειται να ψηφιστούν άμεσα, πιστεύω ότι οι θερμοί υποστηρικτές του «όχι», ανάμεσα τους κι εγώ, θα χρειαστεί να αναθεωρήσουν κάποιες πεποιθήσεις τους. Θα ήταν πιο ώριμο να ξεπεράσουμε το «σύνδρομο του βλάκα», που φαντάζομαι μας διακατέχει όλους και τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε την θολή εικόνα που σκεπάζει τα γεγονότα. Απαραίτητο συστατικό για να γίνει αυτό είναι να αποκωδικοποιήσουμε την ψυχολογία της μάζας και ταυτόχρονα την μεγαλοφυή παρτίδα πόκερ που έστησαν μπροστά μας οι εταίροι τα ΜΜΕ αλλά και η ελληνική κυβέρνηση.

   

   Αυτό πάντως που είναι καθαρό και ξάστερο είναι ότι όπως η ευθύνη για την απόφαση του ναι ή του όχι στα μέτρα που θα ‘ρθουν μετατοπίστηκε από την κυβέρνηση στο λαό της, έτσι θα γίνει και με τις ευθύνες και τις ενοχές που θα προκύψουν από αυτά τα νέα μέτρα. Το πράγμα έφτασε ή καλύτερα αφέθηκε σε τόσο οριακό σημείο που ο Τσίπρας έχει το τέλειο άλλοθι για τα μέτρα - κακουργήματα που έπεται να αδειάσουν κι άλλο την τσέπη του κοσμάκη. Αλλά ας γίνουμε πιο σαφείς.

   Είτε το δημοψήφισμα έβγαζε ναι είτε όχι, μάλλον τα μέτρα που πρόκειται να ψηφιστούν δε θα είχαν μεγάλες διαφορές όπως φαίνεται. Μόνο κάποιος δονκιχωτικός αφελής ψευτοεπαναστάτης θα πίστευε το αντίθετο. Κι όμως φάνηκε ότι η ψυχοσύνθεση, η συνείδηση και γενικότερα η κατάσταση του σύγχρονου Έλληνα είναι αυτή ακριβώς. 

   Κι αυτό γιατί μετά το όχι και τη φάπα που θα ακολουθήσει, θα χρειαστεί να κάνουμε αυτοκριτική για τις ψευδαισθήσεις που τρέφαμε επί μια βδομάδα όλοι εμείς του «όχι». Φυσικά δεν αφήνω να εννοηθεί ότι αυτοί που είπαν «ναι» είναι καλύτεροι. Απλά αυτοί έχουν μεγαλύτερη επίγνωση της πραγματικότητας όσον αφορά το πώς να ελίσσονται μέσα στο σύστημα, να καταφέρνουν αυτά που θέλουν για την ατομική τους ζωή και ταυτόχρονα να αποφεύγουν να ασχολούνται με τις "κακοτοπιές" της συλλογικότητας. Ασχολήθηκαν στο δημοψήφισμα κι απλά μας άφησαν να καταλάβουμε πόσο ψεύτικοι και υποκριτές είναι όταν ασχολούνται για οτιδήποτε έξω από τον εαυτούλη τους. Αλλά ας μιλήσουμε για ανθρώπους.

   Είναι γεγονός ότι ο κοσμάκης περνάει δύσκολα, ήδη ζει μια ζωή οριακά ανεκτή κι έτσι προφανώς κι όταν θα παρουσιαστεί μπροστά του μια ελπίδα για διέξοδο ή για αποσυμπίεση ή τουλάχιστον μια ευκαιρία για αντίδραση σε όλα αυτά που γίνονται, μοιραία θα την τραβήξει από τα μαλλιά. Όμως. Η ελπίδα ποτισμένη με μπόλικο φόβο είναι αδυναμία. Και τώρα ας συνδέσουμε και την υποτιθέμενη επικοινωνιακή γκάφα των μεγάλων ΜΜΕ να υπερπροβάλλουν το ναι την εβδομάδα του δημοψηφίσματος.

   Φίλε αναγνώστη τα ΜΜΕ ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Λέγεται αντίστροφη λογική.. Γνωρίζουν πόσο αντιδραστικός είσαι κι έχουν δείξει τόσα χρόνια ότι ξέρουν τον τρόπο να σε κατευθύνουν αόρατα χωρίς να ξυπνούν την αντίδραση μέσα σου. Ήταν συνειδητή η απόφαση τους να υπερπροβάλλουν το «ναι» για να σε στρέψουν στο «όχι». Σε άφησαν να γεννήσεις μέσα σου μια ψευδή αίσθηση επαναστατικότητας και δύναμης, αφού για μια φορά επιτέλους πίστεψες ότι κατόρθωσες να αντιληφθείς τη προπαγάνδα που πυρπολούσαν πάνω σου τα ΜΜΕ. Σε έκαναν να αισθανθείς ότι πας κόντρα στο ρεύμα χωρίς να αντιληφθείς ότι και πάλι λειτούργησες σαν μάζα.

   Και για να μην παρεξηγούμαι. Δεν υποστηρίζω ότι καλύτερα θα ήταν να έβγαινε το ναι αφού όπως μαρτυρά και ο τίτλος του άρθρου ήταν win-win case όπως και να χει για το νέο μνημόνιο που έρχεται. Αλλά θα πρέπει να αντιληφθείς ότι σε έκαναν να νιώθεις και πάλι ότι φταίς, ότι είσαι βλάκας και ότι το μόνο που σου αξίζει είναι ένας μισθάκος ίσα ίσα για να έχεις να φας και να βγαίνεις ένα Σάββατο βράδυ. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σε πολλούς δεν αξίζει και κάτι καλύτερο από αυτό.

   Αν πραγματικά θες να δεις αλλαγή άλλαξε εσύ. Αν μπορείς άλλαξε τον τρόπο ζωής σου, τις συνήθειες σου, την ενημέρωση σου, κόψε την τηλεόραση, διάβασε βιβλία, άκου ποιοτικότερη μουσική, άλλαξε την αισθητική σου γενικότερα. Σταμάτα να ακολουθείς το ρεύμα και τους άλλους και χτίσε άποψη. Αν θεωρείς τον εαυτό σου επαναστάτη, επαναστάτησε πρώτα πάνω στον εαυτό σου και μην εξαντλείς αυτή σου την πρόθεση πάνω σε ένα δημοψήφισμα. Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί κρύβει τόση ομορφιά το παιχνίδι αυτό που δε την έχεις ματαδεί..

Σταματόπουλος

  

To meeting (μέρος I)

   O Σ. με τον Κώστα πέρασαν στο δωμάτιο όπου όλοι οι συνεργάτες μαζεύονταν για το καθιερωμένο πρωινό meeting. Μέχρι να φτάσει η ώρα 11,  ατελείωτη εξάσκηση και πρόβες σα να προετοιμάζεται κάποια παράσταση ή κάποιο θεατρικό γίνονταν στο δωμάτιο. Αντί για μπουφάν, το dress code απαιτούσε σακάκι – γραβάτα – και χαρτοφύλακα στο χέρι. Το επαγγελματικό ντύσιμο και η εμφάνιση σου έπαιζε μέγιστο ρόλο για το συνολικό προφίλ που ακτινοβολούσες. Επίσης δυνατός, αν και όχι απαραίτητα επεκτατικός, τόνος στη φωνή σου επέτρεπε να έχεις τον έλεγχο σε σχέση με τον πελάτη. Με λίγα λόγια έπρεπε να ήσουν ψαρωτικός και χαλαρός στα φαινόμενα, απατεώνας και ετοιμόλογος στην ουσία του θέματος.

   Τη συγκεκριμένη περίοδο, η Delta Groups έτρεχε ένα project για σταθερή τηλεφωνία. Επομένως όλοι οι συνεργάτες χρειαζόταν να μάθουν κατασκευασμένα λόγια και να προετοιμάζουν κάποιες έτοιμες ατάκες για να επιτυγχάνουν το σκοπό τους. Πλέον ο κόσμος όταν ακούει για τηλέφωνο και προσφορές, τρέχει μακριά. Λίγο το κύμα της υπερπληροφόρησης στην νέα ιντερνετική εποχή, λίγο ότι οι τηλεφωνικοί πωλητές το έχουν ήδη παρακάνει, παίρνουν ασταμάτητα τηλέφωνο τον κόσμο για να πουλήσουν, κουράζοντας έτσι αφόρητα τον κόσμο, ας μην βάλουμε στην εξίσωση το φόβο που έβλεπες στα μάτια τους λόγω της τρομοκρατίας και την φτώχειας που κυριαρχεί στις κοινωνίες κι έχει σκεπάσει τις συνειδήσεις τους, όταν σκεφτόταν όλα αυτά ο Σ., πίστευε ότι ήταν μια δυνατή πρόκληση να επιχειρήσει να προσαρμοστεί σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Ήξερε βέβαια ότι το μυστικό της επιτυχίας ήταν η διαπροσωπική επαφή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είχε ενημερωθεί ότι, στατιστικά, όσα επικοινωνιακά τρικ κι αν χρησιμοποιούσες, ακόμα και αν ήσουν από τους καλύτερους, δυο πωλήσεις τη μέρα θεωρούνταν από όλους επιτυχία. Κι από τη μεριά της, η  Delta groups κέρδιζε καλύτερα ποσοστά σε σχέση με τις τηλεφωνικές,  αφού έστελνε τους πωλητές της να χτυπάνε τα κουδούνια στις πολυκατοικίες.
   Είναι διαφορετικό να τα λες με κάποιον από κοντά, αλλιώς να του μιλάς απ’ το τηλέφωνο. Υπάρχει άλλη δυναμική, άλλη ενέργεια. Ο ίδιος νόμος ίσχυε και στις πωλήσεις. Όταν τα λες από κοντά με κάποιον είσαι κοντά του, επικοινωνείτε και με λόγια- στο ενσυνείδητο επίπεδο, και με τις στιγμές σιωπής ή με τις ματιές - στο υποσυνείδητο επίπεδο. Οι αύρες μπλέκονται και, αναγκαστικά είτε το θες είτε όχι, ανταλλάζεις ενέργεια με τον άλλον. Όσο εύκολο ήταν να σου κλείσει ο υποψήφιος πελάτης το τηλέφωνο στα μούτρα, τόσο δύσκολο ήταν να σου κλείσει την πόρτα, εφόσον σε έβλεπε χαμογελαστό. Φυσικά τις περισσότερες φορές δε τον ενδιέφερε να αγοράσει, δηλαδή να δώσει αλλά να πάρει. Ο Σ. εδώ και καιρό υποψιαζόταν ότι από μια άποψη και άσχετα με το επαγγελματικό της υπόθεσης, έπρεπε να ταΐζει ασταμάτητα τους ανθρώπους με θετική ενέργεια ενώ ταυτόχρονα έκανε τη "μπίζνα" για να πουλήσει σταθερό τηλέφωνο.
      Όλα αυτά βέβαια ήταν λίγο θολά στο μυαλό του Σ. που παρατηρούσε τα πάντα, προσπαθώντας να συνδέσει τα συναισθήματα του με τη λογική, να φτάσει από τις ενδείξεις στις αποδείξεις, από τα αποτελέσματα να ξεσκεπάσει τις αιτίες της εξαντλητικής αυτής κόπωσης που όσο περνούσε ο καιρός όλο και χειροτέρευε. Εντωμεταξύ είχε προσέξει ότι αυτό συνέβαινε και στα άλλα παιδιά, αυτή η ζωτική καταπόνηση (σχεδόν αφαίμαξη θα μπορούσαμε να πούμε) και κυρίως το βασανισμένο βλέμμα που ιδίως στους παλιούς της εταιρίας είχε κυριαρχήσει σχεδόν μόνιμα πάνω τους.. Βέβαια οι περισσότεροι δεν ταλαιπωρούσαν το μυαλό τους περισσότερο απ' όσο τους επέβαλε η ανάγκη για αποτελεσματικότητα στη δουλειά τους. Έμοιαζε σαν η συνείδηση τους να ξεκινούσε με τα όνειρα, τις προσδοκίες τους και το πως θα χρησιμοποιήσουν έντεχνα το σύστημα της εταιρίας και τελείωνε με την ετυμηγορία μιας δεδομένης επιτυχίας ή αποτυχίας. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχε μια καθημερινή αστική περιπέτεια πλημμυρισμένη με ατελείωτα μικρά συμβάντα και λεπτομέρειες. Όλα αυτά έμοιαζαν σα να τα αγνοούν ή να μη τους αγγίζουν ή σα να τα μυρίζονται όλα αυτά αν και τελικά αρνούνται να τα επεξεργαστούν μέσα τους. Κι αυτό, όλως τυχαίως, σκεφτόταν ο Σ. αφορούσε κυρίως αυτούς που έκαναν τα μεγαλύτερα νούμερα σε πωλήσεις. Όλες αυτές οι πληροφορίες και οι πεποιθήσεις ακτινοβολούσαν στο βλέμμα του Σ. κι έτσι ήταν αδύνατον για τους άλλους να τον διαβάσουν ή να τον ψυχολογήσουν καθώς τοποθετούσε τις κρίσεις και τις συγκρίσεις του σε ένα διαφορετικό επίπεδο, σε μια διαφορετική πραγματικότητα.

