Ήσουν σε βαθύ ύπνο. Δυστυχώς δε θυμάσαι καμία λεπτομέρεια από το περίεργα ενδιαφέρον όνειρο που νιώθεις ότι έμεινε στη μέση και η παγωμένη αίσθηση, αυτή που προκαλεί το ξυπνητήρι, κάνει τις πρώτες στιγμές της μέρας σου αληθινά δυσβάσταχτες. Τσεκάρεις το κινητό για να διαπιστώσεις πόσο χρόνο έχεις μέχρι να φύγεις για τη δουλειά που, αλίμονο, ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα γινόταν η καθημερινή ρουτίνα σου. Κάθε πρωί, με θρησκευτική ευλάβεια, έρχεται στο μυαλό σου στις πρώτες σου σκέψεις. Ευτυχώς το έχεις συνηθίσει κι έτσι μπορείς να το πνίγεις. Αλλά μερικά πρωινά η απέχθεια που προκαλείται από την αδυναμία σου να αλλάξεις τα πράγματα σε έχει κάνει να αναζητάς εξόδους διαφυγής.
Ανοίγεις το κινητό σου και μπαίνεις στο ίντερνετ. Ψάχνεις στο google τη φράση "όμορφα πρωινά", πατάς στις εικόνες, βρίσκεις γρήγορα μια προσεγμένη εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος επιπέδου Σαντορίνης και πάνω, την ορίζεις ως φόντο. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου όταν γίνεσαι απαισιόδοξος και μίζερος. Άλλωστε οφείλεις να ελπίζεις ότι τελικά κάτι μπορεί να αλλάξει. Χαμογέλα και όλα θα πάνε καλά σκέφτεσαι.
Παρατάς το κινητό και ταυτόχρονα ό,τι σκεφτόσουν μέχρι τώρα και βγαίνεις στο μπαλκόνι. Γεύεσαι την μυρωδιά του πρωινού ενώ πιάνεις και τον ήχο μιας απαλής ροής που ξέρεις ότι οφείλεται στην πρωινή κίνηση της Αθήνας. Στέκεσαι λίγο, απολαμβάνεις δυο-τρεις βαθιές καθαρές ανάσες και ξαναμπαίνεις μέσα.
Φτιάχνεις καφέ, πας τουαλέτα, τρως πρωινό. Βάζεις Παπαδάκη στην τηλεόραση. Δεν είναι σίγουρο γιατί σου αρέσει ακόμα αυτός ο -πλέον-παππούλης, μπορεί γιατί είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα στοιχεία ρομαντισμού στη ζωή σου, κατά βάθος τον θαυμάζεις που αρνείται πεισματικά να ξεπουληθεί. Ξαναπλησιάζεις το κινητό με αφορμή να δεις πόσο χρόνο έχεις ακόμα μέχρι να φύγεις. Κατά βάθος θες να καμαρώσεις την απρόβλεπτη μα φοβερή πρωινή σου ιδέα να αλλάξεις το φόντο της συσκευής σου.
Παρασύρεσαι, μπαίνεις στο facebook να δεις αν συνέβη κάτι αξιόλογο την προηγούμενη αργά το βράδυ που, αναγκαστικά, κοιμήθηκες νωρίς. Πετυχαίνεις ένα ρητό από ένα διαδικτυακό φίλο σου με τον οποίο έχετε ανταλλάξει άπειρα like μα ποτέ κουβέντα: "Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας" William Blake. Σου αρέσει. Κάνεις like, πας να το κοινοποιήσεις κι εσύ. Σκέφτεσαι τι θα γράψεις για να το κάνεις "δικό σου". Γράφεις καλημέρα και τρία θαυμαστικά. Το κοιτάς κινδυνεύοντας να επιστρέψεις στη μιζέρια. Είναι που η φλυαρία του Παπαδάκη σε εμποδίζει από το να σκεφτείς κάτι καλύτερο, σκέφτεσαι. Τελικά το σβήνεις τελείως. Όλα αυτά είναι βλακείες, ο χρόνος περνάει και πρέπει να συγκεντρωθείς.
Ντύνεσαι ωραία και με άποψη, βάζεις το ακριβό σου ρολόι, πας να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Κοιτάς στον καθρέφτη και μετά το αίσθημα αυταρέσκειας που πάντα νιώθεις όταν κοιτάς το ειδωλό σου, βλέπεις βαθιά μέσα στα μάτια σου και ψελλίζεις στον εαυτό σου: "πάμε να τους δείξουμε ποιος είμαι". Γελάς αυθόρμητα μα και σαρδόνια. Εκούσια σβήνεις το βαθύ βλέμμα από πάνω σου που για έναν ανεξήγητο λόγο βγαίνει ακούσια και φυσικά μόνο στον καθρέφτη.
Σοβαρεύεις. Το μυαλό σου αδειάζει, οι κινήσεις σου γίνονται γρήγορες, συγκεκριμένες, μεθοδικές, αποφασιστικές. Ύστερα από λίγο όλα είναι έτοιμα και στη θέση τους. Αρπάζεις τα κλειδιά, ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις από το σπίτι.
Είναι μια καθημερινή όπως όλες οι άλλες. Ψέμματα, είναι Πέμπτη. Αναθαρρείς. Πλησιάζει το Σαββατοκύριακο κι έτσι ίσως και να ξενυχτήσεις σήμερα αφού σύντομα θα μπορείς να αναπληρώσεις το χαμένο ύπνο. Αντιλαμβάνεσαι ότι θα ξαναθυμηθείς τον εαυτό σου ξανά αργά το βράδυ. Και γεμίζεις ενέργεια. Ξεχειλίζεις ευγνωμοσύνη που έχεις μια καλή δουλειά και μάλιστα σου δίνεται η δυνατότητα κάπου να φαίνεσαι χρήσιμος...
Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου