Είχε να τη δει
μέρες. Ίσως και βδομάδες. Δε θυμάται ακριβώς. Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος.
Ενώ φαινομενικά μας καθορίζει και μας κρίνει όλους το ίδιο, στην πραγματικότητα
ο καθένας θέλει και εν τέλει τρέχει στους δικούς του ρυθμούς. Γι’ αυτήν ο χρόνος
λειτουργούσε τελείως εξωτερικά και γραμμικά. Δεν αισθανόταν την ανάγκη να
εσωτερικεύει και να στοχάζεται κι έτσι να κατ-έχει ταυτόχρονα κι έναν δικό της
χρόνο. Βέβαια αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, από μια άποψη. Με το αυστηρό
πρόγραμμα της έκανε κουμάντο την καθημερινότητα της και έμοιαζε να περνούσε
ωραία. Όχι ακριβώς όπως θα επιθυμούσε αλλά όπως και να ‘ χει έβλεπε πολλούς και
διαφορετικούς ανθρώπους κι έτσι ξόδευε αλόγιστα και με κάποιου είδους λαιμαργία τη ματαιοδοξία που χρειαζόταν να βγει από μέσα της μέχρι να απαλλαγεί και να
απελευθερωθεί ολοκληρωτικά από αυτήν. Πριν καν ξυπνήσει από τον βαθύ μαζικό
ύπνο, ένιωθε και η ίδια ότι θα χρειαζόταν να δει άπειρα καθρεφτίσματα στο
πρόσωπο και στη συμπεριφορά των γύρω της μέχρι να κατορθώσει να διακρίνει για πρώτη
φορά σοβαρά και αυτοκριτικά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Η παιδική της ηλικία
φαινόταν να ήταν μάλλον ευχάριστη, αν και όταν κοιτούσες πιο προσεκτικά το
χαμόγελο της διέκρινες μια αίσθηση ειρωνείας να μπλέκεται μέσα στην κατά τα
άλλα ατόφια χαρά της στιγμής. Πιθανόν οι γονείς της να την μεγάλωσαν σε ένα
όμορφο περιβάλλον, με πολλές παραστάσεις και πολλή αγάπη. Ωστόσο δεν πρέπει να απέφυγαν
τα μικρά μα ουσιώδη ψεμματάκια κι έτσι μοιραία η αυτοκριτική δεν φαινόταν να
είναι γι’ αυτήν ένα από - κατά τα άλλα - ποικίλα ατού που διέθετε.
Αυτά πίστευε
εκείνος και απέφευγε να της μιλάει πέρα από τα πολύ τυπικά. Σπανίως υπήρχαν
μερικές στιγμές που τη φλέρταρε με φανερό τρόπο αλλά πιο πολύ του άρεσε να της
μιλά σιωπηλά, υποσυνείδητα, με τα μάτια. Ήξερε ότι δεν της άρεσε να τη
σκανάρει, να τη γδύνει με το ήρεμο αλλά έντονο βλέμμα του. Επέμενε όμως να τη
κοιτάζει με αυτό το καθαρό και ταυτόχρονα κάπως αδιάντροπο βλέμμα. Αυτή απέφευγε να συνδέεται μαζί του με τέτοιο τρόπο, αν και σε πρώτο χρόνο την μαγνήτιζε
και το αναζητούσε εκείνο το βλέμμα. Προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι το
μόνο που καταφέρνει είναι να την τρομάζει και να την εκθέτει. Αναμφίβολα
κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν ήξερε καλά το ρόλο της μια που και δεν είχε
χρειαστεί να τον παίξει ξανά στο παρελθόν. Θα προτιμούσε εκείνος να τη βοηθούσε
λίγο περισσότερο, να της δώσει λίγο χώρο για λάθη που ήξερε σίγουρα ότι έκανε. Ανάμεσα
σε αυτά που σκεφτόταν λίγο πριν κοιμηθεί, ήλπιζε σύντομα να
τελειώνει αυτή η ατελείωτη παρτίδα πόκερ, εκείνος να παίξει πιο απλά και πιο
τίμια μαζί της και να τη γδύσει στο κρεβάτι. Κι ύστερα σκεφτόταν, αν ήξερε να κάνει σεξ και έρωτα μαζί, αν της έδινε αυτό που ακόμα δεν είχε γευτεί πείθοντας την ταυτόχρονα να παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν, δε θα δίσταζε να τρυπώσει στο σύμπαν του και να
προσπαθήσει να ρουφήξει μέρος από την πολυπρόσωπη δύναμη του. Εκείνη για να τον
βοηθήσει λίγο, - παρά τη διάνοια του ο ήρωας μας σε ορισμένα θέματα θα πρέπει
να πούμε ότι ήταν τελείως βλάκας, του είχε δείξει από μόνη της κάποια από τα
τρωτά της σημεία για να επιστρατεύσει τη γοητεία του και να την κάνει να παραδοθεί
άνευ όρων. Ξενέρωνε όταν δεν έβλεπε τη γενική εικόνα και στεκόταν σε ασήμαντες για εκείνη λεπτομέρειες που
εμπόδιζαν το παιχνίδι, ορισμένες στιγμές μάλιστα το χαλούσαν.
Βέβαια δεν είχε
αντιληφθεί ότι ενδιαφερόταν πραγματικά για εκείνη. Πίστευε ότι απλά
έπαιζε μαζί της. Ώρες ώρες μάλιστα της έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο την κορόιδευε
παρά τη φλέρταρε κι αυτό την απογοήτευε περισσότερο κι από την απόμακρη στάση
που συνήθως αυτός κρατούσε...
συνεχίζεται..
Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου