Στο μεταίχμιο

Δώσε μου μια ζωή αρκεί να ξέρω τι να την κάνω.
Μη μου δίνεις παραπάνω.
Μη με εγκλωβίζεις σε όμορφες φυλακές.
Δε ζητάω σκλαβιά που να μην μπορώ να της πω όχι.

Θέλω την ελευθερία που θα της λέω ναι,
την άγνωστη ελευθερία που ακόμα δεν μου σύστησες.
Είναι αυτό που δε ξέρω που ψάχνω,
αυτό που δεν έχω ακόμα βρει.

Δώσε μου το θάρρος να πάω κόντρα στο ρεύμα του εαυτού μου,
να σπάσω τα κυκλώματα, να νικήσω την ίδια μου τη φύση.

Είσαι η ουσία.
Δώσε μου τη μορφή.
Είσαι η ενέργεια.
Δώσε μου τη δύναμη.
Είσαι η έμπνευση.
Δώσε μου το λόγο.
Είσαι η μουσική.
Δώσε μου τις νότες.
Είσαι η ζωή.
Δώσε μου το θάνατο.

Clubbed to death

Step 1: Open this song

Step 2: When first song reaches 0:30, also start playing this.

Step 3: There is no step 3

What a skeletal wreck of man this is.
Translucent flesh and feeble bones,
the kind of temple where the whores and villains try to tempt the holistic domes.
Running rampid with free thought to free form, and the free and clear.
When the matters at hand are shelled out like lint at a
laundry mat to sift and focus on the bigger, better, now.
We all have a little sin that needs venting,
virtues for the rending and laws and systems and stems are ripped
from the branches of office, do you know where your post entails? 
Do you serve a purpose, or purposely serve?
When in doubt inside your atavistic allure, the value of a summer spent, and a winter earned.
For the rest of us, there is always Sunday.
The day of the week the reeks of rest, but all we do is catch our breath,
so we can wade naked in the bloody pool, and place our hand on the big, black book.
To watch the knives zigzag between our aching fingers.
A vacation is a countdown, T minus your life and
counting, time to drag your tongue across the sugar cube,
and hope you get a taste.
WHAT THE FUCK IS ALL THIS FOR?
WHAT THE HELL’S GOING ON? SHUT UP!
I can go on and on but lets move on, shall we?

Say, your me, and I’m you, and they all watch the things we do,
and like a smack of spite they threw me down the stairs,
haven’t felt like this in years.
The great magnet of malicious magnanimous refuse, let me go,
and punch me into the dead spout again.
That’s where you go when there’s no one else around,
it’s just you, and there was never anyone to begin with, now was there?
Sanctimonious pretentious dastardly bastards with their thumb on the pulse,
and a finger on the trigger.
CLASSIFIED MY ASS! THAT’S A FUCKING SECRET, AND YOU KNOW IT!
Government is another way to say better…than…you.
It’s like ice but no pick, a murder charge that won’t stick,
it’s like a whole other world where you can smell the food,
but you can’t touch the silverware.
Huh, what luck. Fascism you can vote for.
Humph, isn’t that sweet?
And we’re all gonna die some day, because that’s the American way,
and I’ve drunk too much, and said too little,
when your gaffer taped in the
middle, say a prayer, say a face, get your self together and see what’s happening.
SHUT UP! FUCK YOU! FUCK YOU!
I’m sorry, I could go on and on but
their times to move on so, remember: you’re a wreck, an accident.
Forget the freak, your just nature.
Keep the gun oiled, and the temple cleaned shit snort,
and blaspheme, let the heads cool, and the engine run.
Because in the end, everything we do, is just everything we’ve done.

Φραντς Κάφκα: "Μπροστά στο νόμο"

   «Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα.
   “Ίσως”, λέει ο θυρωρός, “τώρα όμως όχι”. Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: “Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ' εγώ μπορώ να την αντέξω”. 
   Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη και ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: “Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα”. 
   Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. 
   Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ερώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. “Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις, ρωτά ο θυρωρός είσαι αχόρταγος...”. “Όλοι μάχονται για το νόμο”, λέει ο άνθρωπος, “πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;” Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: “Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω”».

