To meeting (μέρος I)

   O Σ. με τον Κώστα πέρασαν στο δωμάτιο όπου όλοι οι συνεργάτες μαζεύονταν για το καθιερωμένο πρωινό meeting. Μέχρι να φτάσει η ώρα 11,  ατελείωτη εξάσκηση και πρόβες σα να προετοιμάζεται κάποια παράσταση ή κάποιο θεατρικό γίνονταν στο δωμάτιο. Αντί για μπουφάν, το dress code απαιτούσε σακάκι – γραβάτα – και χαρτοφύλακα στο χέρι. Το επαγγελματικό ντύσιμο και η εμφάνιση σου έπαιζε μέγιστο ρόλο για το συνολικό προφίλ που ακτινοβολούσες. Επίσης δυνατός, αν και όχι απαραίτητα επεκτατικός, τόνος στη φωνή σου επέτρεπε να έχεις τον έλεγχο σε σχέση με τον πελάτη. Με λίγα λόγια έπρεπε να ήσουν ψαρωτικός και χαλαρός στα φαινόμενα, απατεώνας και ετοιμόλογος στην ουσία του θέματος.

   Τη συγκεκριμένη περίοδο, η Delta Groups έτρεχε ένα project για σταθερή τηλεφωνία. Επομένως όλοι οι συνεργάτες χρειαζόταν να μάθουν κατασκευασμένα λόγια και να προετοιμάζουν κάποιες έτοιμες ατάκες για να επιτυγχάνουν το σκοπό τους. Πλέον ο κόσμος όταν ακούει για τηλέφωνο και προσφορές, τρέχει μακριά. Λίγο το κύμα της υπερπληροφόρησης στην νέα ιντερνετική εποχή, λίγο ότι οι τηλεφωνικοί πωλητές το έχουν ήδη παρακάνει, παίρνουν ασταμάτητα τηλέφωνο τον κόσμο για να πουλήσουν, κουράζοντας έτσι αφόρητα τον κόσμο, ας μην βάλουμε στην εξίσωση το φόβο που έβλεπες στα μάτια τους λόγω της τρομοκρατίας και την φτώχειας που κυριαρχεί στις κοινωνίες κι έχει σκεπάσει τις συνειδήσεις τους, όταν σκεφτόταν όλα αυτά ο Σ., πίστευε ότι ήταν μια δυνατή πρόκληση να επιχειρήσει να προσαρμοστεί σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Ήξερε βέβαια ότι το μυστικό της επιτυχίας ήταν η διαπροσωπική επαφή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είχε ενημερωθεί ότι, στατιστικά, όσα επικοινωνιακά τρικ κι αν χρησιμοποιούσες, ακόμα και αν ήσουν από τους καλύτερους, δυο πωλήσεις τη μέρα θεωρούνταν από όλους επιτυχία. Κι από τη μεριά της, η  Delta groups κέρδιζε καλύτερα ποσοστά σε σχέση με τις τηλεφωνικές,  αφού έστελνε τους πωλητές της να χτυπάνε τα κουδούνια στις πολυκατοικίες.
   Είναι διαφορετικό να τα λες με κάποιον από κοντά, αλλιώς να του μιλάς απ’ το τηλέφωνο. Υπάρχει άλλη δυναμική, άλλη ενέργεια. Ο ίδιος νόμος ίσχυε και στις πωλήσεις. Όταν τα λες από κοντά με κάποιον είσαι κοντά του, επικοινωνείτε και με λόγια- στο ενσυνείδητο επίπεδο, και με τις στιγμές σιωπής ή με τις ματιές - στο υποσυνείδητο επίπεδο. Οι αύρες μπλέκονται και, αναγκαστικά είτε το θες είτε όχι, ανταλλάζεις ενέργεια με τον άλλον. Όσο εύκολο ήταν να σου κλείσει ο υποψήφιος πελάτης το τηλέφωνο στα μούτρα, τόσο δύσκολο ήταν να σου κλείσει την πόρτα, εφόσον σε έβλεπε χαμογελαστό. Φυσικά τις περισσότερες φορές δε τον ενδιέφερε να αγοράσει, δηλαδή να δώσει αλλά να πάρει. Ο Σ. εδώ και καιρό υποψιαζόταν ότι από μια άποψη και άσχετα με το επαγγελματικό της υπόθεσης, έπρεπε να ταΐζει ασταμάτητα τους ανθρώπους με θετική ενέργεια ενώ ταυτόχρονα έκανε τη "μπίζνα" για να πουλήσει σταθερό τηλέφωνο.
      Όλα αυτά βέβαια ήταν λίγο θολά στο μυαλό του Σ. που παρατηρούσε τα πάντα, προσπαθώντας να συνδέσει τα συναισθήματα του με τη λογική, να φτάσει από τις ενδείξεις στις αποδείξεις, από τα αποτελέσματα να ξεσκεπάσει τις αιτίες της εξαντλητικής αυτής κόπωσης που όσο περνούσε ο καιρός όλο και χειροτέρευε. Εντωμεταξύ είχε προσέξει ότι αυτό συνέβαινε και στα άλλα παιδιά, αυτή η ζωτική καταπόνηση (σχεδόν αφαίμαξη θα μπορούσαμε να πούμε) και κυρίως το βασανισμένο βλέμμα που ιδίως στους παλιούς της εταιρίας είχε κυριαρχήσει σχεδόν μόνιμα πάνω τους.. Βέβαια οι περισσότεροι δεν ταλαιπωρούσαν το μυαλό τους περισσότερο απ' όσο τους επέβαλε η ανάγκη για αποτελεσματικότητα στη δουλειά τους. Έμοιαζε σαν η συνείδηση τους να ξεκινούσε με τα όνειρα, τις προσδοκίες τους και το πως θα χρησιμοποιήσουν έντεχνα το σύστημα της εταιρίας και τελείωνε με την ετυμηγορία μιας δεδομένης επιτυχίας ή αποτυχίας. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχε μια καθημερινή αστική περιπέτεια πλημμυρισμένη με ατελείωτα μικρά συμβάντα και λεπτομέρειες. Όλα αυτά έμοιαζαν σα να τα αγνοούν ή να μη τους αγγίζουν ή σα να τα μυρίζονται όλα αυτά αν και τελικά αρνούνται να τα επεξεργαστούν μέσα τους. Κι αυτό, όλως τυχαίως, σκεφτόταν ο Σ. αφορούσε κυρίως αυτούς που έκαναν τα μεγαλύτερα νούμερα σε πωλήσεις. Όλες αυτές οι πληροφορίες και οι πεποιθήσεις ακτινοβολούσαν στο βλέμμα του Σ. κι έτσι ήταν αδύνατον για τους άλλους να τον διαβάσουν ή να τον ψυχολογήσουν καθώς τοποθετούσε τις κρίσεις και τις συγκρίσεις του σε ένα διαφορετικό επίπεδο, σε μια διαφορετική πραγματικότητα.

   Ο Σ. έκανε ατελείωτες πρόβες στο ρόλο του παρέα με τους υπόλοιπους συνεργάτες, μια βαρετή αλλά απαραίτητη διαδικασία. Από τη στιγμή που έμαθε τα λόγια φαρσί, ήταν γι αυτόν παιχνιδάκι να παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης. Μάλιστα πολλές φορές αυτοσχεδίαζε, ξαφνιάζοντας τους γύρω του με τις επινοήσεις που γεννούσε με φυσικό τρόπο. Όπως και να το κάνουμε, το να λες τα ίδια πράγματα καθημερινά κι επί 6 ώρες σε έκανε ένα έξυπνο ρομποτάκι. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Σ. κι έτσι αναγκαζόταν να αυτοσχεδιάζει ασταμάτητα για να δώσει στη στιγμή την αξία που της αρμόζει.

