Όχι αυτό που δεν θέλω να ξέρω,
εκείνο που οι παρωπίδες διστάζουν να αντικρύσουν.
Αρνούμαι αυτό που αισθάνομαι, αυτό καθεαυτό.
Αρνούμαι να το ταΐζω. Δεν πείθομαι. Δεν του δίνω τίποτα.
Το κρατάω ιερό. Άσπιλο. Το δοκιμάζω από απόσταση.
Κρυμμένος στη γωνία δεν κοιτάω. Συνειδητά εγκαταλείπω.
Θέλω να δω αν αντέξει στους ανέμους, το χιόνι, τις φωτιές.
Το παρατάω στο έλεος του. Μονάχο του.
Κι όταν ακούσω την ανάσα του βραχνή, επιστρέφω.
Το βλέπω ζωντανό και άρρηκτο να υπερβαίνει τους καιρούς.
Να θεριεύει τον πόνο του, να ξεσκίζει την αλήθεια του.
Πώς τολμάς να πεις όχι σε κάτι τέτοιο?
Ποια λογική σε κάνει να ανασφάλλεις?
Εκείνο δεν αισθάνεται τίποτα, τη στιγμή που νιώθει τα πάντα.
Αιώνια στέκεται γυμνό μέχρι να σταματήσεις να το αισθάνεσαι.
Ώσπου να δει κι εσένα γυμνή να νιώθεις το ίδιο..