   Ο Σ. έκανε ατελείωτες πρόβες στο ρόλο του παρέα με τους υπόλοιπους συνεργάτες, μια βαρετή αλλά απαραίτητη διαδικασία. Από τη στιγμή που έμαθε τα λόγια φαρσί, ήταν γι αυτόν παιχνιδάκι να παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης. Μάλιστα πολλές φορές αυτοσχεδίαζε, ξαφνιάζοντας τους γύρω του με τις επινοήσεις που γεννούσε με φυσικό τρόπο. Όπως και να το κάνουμε, το να λες τα ίδια πράγματα καθημερινά κι επί 6 ώρες σε έκανε ένα έξυπνο ρομποτάκι. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Σ. κι έτσι αναγκαζόταν να αυτοσχεδιάζει ασταμάτητα για να δώσει στη στιγμή την αξία που της αρμόζει.

    

Συνεχίζεται…

Η εταιρία

  Είχε ξημερώσει για τα καλά. Ο Σ. κλείδωσε χειροκίνητα το αυτοκίνητο που μόλις είχε παρκάρει με επιδεξιότητα σε ένα δύσκολο σημείο μα πολύ κοντά στην διαφημιστική εταιρία που δούλευαν. Με τον ήλιο κόντρα στα μάτια του ίσα που διέκρινε τον Κώστα που, χωρίς διάθεση να χάσει χρόνο, είχε βγει από το αμάξι και σχεδόν έτρεχε προς την είσοδο του κτιρίου που στεγαζόταν η εταιρία. Όποτε αργούσαν, πράγμα που όπως είπαμε δε γινόταν καθόλου σπάνια, ο Κώστας είχε το κακό συνήθειο να ξεχνάει να βάζει την ασφάλεια της πόρτας του συνοδηγού. Αυτό εκνεύριζε διπλά τον Σ., αφενός γιατί κάποια στιγμή έπρεπε επιτέλους να φτιάξει το κεντρικό κλείδωμα στο αυτοκίνητο, αφετέρου επειδή χρειαζόταν να τσεκάρει την πιθανή αμέλεια του Κώστα, γεγονός που ύστερα τον ανάγκαζε να τρέξει να τον προφτάσει. Στον Σ. δεν άρεσε να τρέχει πίσω από τους άλλους. Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά.

   Στο ασανσέρ, ανεβαίνοντας προς τον δεύτερο όροφο, οι προσωπικές σκέψεις του Σ. ηρέμησαν και συντονίστηκαν στην κατάσταση της πραγματικότητας που θα ακολουθούσε. Πιθανόν ο υπεύθυνος τμήματος, ο Ευθύμης, αν τον πετύχαιναν σε πρώτο χρόνο, να είχε τη κλασσική ειρωνική του διάθεση όταν θα τους αντίκριζε. Αν ήταν τυχεροί θα πετύχαιναν τον Ευθύμη απασχολημένο σε κάποια μικροεργασία κι έτσι θα είχαν αποφύγει τη ψυχρολουσία με το καλημέρα. Τον πρώτο λόγο για την υπεράσπιση τους θα τον είχε ο Κώστας. Σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις ήταν αυθεντία και ο Σ. δε χρειαζόταν καν να γνωρίζει από πριν τι ακριβώς είχε στο νου του. Άκουγε το παραμύθι και τα επιχειρήματα-δικαιολογίες του συναδέλφου του και αλληλεπιδρούσε στα λόγια του συμφωνώντας και ενισχύοντας τα με φυσικό τρόπο. Άλλωστε η δεδομένη επιτυχία του όλου εγχειρήματος, τους επέτρεπε να επαναλαμβάνουν την αργοπορία τους αρκετά συχνά. Μπορεί ένα άγχος για την ασυνέπεια τους πάντα να υπήρχε, όμως το αυτοσχέδιο θεατράκι που σκάρωναν στον Ευθύμη τους αποζημίωνε και με το παραπάνω.

   Όταν μπήκαν μέσα, διέσχισαν το σχεδόν άδειο από διακόσμηση δωμάτιο της ρεσεψιόν. Θύμιζε κάτι από χώρο αναμονής οδοντιατρείου μόνο που έλειπαν τα φυτά εσωτερικού χώρου και τα επιστημονικά περιοδικά. Στα δεξιά του και πίσω από μια υπερυψωμένη ορθογώνια βάση που έκρυβε τα γραφεία της γραμματείας, ίσα που μπορούσες να διακρίνεις τα κεφάλια των δύο ρεσεψιονίστ. Στα αριστερά δε, υπήρχαν μερικές καρέκλες γραφείου παρεταγμένες κάθετα και σε σειρά. Ήταν για τους διάφορους επισκέπτες μα κυρίως για τους υποψήφιους επιλαχόντες υπάλληλους που βρίσκονταν στο περίμενε για συνέντευξη ή για άμεση πρόσληψη. H Delta Groups είχε το χαρακτηριστικό να αλλάζει συχνά το προσωπικό της. Ελάχιστοι ήταν οι παλιοί μα πολλοί αυτοί που έρχονταν κι έφευγαν... 

   Είδαν τον Ευθύμη να βρίσκεται σκυφτός πάνω από κάτι έγγραφα που του έδειχνε ο Γιώργος, ο ένας από τους δυο γραμματείς. Καλημερίζοντας, ο Σ. και ο Κώστας διέσπασαν απότομα την προσοχή τους. Μάλιστα ο Ευθύμης σηκώνοντας τα μάτια του από τα χαρτιά και κοιτάζοντας περισσότερο τον Σ. παρά και τους δύο μαζί, έστειλε ένα σκοτεινό και μίζερο βλέμμα, όπως αντικρύζεις την τουαλέτα όταν κάποιος έχει ξεχάσει να τραβήξει το καζανάκι. Αμέσως μετά, σχηματίζοντας το κλασσικό ειρωνικό χαμόγελο που τον χαρακτήριζε, ανταπέδωσε τις καλημέρες με μια μικρή μα ευδιάκριτη χροιά υποκρισίας στη φωνή του.. Ο Σ. ένιωσε ότι η μέρα όσο πήγαινε και γινόταν δυσκολότερη. Ήταν που η επίπληξη για την αργοπορία συνέβη με αόρατο τρόπο και ραγδαία, σαν ο Ευθύμης να τους λήστεψε κάτω από τη μύτη τους...Ο Σ. και ο Κώστας χωρίς καθυστέρηση και με ελάχιστη όρεξη για άλλες κουβέντες πέρασαν στην κεντρική αίθουσα, εκεί που συγκεντρωνόταν η ομάδα συνεργατών της Delta Groups. 

