Η εταιρία

  Είχε ξημερώσει για τα καλά. Ο Σ. κλείδωσε χειροκίνητα το αυτοκίνητο που μόλις είχε παρκάρει με επιδεξιότητα σε ένα δύσκολο σημείο μα πολύ κοντά στην διαφημιστική εταιρία που δούλευαν. Με τον ήλιο κόντρα στα μάτια του ίσα που διέκρινε τον Κώστα που, χωρίς διάθεση να χάσει χρόνο, είχε βγει από το αμάξι και σχεδόν έτρεχε προς την είσοδο του κτιρίου που στεγαζόταν η εταιρία. Όποτε αργούσαν, πράγμα που όπως είπαμε δε γινόταν καθόλου σπάνια, ο Κώστας είχε το κακό συνήθειο να ξεχνάει να βάζει την ασφάλεια της πόρτας του συνοδηγού. Αυτό εκνεύριζε διπλά τον Σ., αφενός γιατί κάποια στιγμή έπρεπε επιτέλους να φτιάξει το κεντρικό κλείδωμα στο αυτοκίνητο, αφετέρου επειδή χρειαζόταν να τσεκάρει την πιθανή αμέλεια του Κώστα, γεγονός που ύστερα τον ανάγκαζε να τρέξει να τον προφτάσει. Στον Σ. δεν άρεσε να τρέχει πίσω από τους άλλους. Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά.

   Στο ασανσέρ, ανεβαίνοντας προς τον δεύτερο όροφο, οι προσωπικές σκέψεις του Σ. ηρέμησαν και συντονίστηκαν στην κατάσταση της πραγματικότητας που θα ακολουθούσε. Πιθανόν ο υπεύθυνος τμήματος, ο Ευθύμης, αν τον πετύχαιναν σε πρώτο χρόνο, να είχε τη κλασσική ειρωνική του διάθεση όταν θα τους αντίκριζε. Αν ήταν τυχεροί θα πετύχαιναν τον Ευθύμη απασχολημένο σε κάποια μικροεργασία κι έτσι θα είχαν αποφύγει τη ψυχρολουσία με το καλημέρα. Τον πρώτο λόγο για την υπεράσπιση τους θα τον είχε ο Κώστας. Σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις ήταν αυθεντία και ο Σ. δε χρειαζόταν καν να γνωρίζει από πριν τι ακριβώς είχε στο νου του. Άκουγε το παραμύθι και τα επιχειρήματα-δικαιολογίες του συναδέλφου του και αλληλεπιδρούσε στα λόγια του συμφωνώντας και ενισχύοντας τα με φυσικό τρόπο. Άλλωστε η δεδομένη επιτυχία του όλου εγχειρήματος, τους επέτρεπε να επαναλαμβάνουν την αργοπορία τους αρκετά συχνά. Μπορεί ένα άγχος για την ασυνέπεια τους πάντα να υπήρχε, όμως το αυτοσχέδιο θεατράκι που σκάρωναν στον Ευθύμη τους αποζημίωνε και με το παραπάνω.

   Όταν μπήκαν μέσα, διέσχισαν το σχεδόν άδειο από διακόσμηση δωμάτιο της ρεσεψιόν. Θύμιζε κάτι από χώρο αναμονής οδοντιατρείου μόνο που έλειπαν τα φυτά εσωτερικού χώρου και τα επιστημονικά περιοδικά. Στα δεξιά του και πίσω από μια υπερυψωμένη ορθογώνια βάση που έκρυβε τα γραφεία της γραμματείας, ίσα που μπορούσες να διακρίνεις τα κεφάλια των δύο ρεσεψιονίστ. Στα αριστερά δε, υπήρχαν μερικές καρέκλες γραφείου παρεταγμένες κάθετα και σε σειρά. Ήταν για τους διάφορους επισκέπτες μα κυρίως για τους υποψήφιους επιλαχόντες υπάλληλους που βρίσκονταν στο περίμενε για συνέντευξη ή για άμεση πρόσληψη. H Delta Groups είχε το χαρακτηριστικό να αλλάζει συχνά το προσωπικό της. Ελάχιστοι ήταν οι παλιοί μα πολλοί αυτοί που έρχονταν κι έφευγαν... 

   Είδαν τον Ευθύμη να βρίσκεται σκυφτός πάνω από κάτι έγγραφα που του έδειχνε ο Γιώργος, ο ένας από τους δυο γραμματείς. Καλημερίζοντας, ο Σ. και ο Κώστας διέσπασαν απότομα την προσοχή τους. Μάλιστα ο Ευθύμης σηκώνοντας τα μάτια του από τα χαρτιά και κοιτάζοντας περισσότερο τον Σ. παρά και τους δύο μαζί, έστειλε ένα σκοτεινό και μίζερο βλέμμα, όπως αντικρύζεις την τουαλέτα όταν κάποιος έχει ξεχάσει να τραβήξει το καζανάκι. Αμέσως μετά, σχηματίζοντας το κλασσικό ειρωνικό χαμόγελο που τον χαρακτήριζε, ανταπέδωσε τις καλημέρες με μια μικρή μα ευδιάκριτη χροιά υποκρισίας στη φωνή του.. Ο Σ. ένιωσε ότι η μέρα όσο πήγαινε και γινόταν δυσκολότερη. Ήταν που η επίπληξη για την αργοπορία συνέβη με αόρατο τρόπο και ραγδαία, σαν ο Ευθύμης να τους λήστεψε κάτω από τη μύτη τους...Ο Σ. και ο Κώστας χωρίς καθυστέρηση και με ελάχιστη όρεξη για άλλες κουβέντες πέρασαν στην κεντρική αίθουσα, εκεί που συγκεντρωνόταν η ομάδα συνεργατών της Delta Groups. 

