Στο δρόμο

   Έξω έκανε ψωφόκρυο. Ήταν ένα συνηθισμένο, χειμωνιάτικο, υγρό και ομιχλώδες πρωινιάτικο κρύο. Ήταν σχεδόν μέρα αλλά όχι ακόμα. Ο Σ. βγαίνοντας από την πολυκατοικία του ένιωσε την ψύχρα να τον περικυκλώνει απορροφώντας του ραγδαία όλη την ενέργεια, παίρνοντας μακριά όλες του τις σκέψεις. Είχε ξυπνήσει γεμάτος «δεν» και «όχι» και ο καιρός φάνηκε να του δίνει τη χαριστική βολή.

   Οριακά έτσι όπως ήταν έτρεξε να μπει στο αμάξι, να ζεστάνει λιγάκι τον κινητήρα και να ανοίξει τον αέρα για να εξισορροπήσει την κατάσταση. Παλιά άνοιγε κατ’ ευθείαν το air condition. Περασμένα μεγαλεία. Το κλιματιστικό κατάπινε βενζίνη που ο Σ. δεν είχε την πολυτέλεια να μετουσιώνει σε ζεστό αέρα και μάλιστα είχε δει ότι σε έκτακτες καταστάσεις παγετού που το άναβε ή τελοσπάντων όταν είχε κόσμο στο αμάξι, αυτό επιτάχυνε πιο αργά κι από ντεσεβό.

   Μόλις ζεστάθηκε λίγο το πετσί του, άνοιξε μηχανικά το ντουλαπάκι στα δεξιά του, άπλωσε το χέρι του κι άρπαξε το ραδιόφωνο ενώ ταυτόχρονα με το αριστερό έβγαλε ένα μικρό φλασάκι από τη τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του και τα εφάρμοσε όλα στη σωστή τους θέση. Είχε βρει πρόσφατα ένα καινούργιο συγκρότημα και είχε κατεβάσει τη δισκογραφία τους. Διασκέδαζε να ανακαλύπτει καινούργιες μουσικές στο δρόμο για τη δουλειά. Βέβαια, και πάλι, τον τόνο έδιναν τραγούδια που ήδη είχε εντοπίσει πως του άρεσαν περισσότερο από άλλα. Αν και ξεκινούσε με τη διάθεση να επιτρέψει στο συγκρότημα να ξεδιπλώσει τη δουλειά του, ωστόσο πάντα κάτι συνέβαινε και, απομνημονεύοντας ο Σ. τη θέση τους στο αρχείο, διάλεγε να ακούει ξανά και ξανά τα καινούργια αγαπημένα του τραγούδια μέχρι που να τα σκυλοβαρεθεί και επιτέλους να αφήσει το αρχείο να τρέξει φυσικά.

   Πηγαίνοντας στη δουλειά έκανε μια μικρή στάση να πάρει τον γείτονα και συνάδελφο του, τον Κώστα. Αναμφίβολα δεν ήταν η αδυναμία του Σ. καθώς δεν έδεναν και πολύ σα χαρακτήρες σε πολλά και διάφορα, αν και πρέπει να πούμε ότι ο Κώστας είχε δεχτεί με ευκολία και ανάλαφρο τρόπο την απόφαση του Σ. να καταργήσει το κλιματιστικό μέσα στο βαρύ χειμώνα. Ο ήρωας μας ποτέ δεν είχε καταλάβει αν το αίσθημα της υποχρέωσης, δηλαδή το ότι του έκανε εξυπηρέτηση, είχε φιμώσει την πιθανή δυσαρέσκεια του Κώστα για το κρύο στο αμάξι ή αν εν τέλει θα έκανε κι αυτός στη θέση του το ίδιο. Ο φίλος του Σ. δεν είχε αυτοκίνητο, έλεγε ότι αγαπούσε τα λεωφορεία, ότι απολάμβανε αυτό το περιττό χάσιμο χρόνου και το να περιμένει και μάλιστα ότι μερικές φορές του χάριζε τη δυνατότητα για μερικές εκλεκτές καινούργιες γνωριμίες και κατακτήσεις. Ωστόσο ο Σ. κατά βάθος πίστευε ότι ο Κώστας φοβόταν την οδήγηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τον παρατηρούσε συχνά να χαζεύει αριστερά και δεξιά τους πεζούς και τα μαγαζιά μα σπάνια τη διαδρομή και την κίνηση του δρόμου. Μάλιστα πολλές φορές εμπόδιζε την όραση του Σ. στα στοπ ή κατά καιρούς έκρυβε το πλαϊνό δεξί καθρέφτη πράγμα που εκνεύριζε πολύ τον Σ. Όταν έδειχνε να μην υπολογίζει καθόλου το ρόλο του οδηγού, σαν ένα παιδί που κάνει βόλτα με το τρενάκι του λούνα παρκ, ο Σ. συνήθιζε να φρενάρει δυο και τρεις φορές απότομα και τη τελευταία στιγμή από το μπροστινό αυτοκίνητο μπας και τον φέρει στα συγκαλά του.

   Ο Κώστας κοίταξε το ρολόι. «Πάλι θα αργήσουμε» είπε γεμάτος απογοήτευση και με μια δόση αγωνίας. «Πολύ πιθανόν» απάντησε ο Σ. «γι’ αυτό θα έχεις περισσότερο χρόνο να σκεφτείς μια καινούργια δικαιολογία ή τελοσπάντων ένα ωραίο τρόπο να ξεγλιστρήσουμε με στυλ από το κράξιμο του Ευθύμη, δε σε φοβάμαι κάτι θα βρεις» είπε εξαφανίζοντας προς στιγμήν τις ανασφάλειες του Κώστα. «Ναι, εντάξει, δεν θα είναι και πολύ δύσκολο, αν και το τελευταίο καιρό αργούμε συνέχεια, ξέρεις ότι πλέον έχουμε στοχοποιηθεί, δε θα ΄ναι και τόσο εύκολο όπως παλιά, έχουν σφίξει τα πράγματα» απάντησε με επιφύλαξη και κέρδισε μερικούς πόντους πίσω. «Από τη στιγμή που συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα στους πιο παραγωγικούς στη δουλειά μας, το καλύτερο σενάριο κυρίως για τον ίδιο τον Ευθύμη είναι να του δώσουμε την κατάλληλη δικαιολογία για να κάνει και πάλι τα στραβά μάτια. Άστα αυτά, βρες κάτι σύντομο και καλό γιατί όπου να ‘ναι φτάνουμε» είπε ο Σ. με μια τελειωτική χροιά για το ζήτημα.

Συνεχίζεται...