   Ήταν μια εταιρία μάρκετινγκ που συνεργαζόταν με μεγάλες πολυεθνικές παρέχοντας τους υπηρεσίες και πουλώντας τα αγαθά τους. Κορυφαίες τηλεφωνικές, ασφαλιστικές και άλλες εταιρίες της είχαν εναποθέσει φιλόδοξα project. Όσο καλύτερα πήγαινε η αποδοτικότητα των πωλήσεων της Delta groups τόσο μεγαλύτερη και η αξιοπιστία και το κύρος της στις αγορές. Ήταν γνωστό στον ομολογουμένως βάρβαρο χώρο του μάρκετινγκ ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή κι έχει τη δικια της ιδιαιτερότητα, παρ' όλα αυτά περισσότερη σημασία είχε η διάρκεια των πωλήσεων παρά μια μεμονομένη τυχαία φαντασμαγορική επιτυχία. Γρανάζια της εταιρίας ήταν οι πωλητές της. Αυτοί πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα πουλούσαν προϊόντα και υπηρεσίες στον κοσμάκη εξαναγκάζοντας τους να «τσιμπήσουν». Η Delta Groups τους εκπαίδευε να διαχειρίζονται ψαγμένα επικοινωνιακά τρικ και να εκπέμπουν οικειότητα χαμογελώντας πλαστικά στα υποψήφια θύματα τους. Φαινομενικά ήταν μια απλή δουλειά, έπρεπε να μπορούν να πείθουν λέγοντας πολλά ψέματα. Και η δουλειά του πωλητή από τη φύση της ήταν να μπορεί αυτός να λέει με περίσσεια άνεση το παραμύθι του και να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Το επαγγελματικό ντύσιμο τύπου χαρτογιακά επίσης βοηθούσε σε επίπεδο image, έδινε κύρος, αξιοπιστία. Φυσικά το ποσοστό που έπαιρναν από το "ταμείο" που έκαναν ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος του κατορθώματος τους. Όπως και να χει το να καταφέρνεις να μπαίνεις σε ξένα σπίτια, να γίνεσαι συμπαθής και να πείθεις τόσο που στο τέλος να αγοράζουν δεν είναι καθόλου εύκολο. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει ότι σε τόσο χαλεπούς καιρούς όπως οι σημερινοί, το ποσοστό που έπαιρνε ο Σ. και οι άλλοι συνεργάτες της εταιρίας ήταν άκρως ικανοποιητικό. Και από μια άποψη αυτό θα ήταν ολόσωστο, αφού από την εξίσωση θα απουσίαζε η μέγιστη ψυχολογική φθορά στην οποία υπόκεινταν οι πωλητές, οι ατελείωτες ώρες που βρίσκονταν στο δρόμο, η κακή διατροφή και κυρίως ο ελάχιστος εναπομείναντας ελεύθερος χρόνος για άλλα πράγματα. Όμως αυτό που πείραζε περισσότερο τον Σ. δεν ήταν οι πολλές ώρες εργασίας, ούτε που χτυπούσε κουδούνια όλη μέρα αλλά περισσότερο το ότι γυρνούσε σπίτι άδειος και στεγνός από ζωή, σα να είχε υποστεί μια ψυχολογική αφαίμαξη από τα αλλεπάλληλα όχι, την περιφρόνηση και γενικότερα την αρνητική ενέργεια που του μετέδιδαν οι ατελείωτοι άνθρωποι που έβλεπε καθημερινά. Είχε διακρίνει ότι ο κόσμος πολύ εύκολα σου άνοιγε την πόρτα αν ήταν να σε χρησιμοποιήσει για τον πνευματικό του σκουπιδοφάγο. Με την πρόφαση ότι εσύ πήγαινες σ’ αυτούς, είχαν κάθε δικαίωμα να γκρινιάξουν πάνω σου ή να διαμαρτυρηθούν για το πως μπήκες στην πολυκατοικία ή να σε απορρίψουν χωρίς καν να σε ακούσουν. Το χειρότερο δε, ήταν να έπεφτες σε μοναχικούς ηλικιωμένους ανθρώπους. Με την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον για τον πόνο τους να τους καίει τα σωθικά, είτε θα άκουγες χάνοντας πολύτιμο χρόνο είτε θα έφευγες γρήγορα αλλά με άκομψο τρόπο αφήνοντας τους παγωμένους και με την καρδιά στο χέρι. Πολλές φορές ο Σ. σκεφτόταν ότι όλα αυτά στην τελική είχαν περισσότερη σημασία από τα άψυχα νούμερα. Για κακή του τύχη όμως αυτά δεν τα υπολόγιζε κανείς άλλος εκτός από αυτόν, οπότε ανάμεσα στις πολύχρωμες συναισθηματικές ανησυχίες του, στρίμωχνε ταυτόχρονα την ανάγκη για τα απαραίτητα αποτελέσματα που έτσι θα επιβεβαίωναν το κύρος και το ειδικό βάρος που πάντα ένιωθε ότι είχε μέσα του...

Συνεχίζεται…

Στο δρόμο

   Έξω έκανε ψωφόκρυο. Ήταν ένα συνηθισμένο, χειμωνιάτικο, υγρό και ομιχλώδες πρωινιάτικο κρύο. Ήταν σχεδόν μέρα αλλά όχι ακόμα. Ο Σ. βγαίνοντας από την πολυκατοικία του ένιωσε την ψύχρα να τον περικυκλώνει απορροφώντας του ραγδαία όλη την ενέργεια, παίρνοντας μακριά όλες του τις σκέψεις. Είχε ξυπνήσει γεμάτος «δεν» και «όχι» και ο καιρός φάνηκε να του δίνει τη χαριστική βολή.

