Η ανθρώπινη μουσική

   Από μια άποψη, αυτή της μουσικής, υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που δεν ακούνε και δεν εκτιμούν καθόλου τη μουσική. Αυτοί βγαίνουν από την εξίσωση είναι τελειωμένη υπόθεση και εκ φύσεως βαρετοί τύποι. Για τους άλλους που ακούνε μιλάω.

   Ελάχιστοι από εμάς πλέον διαλέγουμε τη μουσική που ακούμε. Ενδιάμεσα από τα δυο αυτά άκρα στα γούστα βρίσκεται αχανές το μεγάλο κοπάδι. Πολλοί από αυτούς ακούν τυχαία μουσική στο ραδιόφωνο, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να έχουν επιλέξει οι ίδιοι κάποιους καλούς δημοφιλείς σταθμούς που παίζουν και καλά ψαγμενιές. Κι ακούν ό,τι τους βάλει ο εκάστοτε παραγωγός κι όχι αυτό που ίσως να ζητάει η διαθεσή τους. Και τα ίδια να παίζει και να μην τους αρέσει το πρόγραμμα, αυτοί θα βάλουν τον αγαπημένο τους ραδιοφωνικό σταθμό από συνήθεια. «Που χρόνος να ασχοληθώ με τη μουσική πιο προσωπικά, δεν υπάρχει χρόνος και άλλωστε ο χρόνος είναι χρήμα» ψελλίζουν. Λίγο πιο χαμηλά είναι αυτοί που ακούν μουσική στο αμάξι απλά για να περάσει η ώρα, μέχρι να σπάσει η κίνηση «ας ακούσουμε λίγο μουσικούλα» φάση. Ακόμα πιο κάτω συναντάμε αυτούς που ακούνε μουσική για να εντυπωσιάζουν τους φίλους τους με το δήθεν ποιοτικό γούστο τους. Πιο χαμηλά ακόμα η μουσική χρησιμεύει για να ντύσει ρομαντικές βραδιές και δείπνα με κεράκια συνοδευόμενα όλα αυτά με μια γερή δόση savoir vivre και καθωσπρεπεισμού. Άλλοι δεν ακούνε παρά μόνο ελληνικά κομμάτια γιατί δεν έχουν αξιωθεί ακόμα να μάθουν αγγλικά. Δεν έχουμε τίποτα με τους Έλληνες καλλιτέχνες, κυρίως τους παλιότερους. Απλά είναι σα να πας ένα μόνο ταξίδι στο εξωτερικό και ύστερα να νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα. Ή κάπως έτσι. Ή ας πούμε είναι γνωστό ότι όλοι ακούμε την «ποιοτικότερη» μουσική όταν βγαίνουμε έξω στα μαγαζιά μας. Μιλάμε για ανώτερη μουσική παιδεία η νύχτα της Αθήνας. Για επαρχία ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Εξαιρούνται τα παραδοσιακά. Εξαίρεση είναι και ελάχιστα μαγαζιά που προσέχουν τη μουσική τους όταν συνήθως υπάρχει «από πίσω» κάποιος που κάνει τις επιλογές και την αγαπάει τη ρημάδα τη μουσική.

   Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι από τις τρεις κατηγορίες, η πρώτη κατηγορία είναι κουφή, δηλαδή πρακτικά τη βρίσκει μόνο όταν μιλάει. Δεν της αρέσει να ακούει. Η δεύτερη κατηγορία ακούει αλλά με αληθινή πρόθεση τη διαφυγή και την απώθηση, για να ξεφύγει από κάτι άλλο δυσάρεστο που της συμβαίνει, ή να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να «φτιάξει κλίμα» ή ακόμη χειρότερα, να σπάσει τη μονοτονία της στιγμής ,όχι δηλαδή ότι την πολυενδιαφέρει στα αλήθεια να ακούσει , η σιωπή να σπάσει και είμαστε καλά. Μιλάμε γι αυτούς που συνήθως παριστάνουν ότι ακούνε τους γύρω τους αλλά δεν το εννοούν, δεν ακούνε πραγματικά.

   Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, κάποιοι λίγοι. Αλλά όχι τόσο λίγοι που να μη φαίνεται εμφανώς η διαφορά τους με τις προηγούμενες δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που γενικά διαφέρουν από τους παραπάνω αναφέρομαι. Που υποκλίνονται μπροστά στη μουσική. Που έχουν μάθει να ακούνε. Δηλαδή να αφουγκράζονται, να νιώθουν. Και να σκέφτονται λιγότερο. Στην πιο όμορφη στιγμή, ξέρουν να αφήνονται. Το μυαλό τους σταματάει με δέος μπροστά στην ομορφιά της μουσικής που ξεχύνεται στα αφτιά τους και τους παρασύρει. Και ξέρουν ότι η μαγεία της μουσικής είναι το μέσον για να βγάλουν ότι πιο όμορφο κρύβεται μέσα τους. Γνωρίζουν ότι αν υποκλιθούν στην ωραία μουσική, αυτή θα τους το ανταποδώσει στο δεκαπλάσιο και βάλε.

   Εδώ οι περισσότεροι θα πουν, ειδικά αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία: «Ναι σιγά τη διαπίστωση, διαλέγω την τρίτη κατηγορία, οι περισσότεροι μάλιστα ανήκουν εκεί, δεν μας είπες κάτι καινούργιο.

   Έχεις δίκιο φίλε αναγνώστη, αναμφίβολα κι όταν κάνεις έρωτα με το συντροφό σου αντίστοιχα ξέρεις να αφήνεσαι, μόνο που ξεχνάς ότι όταν αληθινά αφήνεσαι, το μυαλό σταματά, δε δίνει εντολές. Του τύπου να προσπαθήσει να νιώσει, να σκέφτεται προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του «τι γαμάτα που περνάω» μένοντας μόνο στην εικόνα ενώ μεταξύ μας δεν περνάει και τόοοσο ωραία όσο πιστεύει. Έχεις την εντύπωση ότι αν αδυνατείς να νιώθεις το ρυθμό της μουσικής όταν χορεύεις θα μπορέσεις να συντονιστείς με αυτόν του συντρόφου σου? Κάποια πράγματα λειτουργούν με τους ίδιους μηχανισμούς κι εσύ κάνεις μπαμ ότι δεν το χεις. Γιατί νομίζετε ότι οι γυναίκες προσέχουν (έχοντας πάντα το νου τους στον ανδρισμό σου) αν χορεύεις ρυθμικά ή πως χρησιμοποιείς τον τόνο της φωνής σου όταν τους μιλάς? Ή μήπως αυτό δεν λέγεται μουσική?

   Εσύ λες όταν ακούς μουσική στο αμάξι: «χμμ κίνηση ας ακούσουμε λίγο μουσική» με τον ίδιο τρόπο που δε ξέρεις τι να κάνεις με τη ζωή σου και κυνηγάς να ξεχαστείς, να βγεις για μια βόλτα στα μπαράκια μπας και γαμήσεις. Αλλά η εφήμερη ηδονή από την ανεξάντλητη ομορφιά απέχουν πολύ κι εσύ δε μπορείς να παρασυρθείς μέσα στη απόλαυση μιας όμορφης στιγμής γιατί δεν ξέρεις πως είναι να χάνεις τον έλεγχο. Κι αν τα καταφέρνεις καμιά φορά δεν ψάχνεσαι να βρεις γιατί αυτό είναι το ευχάριστο διάλειμμα, δηλαδή η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Και σίγουρα δε σου αρέσει να μεθάς, άλλο ένα στοιχείο που αποκαλύπτει τη μανία σου για έλεγχο. Ή αντίστροφα, σου αρέσει να μεθάς συνέχεια και να ξεφτιλίζεσαι, να ταπεινώνεσαι, γιατί μόνο μέσα στη μαστούρα και στη ζάλη σου νιώθεις τον έλεγχο να φεύγει. Και θεωρείς ότι είσαι πανέξυπνος και κράζεις τους χαζούς αλλά όταν συναντάς έναν πιο έξυπνο από σένα αποφεύγεις τις κουβέντες μαζί του όπως ο διάολος το λιβάνι, μη τυχόν εκτεθείς. Και έχεις ξεχάσει ακόμα και να γελάς αληθινά, συνήθως δε γελάς, τεντώνεις τους μύες του προσώπου σου γιατί πρέπει να γελάσεις, γιατί γελάνε και οι γύρω σου. Έχεις κάνει μηχανική ακόμα και τη χαρά σου. Τόσο σάπιος είσαι και τόσο φαντασμένος ότι ζεις πραγματικά. Τη διαδρομή ανάμεσα στα ατελείωτα όρια και τους περιορισμούς που βάζει το μυαλό σου εσύ το ονομάζεις ζωή.

   Πάντως την επόμενη φορά που θα κάνετε μια γνωριμία, γιατί σαφώς και δεν έχετε κώλυμα να γνωρίζετε καινούργιους ανθρώπους, εσείς οι υγιείς, όταν ρωτήσετε με αυτό το κλασσικό ανεπαίσθητο ενδιαφέρον ή τελοσπάντων από προσπάθεια, γιατί μάλλον δεν θα τραβάει η κουβέντα και οπωσδήποτε πρέπει κάτι να πεις με τον άλλον, δώστε βάση στην απάντηση του και στην αίσθηση που θα νιώσετε. Αν δεν τραβάει η κουβέντα, η παρέα σας ανήκει στους δεύτερους, πιθανόν μάλιστα να σας πει ακούω τα πάντα αλλά και αυτό το θέμα θα καταρρεύσει γρήγορα γιατί δεν έχει να σου πει εμπειρίες, βιώματα, δεν έχει να σου πει για αγαπημένα τραγούδια του, αδυνατεί να σκεφτεί και να μιλήσει για οτιδήποτε δεν αφορά την παρτούλα του.. Μακριά…

   Γιατί όταν τα πρέπει παλεύουν να σκεπάσουν ολοκληρωτικά τα θέλω σου, μια πάλη που όλοι βιώνουμε μέσα μας, αρχίζεις και ξεχνάς και έχεις παρενέργειες και σε άλλες πτυχές της ζωής σου όπως γίνεται και με τον τρόπο που προσεγγίζεις τη μουσική. Και αυτό το παθαίνεις μεγαλώνοντας. Κι όσο περνάνε τα χρόνια και συ γίνεσαι όλο και πιο ξεροκέφαλος, τόσο χειρότερο γίνεται κι αυτό. Κι έτσι ξεχνάς να αφήνεσαι και να ζεις ολοκληρωτικά μερικές όμορφες στιγμές που θα σου δώσουν το απαραίτητο οξυγόνο για να συνεχίσεις να παλεύεις για τα όνειρα σου..

   Δες τα αυτά στον εαυτό σου και θα μπορείς να τα δεις εύκολα και στους άλλους. Παρατήρησε ειλικρινά και ψύχραιμα και θα καταλάβεις τι εννοώ.