"Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής."
Πάμπλο Πικάσο
Πέρασε καιρός πολύς μέχρι να υπάρξει νέο πόστ. Ισχύει. Ό,τι
και να πει κανείς θα έχει δίκιο. Ίσως όμως κι εγώ να έχω δίκιο που όποτε νιώθω
να γράφω κάτι που δεν αρέσει πρώτα σε μένα τον ίδιο, σταματάω. Άλλωστε ίδιος
σημαίνει είτε ότι αδυνατείς να αλλάζεις αναπαράγοντας συνεχώς τα παλιά, είτε ότι
είσαι ο ίδιος που βελτιστοποιείς ή καταστρέφεις το παλιό, που δημιουργείς
καινούργιες πλευρές, ο ίδιος που όσο και να πέφτει, καταλήγει να πηγαίνει όλο
και ψηλότερα.
Δε λέω ωραία η δημιουργία μα πρώτα πρέπει να
μάθεις να καταστρέφεις σωστά. Οι περισσότεροι φοβούνται την καταστροφή αλλά με το
φόβο ποτέ κανείς δεν είδε καθαρά. Στην πραγματικότητα η απόλαυση της καταστροφής είναι
και η πιο διασκεδαστική.. Χιλιάδες ντόμινο που στοιβάζονταν για βδομάδες, ουρανοξύστες
που γκρεμίζονται σε μια στιγμή, μέχρι και τροχαία αρέσει σε μερικούς να
βλέπουν και ακόμα αναρωτιούνται σε τι τους καλύπτουν τέτοιου είδους youtubika βίτσια. Συνήθως όταν αδυνατείς να
καταστρέψεις τον παλιό, σκουριασμένο εαυτό σου έχεις την ανάγκη τουλάχιστον
να τις βλέπεις γύρω σου τις καταστροφές. Αποφασισμένος όμως να ασχοληθείς σοβαρά και να αποκαθηλώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, θα
αντιμετωπίσεις πόνο, φόβους και κυρίως τον χρόνο. Αυτού του είδους η καταστροφή
δεν έρχεται γρήγορα. Δεν είναι ζήτημα κάποιου τρικ, δε γίνεται με το πάτημα
ενός κουμπιού. Το project της ανοικοδόμησης του εαυτού είναι μαραθώνιος. Το
παράδοξο του όλου πράγματος είναι ότι μερικές φορές θυσιάζεις τη δράση προς χάριν της δράσης.
Αφήνεις σκέψεις, παλιές πεποιθήσεις και συνήθειες ατάιστες μέχρι όλα αυτά να
πεθάνουν μέσα σου, να ξεχαστούν. Σιγά το πράγμα θα πει κάποιος, το να ξεχνάς είναι
το πιο εύκολο πράγμα στη ζωή, έρχεται κι από μόνο του. Όμως εδώ δε μιλάμε για
λήθη, άρνηση κι απώθηση πραγμάτων στο υποσυνείδητο. Αναφέρομαι στην τέχνη του
να ξεχνάς, να ξέρεις να αφήνεις.
Και τώρα ξεχάστε όλα αυτά που είπα.
Ο παρατηρητής επιστρέφει.