   Οριακά έτσι όπως ήταν έτρεξε να μπει στο αμάξι, να ζεστάνει λιγάκι τον κινητήρα και να ανοίξει τον αέρα για να εξισορροπήσει την κατάσταση. Παλιά άνοιγε κατ’ ευθείαν το air condition. Περασμένα μεγαλεία. Το κλιματιστικό κατάπινε βενζίνη που ο Σ. δεν είχε την πολυτέλεια να μετουσιώνει σε ζεστό αέρα και μάλιστα είχε δει ότι σε έκτακτες καταστάσεις παγετού που το άναβε ή τελοσπάντων όταν είχε κόσμο στο αμάξι, αυτό επιτάχυνε πιο αργά κι από ντεσεβό.

   Μόλις ζεστάθηκε λίγο το πετσί του, άνοιξε μηχανικά το ντουλαπάκι στα δεξιά του, άπλωσε το χέρι του κι άρπαξε το ραδιόφωνο ενώ ταυτόχρονα με το αριστερό έβγαλε ένα μικρό φλασάκι από τη τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του και τα εφάρμοσε όλα στη σωστή τους θέση. Είχε βρει πρόσφατα ένα καινούργιο συγκρότημα και είχε κατεβάσει τη δισκογραφία τους. Διασκέδαζε να ανακαλύπτει καινούργιες μουσικές στο δρόμο για τη δουλειά. Βέβαια, και πάλι, τον τόνο έδιναν τραγούδια που ήδη είχε εντοπίσει πως του άρεσαν περισσότερο από άλλα. Αν και ξεκινούσε με τη διάθεση να επιτρέψει στο συγκρότημα να ξεδιπλώσει τη δουλειά του, ωστόσο πάντα κάτι συνέβαινε και, απομνημονεύοντας ο Σ. τη θέση τους στο αρχείο, διάλεγε να ακούει ξανά και ξανά τα καινούργια αγαπημένα του τραγούδια μέχρι που να τα σκυλοβαρεθεί και επιτέλους να αφήσει το αρχείο να τρέξει φυσικά.

   Πηγαίνοντας στη δουλειά έκανε μια μικρή στάση να πάρει τον γείτονα και συνάδελφο του, τον Κώστα. Αναμφίβολα δεν ήταν η αδυναμία του Σ. καθώς δεν έδεναν και πολύ σα χαρακτήρες σε πολλά και διάφορα, αν και πρέπει να πούμε ότι ο Κώστας είχε δεχτεί με ευκολία και ανάλαφρο τρόπο την απόφαση του Σ. να καταργήσει το κλιματιστικό μέσα στο βαρύ χειμώνα. Ο ήρωας μας ποτέ δεν είχε καταλάβει αν το αίσθημα της υποχρέωσης, δηλαδή το ότι του έκανε εξυπηρέτηση, είχε φιμώσει την πιθανή δυσαρέσκεια του Κώστα για το κρύο στο αμάξι ή αν εν τέλει θα έκανε κι αυτός στη θέση του το ίδιο. Ο φίλος του Σ. δεν είχε αυτοκίνητο, έλεγε ότι αγαπούσε τα λεωφορεία, ότι απολάμβανε αυτό το περιττό χάσιμο χρόνου και το να περιμένει και μάλιστα ότι μερικές φορές του χάριζε τη δυνατότητα για μερικές εκλεκτές καινούργιες γνωριμίες και κατακτήσεις. Ωστόσο ο Σ. κατά βάθος πίστευε ότι ο Κώστας φοβόταν την οδήγηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τον παρατηρούσε συχνά να χαζεύει αριστερά και δεξιά τους πεζούς και τα μαγαζιά μα σπάνια τη διαδρομή και την κίνηση του δρόμου. Μάλιστα πολλές φορές εμπόδιζε την όραση του Σ. στα στοπ ή κατά καιρούς έκρυβε το πλαϊνό δεξί καθρέφτη πράγμα που εκνεύριζε πολύ τον Σ. Όταν έδειχνε να μην υπολογίζει καθόλου το ρόλο του οδηγού, σαν ένα παιδί που κάνει βόλτα με το τρενάκι του λούνα παρκ, ο Σ. συνήθιζε να φρενάρει δυο και τρεις φορές απότομα και τη τελευταία στιγμή από το μπροστινό αυτοκίνητο μπας και τον φέρει στα συγκαλά του.

   Ο Κώστας κοίταξε το ρολόι. «Πάλι θα αργήσουμε» είπε γεμάτος απογοήτευση και με μια δόση αγωνίας. «Πολύ πιθανόν» απάντησε ο Σ. «γι’ αυτό θα έχεις περισσότερο χρόνο να σκεφτείς μια καινούργια δικαιολογία ή τελοσπάντων ένα ωραίο τρόπο να ξεγλιστρήσουμε με στυλ από το κράξιμο του Ευθύμη, δε σε φοβάμαι κάτι θα βρεις» είπε εξαφανίζοντας προς στιγμήν τις ανασφάλειες του Κώστα. «Ναι, εντάξει, δεν θα είναι και πολύ δύσκολο, αν και το τελευταίο καιρό αργούμε συνέχεια, ξέρεις ότι πλέον έχουμε στοχοποιηθεί, δε θα ΄ναι και τόσο εύκολο όπως παλιά, έχουν σφίξει τα πράγματα» απάντησε με επιφύλαξη και κέρδισε μερικούς πόντους πίσω. «Από τη στιγμή που συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα στους πιο παραγωγικούς στη δουλειά μας, το καλύτερο σενάριο κυρίως για τον ίδιο τον Ευθύμη είναι να του δώσουμε την κατάλληλη δικαιολογία για να κάνει και πάλι τα στραβά μάτια. Άστα αυτά, βρες κάτι σύντομο και καλό γιατί όπου να ‘ναι φτάνουμε» είπε ο Σ. με μια τελειωτική χροιά για το ζήτημα.

Συνεχίζεται...

Κολυμπώντας στο όνειρο

   Ήσουν σε βαθύ ύπνο. Δυστυχώς δε θυμάσαι καμία λεπτομέρεια από το περίεργα ενδιαφέρον όνειρο που νιώθεις ότι έμεινε στη μέση και η παγωμένη αίσθηση, αυτή που προκαλεί το ξυπνητήρι, κάνει τις πρώτες στιγμές της μέρας σου αληθινά δυσβάσταχτες. Τσεκάρεις το κινητό για να διαπιστώσεις πόσο χρόνο έχεις μέχρι να φύγεις για τη δουλειά που, αλίμονο, ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα γινόταν η καθημερινή ρουτίνα σου. Κάθε πρωί, με θρησκευτική ευλάβεια, έρχεται στο μυαλό σου στις πρώτες σου σκέψεις. Ευτυχώς το έχεις συνηθίσει κι έτσι μπορείς να το πνίγεις. Αλλά μερικά πρωινά η απέχθεια που προκαλείται από την αδυναμία σου να αλλάξεις τα πράγματα σε έχει κάνει να αναζητάς εξόδους διαφυγής.
   Ανοίγεις το κινητό σου και μπαίνεις στο ίντερνετ. Ψάχνεις στο google τη φράση "όμορφα πρωινά", πατάς στις εικόνες, βρίσκεις γρήγορα μια προσεγμένη εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος επιπέδου Σαντορίνης και πάνω, την ορίζεις ως φόντο. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου όταν γίνεσαι απαισιόδοξος και μίζερος. Άλλωστε οφείλεις να ελπίζεις ότι τελικά κάτι μπορεί να αλλάξει. Χαμογέλα και όλα θα πάνε καλά σκέφτεσαι.
   Παρατάς το κινητό και ταυτόχρονα ό,τι σκεφτόσουν μέχρι τώρα και βγαίνεις στο μπαλκόνι. Γεύεσαι την μυρωδιά του πρωινού ενώ πιάνεις και τον ήχο μιας απαλής ροής που ξέρεις ότι οφείλεται στην πρωινή κίνηση της Αθήνας. Στέκεσαι λίγο, απολαμβάνεις δυο-τρεις βαθιές καθαρές ανάσες και ξαναμπαίνεις μέσα.
   Φτιάχνεις καφέ, πας τουαλέτα, τρως πρωινό. Βάζεις Παπαδάκη στην τηλεόραση. Δεν είναι σίγουρο γιατί σου αρέσει ακόμα αυτός ο -πλέον-παππούλης, μπορεί γιατί είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα στοιχεία ρομαντισμού στη ζωή σου, κατά βάθος τον θαυμάζεις που αρνείται πεισματικά να ξεπουληθεί. Ξαναπλησιάζεις το κινητό με αφορμή να δεις πόσο χρόνο έχεις ακόμα μέχρι να φύγεις. Κατά βάθος θες να καμαρώσεις την απρόβλεπτη μα φοβερή πρωινή σου ιδέα να αλλάξεις το φόντο της συσκευής σου.
   Παρασύρεσαι, μπαίνεις στο facebook να δεις αν συνέβη κάτι αξιόλογο την προηγούμενη αργά το βράδυ που, αναγκαστικά, κοιμήθηκες νωρίς. Πετυχαίνεις ένα ρητό από ένα διαδικτυακό φίλο σου με τον οποίο έχετε ανταλλάξει άπειρα like μα ποτέ κουβέντα: "Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας" William Blake. Σου αρέσει. Κάνεις like, πας να το κοινοποιήσεις κι εσύ. Σκέφτεσαι τι θα γράψεις για να το κάνεις "δικό σου". Γράφεις καλημέρα και τρία θαυμαστικά. Το κοιτάς κινδυνεύοντας να επιστρέψεις στη μιζέρια. Είναι που η φλυαρία του Παπαδάκη σε εμποδίζει από το να σκεφτείς κάτι καλύτερο, σκέφτεσαι. Τελικά το σβήνεις τελείως. Όλα αυτά είναι βλακείες, ο χρόνος περνάει και πρέπει να συγκεντρωθείς.
   Ντύνεσαι ωραία και με άποψη, βάζεις το ακριβό σου ρολόι, πας να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Κοιτάς στον καθρέφτη και μετά το αίσθημα αυταρέσκειας που πάντα νιώθεις όταν κοιτάς το ειδωλό σου, βλέπεις βαθιά μέσα στα μάτια σου και ψελλίζεις στον εαυτό σου: "πάμε να τους δείξουμε ποιος είμαι". Γελάς αυθόρμητα μα και σαρδόνια. Εκούσια σβήνεις το βαθύ βλέμμα από πάνω σου που για έναν ανεξήγητο λόγο βγαίνει ακούσια και φυσικά μόνο στον καθρέφτη.
   Σοβαρεύεις. Το μυαλό σου αδειάζει, οι κινήσεις σου γίνονται γρήγορες, συγκεκριμένες, μεθοδικές, αποφασιστικές. Ύστερα από λίγο όλα είναι έτοιμα και στη θέση τους. Αρπάζεις τα κλειδιά, ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις από το σπίτι.
   Είναι μια καθημερινή όπως όλες οι άλλες. Ψέμματα, είναι Πέμπτη. Αναθαρρείς. Πλησιάζει το Σαββατοκύριακο κι έτσι ίσως και να ξενυχτήσεις σήμερα αφού σύντομα θα μπορείς να αναπληρώσεις το χαμένο ύπνο. Αντιλαμβάνεσαι ότι θα ξαναθυμηθείς τον εαυτό σου ξανά αργά το βράδυ. Και γεμίζεις ενέργεια. Ξεχειλίζεις ευγνωμοσύνη που έχεις μια καλή δουλειά και μάλιστα σου δίνεται η δυνατότητα κάπου να φαίνεσαι χρήσιμος...

Σταματόπουλος
  

Η ανθρώπινη μουσική

   Από μια άποψη, αυτή της μουσικής, υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που δεν ακούνε και δεν εκτιμούν καθόλου τη μουσική. Αυτοί βγαίνουν από την εξίσωση είναι τελειωμένη υπόθεση και εκ φύσεως βαρετοί τύποι. Για τους άλλους που ακούνε μιλάω.