Η τέχνη του να θυμάσαι

The Absinthe Drinker (Portrait of Angel Fernandez de Soto), 1903 

"Δεν ψάχνω, μόνο βρίσκω."
 Χουάν Πάμπλο Πικάσο



   Άμα δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Πόσο θαυμάζω μερικές παροιμίες για τη μινιμαλιστική σοφία που κρύβουν. Δε χρειάζεται να είσαι ο Πικάσο για να το καταλάβεις αυτό.
   Αυτό συμβαίνει όταν αφήνεις τα πράγματα να έρχονται σε σένα. Εσύ αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου και όλα έρχονται σαν να είσαι <<συνδεδεμένος με αυτά>>. Δε λέω, θέλει συγκέντρωση, οργάνωση κι επεξεργασία. Κουραστική διαδικασία. Γιατί όταν ολοκληρώνεις τις "μικρές συνθέσεις" που κάνεις, τις τελικές πεποιθήσεις που σχηματίζεις, αν λατρεύεις να είσαι αυθόρμητος, συνηθίζεις πολλές φορές να λειτουργείς σχεδόν μηχανικά. Προσέχεις με ένα γενικής φύσεως ύφος και όλες οι λεπτομέρειες που θες να πεις έρχονται σαν "μικρές εμπνεύσεις" από μόνες τους. Είσαι φυσικός, δεν ελέγχεις αυτά που λες σε πρώτο χρόνο, απλά τα αφήνεις να κυλήσουν από μέσα προς τα έξω σου. Και για να το διατυπώσω ακόμα πιο εύστοχα, όταν συμπεριφέρεσαι με φυσικό τρόπο, τότε όπως είναι το έξω έτσι είναι και το μέσα σου. Και ξέρετε, ο παρατηρητής λατρεύει να βάζει τρίποντα από το κέντρο.
   Ο παρατηρητής επίσης γελάει πολύ όταν ακόμα βλέπει γύρω του ανθρώπους να προσπαθούν να είναι συνειδητοί για να μπορούν να κρύψουν τον εαυτό τους από τους άλλους. Ή όταν προσπαθούν να κάνουν πράγματα απλά για να δειχθούν στους άλλους. Ή όταν προσπαθούν να τους μιμούνται.
   Η συνείδηση άλλωστε έχει πολλά επίπεδα. Αν κάποιος λοιπόν παίξει το παιχνίδι της σύνθεσης ολόκληρου του εαυτού, δηλαδή του Εαυτού, θα έχει το δύσκολο έργο να βάλει τάξη στο χάος. Όλοι ανεξαιρέτως παίζουμε το παιχνίδι αυτό ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Ας πούμε ότι είναι το μοναδικό στοιχείο που μας ενώνει όλους ανεξαιρέτως.
   Αλλά τι τα θες, η ανεργία και η αποχή μαστίζει στις εποχές μας. Και σε λίγο θα βγει κάποιος με την απόχη να μας μαζέψει..
   Συνήθως από την αρχή υπάρχει αστοχία υλικού (και δεν εννοώ τα Αμέα) απλά και μόνο επειδή οι περισσότεροι είναι ακατάλληλοι ως οντότητες για να κάνουν παιδιά. Ακατέργαστοι αν θέλετε. Είτε επειδή λαμβάνουν τη συμβατική μόρφωση και μόνο αυτήν, είτε γιατί τους αρέσει να μαθαίνουν τη ζωή στο δρόμο μακριά από διαβάσματα και βιβλία, στην τελική ρε φίλε επειδή έχουν επιλέξει να ζουν απλά(?). Επιβίωση και ξερό ψωμί. Για τους άλλους που διαβάζουν, διαβάζουν, διαβάζουν και στο τέλος καταλήγουν να κυνηγάνε την ουρά τους θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή. Έχει πολύ ψωμί η περίπτωσή τους..
   Και για να μην παρεξηγηθώ ή χαρακτηριστώ ρατσιστής, πράγμα διόλου απίθανο, πρέπει να πω ότι στην τελική κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν γιατί ο καθένας είναι αναγκαίος για τον ρόλο που του έχει ανατεθεί. Το στοιχείο της σύγκρισης είναι χρήσιμο όταν το χρησιμοποιείς για να εμπνέεσαι εσύ ώστε να γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος. Οι περισσότεροι, μόνιμα εγκλωβισμένοι στο κατώτερο Εγώ που τους διαφεντεύει τη ζωή, πέφτουν με τα μούτρα να προσπεράσουν το διπλανό τους, ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι όταν κοιτάς να περάσεις τον τελευταίο ακόμα δεν έχεις υπάρξει.. Ωραία ατάκα το "δεν υπάρχεις". Αναρωτιέμαι άραγε ποιος την σκέφτηκε πρώτος και γιατί σήμερα τη χρησιμοποιούμε θέλοντας να εννοήσουμε ακριβώς το ανάποδο.
   Αλλά τι τα θες, ζούμε σε ανάποδες εποχές..
   Ισχυρίζομαι λοιπόν - αν κι έχω την εντύπωση ότι κάπως αυθόρμητα θα δυσανασχετήσετε με το συμπέρασμα μου, ότι ο καθένας από εμάς υπηρετεί κάποιον ανώτερο ή κατώτερο σκοπό. Λόγου χάριν, σκοπός του παρατηρητή είναι να καταγράφει πληροφορίες κι ύστερα να τις δίνει στους εργάτες που σκοπός αυτών φυσικά είναι να εργάζονται ακατάπαυστα. Πολύ αργότερα δε κι αφού όλα αυτά περάσουν από την κατάλληλη επεξεργασία και κατεργασία έρχεται ο συνθέτης που εν τέλει θα δημιουργήσει το τελικό προϊόν, βρισκόμενος πάντα(?) σε αγαστή συνεργασία με τους βοηθούς του...
   Εξαιρετικό βιβλίο "Ο Πύργος" του Κάφκα. Με διαφορά το αγαπημένο μου. Άλλη φάση ο Κάφκα. Γράφει με παραβολικό τρόπο, δε στα δίνει έτοιμα στο πιάτο όπως κάνει ο παρατηρητής.. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι του '15 που το διάβαζα στην Ελαφόνησο. Μετά από μια δυνατή παρτίδα ρακέτες δεν υπήρχε πιο απολαυστική συνέχεια από το να ταΐσω με αντίστοιχο τρόπο και το πνεύμα μου. Πάντως ακόμα και τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το αν απολαμβάνω καλύτερα όταν υλοποιώ καινούργια project ή αν διασκεδάζω περισσότερο όταν διαβάζω και σκέφτομαι πράγματα που ακούω για πρώτη φορά. Εσάς; Σας αρέσουν οι ρακέτες;
   Ααα, τώρα που λέμε για ρακέτες, τα μάθατε; Πρωταθλήτρια κόσμου η Ελλάδα στις ρακέτες.. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα στην Ελλάδα αν τύποι σαν τα παιδιά από το world party διάβαζαν με το ίδιο πάθος που ταξίδευαν...
   Αλλά τι τα θες, ο χαβαλές και τα απρόοπτα που προκύπτουν στα ωραία ταξίδια, ε,  ό,τι και να λέμε, τα κάνουν αξέχαστα..