   Ήταν μια εταιρία μάρκετινγκ που συνεργαζόταν με μεγάλες πολυεθνικές παρέχοντας τους υπηρεσίες και πουλώντας τα αγαθά τους. Κορυφαίες τηλεφωνικές, ασφαλιστικές και άλλες εταιρίες της είχαν εναποθέσει φιλόδοξα project. Όσο καλύτερα πήγαινε η αποδοτικότητα των πωλήσεων της Delta groups τόσο μεγαλύτερη και η αξιοπιστία και το κύρος της στις αγορές. Ήταν γνωστό στον ομολογουμένως βάρβαρο χώρο του μάρκετινγκ ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή κι έχει τη δικια της ιδιαιτερότητα, παρ' όλα αυτά περισσότερη σημασία είχε η διάρκεια των πωλήσεων παρά μια μεμονομένη τυχαία φαντασμαγορική επιτυχία. Γρανάζια της εταιρίας ήταν οι πωλητές της. Αυτοί πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα πουλούσαν προϊόντα και υπηρεσίες στον κοσμάκη εξαναγκάζοντας τους να «τσιμπήσουν». Η Delta Groups τους εκπαίδευε να διαχειρίζονται ψαγμένα επικοινωνιακά τρικ και να εκπέμπουν οικειότητα χαμογελώντας πλαστικά στα υποψήφια θύματα τους. Φαινομενικά ήταν μια απλή δουλειά, έπρεπε να μπορούν να πείθουν λέγοντας πολλά ψέματα. Και η δουλειά του πωλητή από τη φύση της ήταν να μπορεί αυτός να λέει με περίσσεια άνεση το παραμύθι του και να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Το επαγγελματικό ντύσιμο τύπου χαρτογιακά επίσης βοηθούσε σε επίπεδο image, έδινε κύρος, αξιοπιστία. Φυσικά το ποσοστό που έπαιρναν από το "ταμείο" που έκαναν ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος του κατορθώματος τους. Όπως και να χει το να καταφέρνεις να μπαίνεις σε ξένα σπίτια, να γίνεσαι συμπαθής και να πείθεις τόσο που στο τέλος να αγοράζουν δεν είναι καθόλου εύκολο. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει ότι σε τόσο χαλεπούς καιρούς όπως οι σημερινοί, το ποσοστό που έπαιρνε ο Σ. και οι άλλοι συνεργάτες της εταιρίας ήταν άκρως ικανοποιητικό. Και από μια άποψη αυτό θα ήταν ολόσωστο, αφού από την εξίσωση θα απουσίαζε η μέγιστη ψυχολογική φθορά στην οποία υπόκεινταν οι πωλητές, οι ατελείωτες ώρες που βρίσκονταν στο δρόμο, η κακή διατροφή και κυρίως ο ελάχιστος εναπομείναντας ελεύθερος χρόνος για άλλα πράγματα. Όμως αυτό που πείραζε περισσότερο τον Σ. δεν ήταν οι πολλές ώρες εργασίας, ούτε που χτυπούσε κουδούνια όλη μέρα αλλά περισσότερο το ότι γυρνούσε σπίτι άδειος και στεγνός από ζωή, σα να είχε υποστεί μια ψυχολογική αφαίμαξη από τα αλλεπάλληλα όχι, την περιφρόνηση και γενικότερα την αρνητική ενέργεια που του μετέδιδαν οι ατελείωτοι άνθρωποι που έβλεπε καθημερινά. Είχε διακρίνει ότι ο κόσμος πολύ εύκολα σου άνοιγε την πόρτα αν ήταν να σε χρησιμοποιήσει για τον πνευματικό του σκουπιδοφάγο. Με την πρόφαση ότι εσύ πήγαινες σ’ αυτούς, είχαν κάθε δικαίωμα να γκρινιάξουν πάνω σου ή να διαμαρτυρηθούν για το πως μπήκες στην πολυκατοικία ή να σε απορρίψουν χωρίς καν να σε ακούσουν. Το χειρότερο δε, ήταν να έπεφτες σε μοναχικούς ηλικιωμένους ανθρώπους. Με την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον για τον πόνο τους να τους καίει τα σωθικά, είτε θα άκουγες χάνοντας πολύτιμο χρόνο είτε θα έφευγες γρήγορα αλλά με άκομψο τρόπο αφήνοντας τους παγωμένους και με την καρδιά στο χέρι. Πολλές φορές ο Σ. σκεφτόταν ότι όλα αυτά στην τελική είχαν περισσότερη σημασία από τα άψυχα νούμερα. Για κακή του τύχη όμως αυτά δεν τα υπολόγιζε κανείς άλλος εκτός από αυτόν, οπότε ανάμεσα στις πολύχρωμες συναισθηματικές ανησυχίες του, στρίμωχνε ταυτόχρονα την ανάγκη για τα απαραίτητα αποτελέσματα που έτσι θα επιβεβαίωναν το κύρος και το ειδικό βάρος που πάντα ένιωθε ότι είχε μέσα του...

Συνεχίζεται…