   Ελάχιστοι από εμάς πλέον διαλέγουμε τη μουσική που ακούμε. Ενδιάμεσα από τα δυο αυτά άκρα στα γούστα βρίσκεται αχανές το μεγάλο κοπάδι. Πολλοί από αυτούς ακούν τυχαία μουσική στο ραδιόφωνο, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να έχουν επιλέξει οι ίδιοι κάποιους καλούς δημοφιλείς σταθμούς που παίζουν και καλά ψαγμενιές. Κι ακούν ό,τι τους βάλει ο εκάστοτε παραγωγός κι όχι αυτό που ίσως να ζητάει η διαθεσή τους. Και τα ίδια να παίζει και να μην τους αρέσει το πρόγραμμα, αυτοί θα βάλουν τον αγαπημένο τους ραδιοφωνικό σταθμό από συνήθεια. «Που χρόνος να ασχοληθώ με τη μουσική πιο προσωπικά, δεν υπάρχει χρόνος και άλλωστε ο χρόνος είναι χρήμα» ψελλίζουν. Λίγο πιο χαμηλά είναι αυτοί που ακούν μουσική στο αμάξι απλά για να περάσει η ώρα, μέχρι να σπάσει η κίνηση «ας ακούσουμε λίγο μουσικούλα» φάση. Ακόμα πιο κάτω συναντάμε αυτούς που ακούνε μουσική για να εντυπωσιάζουν τους φίλους τους με το δήθεν ποιοτικό γούστο τους. Πιο χαμηλά ακόμα η μουσική χρησιμεύει για να ντύσει ρομαντικές βραδιές και δείπνα με κεράκια συνοδευόμενα όλα αυτά με μια γερή δόση savoir vivre και καθωσπρεπεισμού. Άλλοι δεν ακούνε παρά μόνο ελληνικά κομμάτια γιατί δεν έχουν αξιωθεί ακόμα να μάθουν αγγλικά. Δεν έχουμε τίποτα με τους Έλληνες καλλιτέχνες, κυρίως τους παλιότερους. Απλά είναι σα να πας ένα μόνο ταξίδι στο εξωτερικό και ύστερα να νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα. Ή κάπως έτσι. Ή ας πούμε είναι γνωστό ότι όλοι ακούμε την «ποιοτικότερη» μουσική όταν βγαίνουμε έξω στα μαγαζιά μας. Μιλάμε για ανώτερη μουσική παιδεία η νύχτα της Αθήνας. Για επαρχία ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Εξαιρούνται τα παραδοσιακά. Εξαίρεση είναι και ελάχιστα μαγαζιά που προσέχουν τη μουσική τους όταν συνήθως υπάρχει «από πίσω» κάποιος που κάνει τις επιλογές και την αγαπάει τη ρημάδα τη μουσική.

   Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι από τις τρεις κατηγορίες, η πρώτη κατηγορία είναι κουφή, δηλαδή πρακτικά τη βρίσκει μόνο όταν μιλάει. Δεν της αρέσει να ακούει. Η δεύτερη κατηγορία ακούει αλλά με αληθινή πρόθεση τη διαφυγή και την απώθηση, για να ξεφύγει από κάτι άλλο δυσάρεστο που της συμβαίνει, ή να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να «φτιάξει κλίμα» ή ακόμη χειρότερα, να σπάσει τη μονοτονία της στιγμής ,όχι δηλαδή ότι την πολυενδιαφέρει στα αλήθεια να ακούσει , η σιωπή να σπάσει και είμαστε καλά. Μιλάμε γι αυτούς που συνήθως παριστάνουν ότι ακούνε τους γύρω τους αλλά δεν το εννοούν, δεν ακούνε πραγματικά.

   Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, κάποιοι λίγοι. Αλλά όχι τόσο λίγοι που να μη φαίνεται εμφανώς η διαφορά τους με τις προηγούμενες δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που γενικά διαφέρουν από τους παραπάνω αναφέρομαι. Που υποκλίνονται μπροστά στη μουσική. Που έχουν μάθει να ακούνε. Δηλαδή να αφουγκράζονται, να νιώθουν. Και να σκέφτονται λιγότερο. Στην πιο όμορφη στιγμή, ξέρουν να αφήνονται. Το μυαλό τους σταματάει με δέος μπροστά στην ομορφιά της μουσικής που ξεχύνεται στα αφτιά τους και τους παρασύρει. Και ξέρουν ότι η μαγεία της μουσικής είναι το μέσον για να βγάλουν ότι πιο όμορφο κρύβεται μέσα τους. Γνωρίζουν ότι αν υποκλιθούν στην ωραία μουσική, αυτή θα τους το ανταποδώσει στο δεκαπλάσιο και βάλε.

   Εδώ οι περισσότεροι θα πουν, ειδικά αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία: «Ναι σιγά τη διαπίστωση, διαλέγω την τρίτη κατηγορία, οι περισσότεροι μάλιστα ανήκουν εκεί, δεν μας είπες κάτι καινούργιο.

   Έχεις δίκιο φίλε αναγνώστη, αναμφίβολα κι όταν κάνεις έρωτα με το συντροφό σου αντίστοιχα ξέρεις να αφήνεσαι, μόνο που ξεχνάς ότι όταν αληθινά αφήνεσαι, το μυαλό σταματά, δε δίνει εντολές. Του τύπου να προσπαθήσει να νιώσει, να σκέφτεται προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του «τι γαμάτα που περνάω» μένοντας μόνο στην εικόνα ενώ μεταξύ μας δεν περνάει και τόοοσο ωραία όσο πιστεύει. Έχεις την εντύπωση ότι αν αδυνατείς να νιώθεις το ρυθμό της μουσικής όταν χορεύεις θα μπορέσεις να συντονιστείς με αυτόν του συντρόφου σου? Κάποια πράγματα λειτουργούν με τους ίδιους μηχανισμούς κι εσύ κάνεις μπαμ ότι δεν το χεις. Γιατί νομίζετε ότι οι γυναίκες προσέχουν (έχοντας πάντα το νου τους στον ανδρισμό σου) αν χορεύεις ρυθμικά ή πως χρησιμοποιείς τον τόνο της φωνής σου όταν τους μιλάς? Ή μήπως αυτό δεν λέγεται μουσική?

   Εσύ λες όταν ακούς μουσική στο αμάξι: «χμμ κίνηση ας ακούσουμε λίγο μουσική» με τον ίδιο τρόπο που δε ξέρεις τι να κάνεις με τη ζωή σου και κυνηγάς να ξεχαστείς, να βγεις για μια βόλτα στα μπαράκια μπας και γαμήσεις. Αλλά η εφήμερη ηδονή από την ανεξάντλητη ομορφιά απέχουν πολύ κι εσύ δε μπορείς να παρασυρθείς μέσα στη απόλαυση μιας όμορφης στιγμής γιατί δεν ξέρεις πως είναι να χάνεις τον έλεγχο. Κι αν τα καταφέρνεις καμιά φορά δεν ψάχνεσαι να βρεις γιατί αυτό είναι το ευχάριστο διάλειμμα, δηλαδή η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Και σίγουρα δε σου αρέσει να μεθάς, άλλο ένα στοιχείο που αποκαλύπτει τη μανία σου για έλεγχο. Ή αντίστροφα, σου αρέσει να μεθάς συνέχεια και να ξεφτιλίζεσαι, να ταπεινώνεσαι, γιατί μόνο μέσα στη μαστούρα και στη ζάλη σου νιώθεις τον έλεγχο να φεύγει. Και θεωρείς ότι είσαι πανέξυπνος και κράζεις τους χαζούς αλλά όταν συναντάς έναν πιο έξυπνο από σένα αποφεύγεις τις κουβέντες μαζί του όπως ο διάολος το λιβάνι, μη τυχόν εκτεθείς. Και έχεις ξεχάσει ακόμα και να γελάς αληθινά, συνήθως δε γελάς, τεντώνεις τους μύες του προσώπου σου γιατί πρέπει να γελάσεις, γιατί γελάνε και οι γύρω σου. Έχεις κάνει μηχανική ακόμα και τη χαρά σου. Τόσο σάπιος είσαι και τόσο φαντασμένος ότι ζεις πραγματικά. Τη διαδρομή ανάμεσα στα ατελείωτα όρια και τους περιορισμούς που βάζει το μυαλό σου εσύ το ονομάζεις ζωή.

