Το σπίτι

Το σπίτι

   

   Μετά από μια εντελώς συνηθισμένη μέρα ο Σ. στάθηκε στο κατώφλι της πόρτας του διαμερίσματός του, μπαϊλντισμένος και αποκαμωμένος από την πρωινή του βάρδια. Κυρτώνοντας προσεκτικά την πονεμένη μέση του, έσκυψε κι ενώ με το ένα χέρι άνοιξε το φακό του κινητού, με το άλλο αναμόχλευε ακανόνιστα το εσωτερικό της ακατάστατης τσάντας του να βρει τα κλειδιά του. Περιέργως δεν τα έβρισκε και στη σκέψη μήπως του έπεσαν κάπου στο δρόμο άρχισε να τον πιάνει κρύος ιδρώτας. Κυριευμένος από μια αναπάντεχη ταραχή αναποδογύρισε βίαια την τσάντα του σκορπίζοντας όλα της τα αντικείμενα στο βρώμικο πάτωμα. Ευτυχώς γι’ αυτόν διαπίστωσε ότι τα κλειδιά είχαν μπλεχτεί μέσα στο μανίκι της μπλούζας που χρησιμοποιούσε στη δουλειά. «Αυτό μας έλειπε» ψέλλισε φωναχτά φανερώνοντας την ούτως ή άλλως αρνητική διάθεση που έσερνε μαζί του. Η ανακούφιση που αισθάνθηκε γλιτώνοντας τέτοια συμφορά, τον έκανε να ξεχάσει για λίγο τη μέση του μα μόλις πέρασε το κατώφλι της πόρτας προσγειώθηκε απότομα και πάλι αφού στο σπίτι τον περίμενε κάτι χειρότερο, μια "συμφορά" γνωστή, συνηθισμένη και μόνιμη.

   Ήταν που δεν του άρεσε το σπίτι που έμενε και όταν έβγαινε έξω, ανεξάρτητα από το τι θα έκανε ή με ποιον θα πήγαινε, πάντα αισθανόταν ένα είδος μόνιμης ευφορίας, κάτι σαν απελευθέρωση από τους τέσσερις τοίχους που ένιωθε ότι τον έπνιγαν. Δεν είχε κι άδικο. Ήταν ένα διαμέρισμα μουντό, χωρίς πολλά παράθυρα. Είχε προσπαθήσει να αντισταθμίσει αυτή την αποπνικτική αίσθηση βάφοντας τους τοίχους ένα συνδυασμό γαλάζιου και πράσινου, είχε βάλει άποψη και ωραίο γούστο στη διακόσμηση κάνοντας μάλιστα τα δωμάτια να φαίνονται μεγαλύτερα, μα το κερασάκι στην τούρτα ήταν το ενυδρείο με τα εξωτικά ψαράκια και τον βιολετί φωτισμό που έδινε ένα είδος αίγλης σε όλο τον υπόλοιπο χώρο. Δυστυχώς γι’ αυτόν ο κόπος του δεν απέφερε τους καρπούς που ήθελε, μιας φυσικής, ανάλαφρης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας. Στην αρχή είχε αποφασίσει να επιχειρήσει μια μινιμαλιστική προσέγγιση όμως όταν είδε ότι δεν του έβγαινε πεισμάτωσε κι άρχισε να προσθέτει όμορφες πινελιές, όπως αυτή του ενυδρείου. Στο τέλος, αποκαμωμένος από την προσπάθεια κι εξαντλημένος από το πείσμα, άρχισε να πιστεύει ότι ίσως και να μην ήταν στο χέρι του. Διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι για το βαρύτονο κλίμα έφταιγε το ίδιο το μέρος. Μετά τους  πρώτους μήνες και αφότου ο ενθουσιασμός που επιτέλους στα τριάντα του χρόνια έπιασε δικό του σπίτι είχε εξανεμιστεί, άρχισε να γίνεται ακατάστατος και βρωμιάρης, ενώ στην αρχή είχε προσπαθήσει πολύ να καθιερώσει μόνιμα το προφίλ του νοικοκύρη. Άλλωστε δε χρειαζόταν να προσπαθεί άλλο, σκεφτόταν, αφού εδώ και κάποιο καιρό ήθελε να ξενοικιάσει και να μετακομίσει αλλού, σε μια όμορφη και σύγχρονη γκαρσονιέρα ή σε κάποιο ρετιρέ κι όχι στο ισόγειο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενε τώρα. Βέβαια από την άλλη ήξερε ότι μια μετακόμιση προϋποθέτει έξοδα και μεγάλη αναστάτωση  και δε συνήθιζε να βουτάει εύκολα σε τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές. Προς το παρόν προτιμούσε να συμβιβαστεί με τα αρνητικά του συναισθήματα για την κατάσταση και να ρίξει βάρος σε άλλες αλλαγές που ήθελε να κάνει στον εαυτό του. Υποπτευόταν ότι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο εργασιακό του περιβάλλον και στη δουλειά του εν γένει κρυβόταν πίσω από αυτή την παραφουσκωμένη αγανάκτηση για το διαμέρισμα...