    

Συνεχίζεται…

Η εταιρία

  Είχε ξημερώσει για τα καλά. Ο Σ. κλείδωσε χειροκίνητα το αυτοκίνητο που μόλις είχε παρκάρει με επιδεξιότητα σε ένα δύσκολο σημείο μα πολύ κοντά στην διαφημιστική εταιρία που δούλευαν. Με τον ήλιο κόντρα στα μάτια του ίσα που διέκρινε τον Κώστα που, χωρίς διάθεση να χάσει χρόνο, είχε βγει από το αμάξι και σχεδόν έτρεχε προς την είσοδο του κτιρίου που στεγαζόταν η εταιρία. Όποτε αργούσαν, πράγμα που όπως είπαμε δε γινόταν καθόλου σπάνια, ο Κώστας είχε το κακό συνήθειο να ξεχνάει να βάζει την ασφάλεια της πόρτας του συνοδηγού. Αυτό εκνεύριζε διπλά τον Σ., αφενός γιατί κάποια στιγμή έπρεπε επιτέλους να φτιάξει το κεντρικό κλείδωμα στο αυτοκίνητο, αφετέρου επειδή χρειαζόταν να τσεκάρει την πιθανή αμέλεια του Κώστα, γεγονός που ύστερα τον ανάγκαζε να τρέξει να τον προφτάσει. Στον Σ. δεν άρεσε να τρέχει πίσω από τους άλλους. Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά.

   Στο ασανσέρ, ανεβαίνοντας προς τον δεύτερο όροφο, οι προσωπικές σκέψεις του Σ. ηρέμησαν και συντονίστηκαν στην κατάσταση της πραγματικότητας που θα ακολουθούσε. Πιθανόν ο υπεύθυνος τμήματος, ο Ευθύμης, αν τον πετύχαιναν σε πρώτο χρόνο, να είχε τη κλασσική ειρωνική του διάθεση όταν θα τους αντίκριζε. Αν ήταν τυχεροί θα πετύχαιναν τον Ευθύμη απασχολημένο σε κάποια μικροεργασία κι έτσι θα είχαν αποφύγει τη ψυχρολουσία με το καλημέρα. Τον πρώτο λόγο για την υπεράσπιση τους θα τον είχε ο Κώστας. Σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις ήταν αυθεντία και ο Σ. δε χρειαζόταν καν να γνωρίζει από πριν τι ακριβώς είχε στο νου του. Άκουγε το παραμύθι και τα επιχειρήματα-δικαιολογίες του συναδέλφου του και αλληλεπιδρούσε στα λόγια του συμφωνώντας και ενισχύοντας τα με φυσικό τρόπο. Άλλωστε η δεδομένη επιτυχία του όλου εγχειρήματος, τους επέτρεπε να επαναλαμβάνουν την αργοπορία τους αρκετά συχνά. Μπορεί ένα άγχος για την ασυνέπεια τους πάντα να υπήρχε, όμως το αυτοσχέδιο θεατράκι που σκάρωναν στον Ευθύμη τους αποζημίωνε και με το παραπάνω.

   Όταν μπήκαν μέσα, διέσχισαν το σχεδόν άδειο από διακόσμηση δωμάτιο της ρεσεψιόν. Θύμιζε κάτι από χώρο αναμονής οδοντιατρείου μόνο που έλειπαν τα φυτά εσωτερικού χώρου και τα επιστημονικά περιοδικά. Στα δεξιά του και πίσω από μια υπερυψωμένη ορθογώνια βάση που έκρυβε τα γραφεία της γραμματείας, ίσα που μπορούσες να διακρίνεις τα κεφάλια των δύο ρεσεψιονίστ. Στα αριστερά δε, υπήρχαν μερικές καρέκλες γραφείου παρεταγμένες κάθετα και σε σειρά. Ήταν για τους διάφορους επισκέπτες μα κυρίως για τους υποψήφιους επιλαχόντες υπάλληλους που βρίσκονταν στο περίμενε για συνέντευξη ή για άμεση πρόσληψη. H Delta Groups είχε το χαρακτηριστικό να αλλάζει συχνά το προσωπικό της. Ελάχιστοι ήταν οι παλιοί μα πολλοί αυτοί που έρχονταν κι έφευγαν... 