   Πάντως την επόμενη φορά που θα κάνετε μια γνωριμία, γιατί σαφώς και δεν έχετε κώλυμα να γνωρίζετε καινούργιους ανθρώπους, εσείς οι υγιείς, όταν ρωτήσετε με αυτό το κλασσικό ανεπαίσθητο ενδιαφέρον ή τελοσπάντων από προσπάθεια, γιατί μάλλον δεν θα τραβάει η κουβέντα και οπωσδήποτε πρέπει κάτι να πεις με τον άλλον, δώστε βάση στην απάντηση του και στην αίσθηση που θα νιώσετε. Αν δεν τραβάει η κουβέντα, η παρέα σας ανήκει στους δεύτερους, πιθανόν μάλιστα να σας πει ακούω τα πάντα αλλά και αυτό το θέμα θα καταρρεύσει γρήγορα γιατί δεν έχει να σου πει εμπειρίες, βιώματα, δεν έχει να σου πει για αγαπημένα τραγούδια του, αδυνατεί να σκεφτεί και να μιλήσει για οτιδήποτε δεν αφορά την παρτούλα του.. Μακριά…

   Γιατί όταν τα πρέπει παλεύουν να σκεπάσουν ολοκληρωτικά τα θέλω σου, μια πάλη που όλοι βιώνουμε μέσα μας, αρχίζεις και ξεχνάς και έχεις παρενέργειες και σε άλλες πτυχές της ζωής σου όπως γίνεται και με τον τρόπο που προσεγγίζεις τη μουσική. Και αυτό το παθαίνεις μεγαλώνοντας. Κι όσο περνάνε τα χρόνια και συ γίνεσαι όλο και πιο ξεροκέφαλος, τόσο χειρότερο γίνεται κι αυτό. Κι έτσι ξεχνάς να αφήνεσαι και να ζεις ολοκληρωτικά μερικές όμορφες στιγμές που θα σου δώσουν το απαραίτητο οξυγόνο για να συνεχίσεις να παλεύεις για τα όνειρα σου..

   Δες τα αυτά στον εαυτό σου και θα μπορείς να τα δεις εύκολα και στους άλλους. Παρατήρησε ειλικρινά και ψύχραιμα και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά

   Όλο το νόημα της ζωής αφορά το σε ποιον και για τι θα θυσιάσεις τον εαυτό σου. Αργότερα έρχεται το γιατί. Αφού έχεις ήδη επιλέξει, ποτέ νωρίτερα.

   Κι αν εργάζεσαι σα δούλος αναγκαστικά και η σκέψη σου θα έχει ποτίσει δουλοπρέπεια.

   Κι αν έχεις πρόβλημα με τη δουλειά, το ωράριο και τα αφεντικά σου, το σημαντικό είναι ότι έχεις περάσει στο ντούκου ότι το κακό ξεκίνησε όταν σκότωσες το αφεντικό μέσα σου.

   Κι αν σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια κάντην αλλά σιγουρέψου ότι δε το κάνεις επειδή φοβάσαι μη μείνεις μόνος ή επειδή σου αρέσει να αντιγράφεις τους διπλανούς σου.

   Κι αν καταριέσαι την αδυναμία σου να έχεις περισσότερα λεφτά για σένα και για τους ανθρώπους που αγαπάς, σταμάτα να σκέφτεσαι πως θα αποκτήσεις περισσότερα και φτιάξε, δημιούργησε. Τα πιο όμορφα και σπουδαία πράγματα βγαίνουν πάντα από το τίποτα.

   Μη μπερδεύεις τη χαρά με την εφήμερη ηδονή. Η τελευταία έρχεται αμέσως όταν την καλείς αλλά αρέσκεται να συνοδεύεται από τον μνηστήρα της, τον πόνο. Ενώ ο δρόμος της χαράς μπορεί να είναι μακρύτερος αλλά παίρνει τον πόνο μακριά.

   Να επιδιώκεις να είσαι ελεύθερος και να καταφέρνεις να περιφρονείς τους άλλους για τη ζήλια και το φθόνο που κρύβουν για σένα πίσω από το γεμάτο «αγάπη» χαμόγελο τους.

   Μην αναγκάζεσαι να γίνεσαι εγκρατής επειδή οι άλλοι τρομάζουν μαζί σου, μην έρχεσαι στα μέτρα τους. Δεν τρομάζουν με εσένα αλλά με την ελευθερία που σέρνεις παντού μαζί σου. Και κυρίως φοβούνται βλέποντας μέσα από σένα ότι η ελευθερία δε κοστίζει τίποτα, είναι τσάμπα. Απλά βρίσκεις το θάρρος να την επιλέγεις.

   Εσύ που καταλαβαίνεις τι εννοώ είσαι ακόμα ζωντανός. Γιατί κάποιοι γεννήθηκαν «νεκροί» και θα πρέπει να μας ανακουφίζει αυτή τους η άγνοια. Ειδάλλως θα μας είχαν κατασπαράξει και κυριολεκτικά, εκτός από ψυχικά, εμάς τους λίγους εναπομείναντες ζωντανούς.

   Φτάνουν οι καιροί που θα χρειαστεί να αναστήσουμε την ευθύνη μέσα μας, πεισματικά να κλείσουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες της μάζας και να παίξουμε επιτέλους το παιχνίδι της δημιουργίας, με ό,τι έχει να δώσει ο καθένας από τα «μέσα» του.

   Γιατί ο χρόνος πιέζει, τα μεγαλεπήβολα σχέδια που ήδη υπάρχουν για τους ζωντανούς πλησιάζουν την ολοκληρωτική τους υλοποίηση.

   Διάολε, ας ξεπεράσουμε την καλοπέραση, ας δούμε επιτέλους τους εαυτούς μας, ποιοι είμαστε και σε τι διαφέρουμε κι ας κάνουμε κάτι όλοι εμείς μαζί παρέα.

Σταματόπουλος