Σταύρος Σταματόπουλος
 





 Bonus track

Morning comes too early
and nighttime falls too late
And sometimes all I want to do
is wait
The shadow I've been hiding in
has fled from me today

I know it's easier to walk away
than look it in the eye
But I will raise a shelter to the sky
and here beneath this
star tonight I'll lie
She will slowly yield the light
As I awaken from the longest
night

Dreams are shaking
Set sirens waking up tired eyes
With the light the memories
all rush into his head

By a candle stands a mirror
Of his heart and soul she
dances
She was dancing thru the night
above his bed

And walking to the window
he throws the shutters out
against the wall
And from an ivory tower hears
her call
"Let light surround you"

It's been a long, long time
He's had a while to think it over
In the end he only sees the
change
Light to dark
Dark to light
Light to dark
Dark to light

Heaven must be more than this
When angels waken with a kiss
Sacred hearts won't take the
pain
But mine will never be the same

He stands before the window
His shadow slowly fading from
the wall
And from an ivory tower hears
her call
"Let the light surround you"

Once lost but I was found
When I heard the stained glass
shatter all around me
I sent the spirits tumbling
down the hill
But I will hold this one on high
above me still
She whispers words to clear my mind
I once could see but now at last
I'm blind

I know it's easier to walk away
than look it in the eye
But I had given all that
I could take
And now I've only habits left
to break
Tonight I'll still be lying here
Surrounded in all the light