   Είδαν τον Ευθύμη να βρίσκεται σκυφτός πάνω από κάτι έγγραφα που του έδειχνε ο Γιώργος, ο ένας από τους δυο γραμματείς. Καλημερίζοντας, ο Σ. και ο Κώστας διέσπασαν απότομα την προσοχή τους. Μάλιστα ο Ευθύμης σηκώνοντας τα μάτια του από τα χαρτιά και κοιτάζοντας περισσότερο τον Σ. παρά και τους δύο μαζί, έστειλε ένα σκοτεινό και μίζερο βλέμμα, όπως αντικρύζεις την τουαλέτα όταν κάποιος έχει ξεχάσει να τραβήξει το καζανάκι. Αμέσως μετά, σχηματίζοντας το κλασσικό ειρωνικό χαμόγελο που τον χαρακτήριζε, ανταπέδωσε τις καλημέρες με μια μικρή μα ευδιάκριτη χροιά υποκρισίας στη φωνή του.. Ο Σ. ένιωσε ότι η μέρα όσο πήγαινε και γινόταν δυσκολότερη. Ήταν που η επίπληξη για την αργοπορία συνέβη με αόρατο τρόπο και ραγδαία, σαν ο Ευθύμης να τους λήστεψε κάτω από τη μύτη τους...Ο Σ. και ο Κώστας χωρίς καθυστέρηση και με ελάχιστη όρεξη για άλλες κουβέντες πέρασαν στην κεντρική αίθουσα, εκεί που συγκεντρωνόταν η ομάδα συνεργατών της Delta Groups. 

   Ήταν μια εταιρία μάρκετινγκ που συνεργαζόταν με μεγάλες πολυεθνικές παρέχοντας τους υπηρεσίες και πουλώντας τα αγαθά τους. Κορυφαίες τηλεφωνικές, ασφαλιστικές και άλλες εταιρίες της είχαν εναποθέσει φιλόδοξα project. Όσο καλύτερα πήγαινε η αποδοτικότητα των πωλήσεων της Delta groups τόσο μεγαλύτερη και η αξιοπιστία και το κύρος της στις αγορές. Ήταν γνωστό στον ομολογουμένως βάρβαρο χώρο του μάρκετινγκ ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή κι έχει τη δικια της ιδιαιτερότητα, παρ' όλα αυτά περισσότερη σημασία είχε η διάρκεια των πωλήσεων παρά μια μεμονομένη τυχαία φαντασμαγορική επιτυχία. Γρανάζια της εταιρίας ήταν οι πωλητές της. Αυτοί πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα πουλούσαν προϊόντα και υπηρεσίες στον κοσμάκη εξαναγκάζοντας τους να «τσιμπήσουν». Η Delta Groups τους εκπαίδευε να διαχειρίζονται ψαγμένα επικοινωνιακά τρικ και να εκπέμπουν οικειότητα χαμογελώντας πλαστικά στα υποψήφια θύματα τους. Φαινομενικά ήταν μια απλή δουλειά, έπρεπε να μπορούν να πείθουν λέγοντας πολλά ψέματα. Και η δουλειά του πωλητή από τη φύση της ήταν να μπορεί αυτός να λέει με περίσσεια άνεση το παραμύθι του και να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Το επαγγελματικό ντύσιμο τύπου χαρτογιακά επίσης βοηθούσε σε επίπεδο image, έδινε κύρος, αξιοπιστία. Φυσικά το ποσοστό που έπαιρναν από το "ταμείο" που έκαναν ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος του κατορθώματος τους. Όπως και να χει το να καταφέρνεις να μπαίνεις σε ξένα σπίτια, να γίνεσαι συμπαθής και να πείθεις τόσο που στο τέλος να αγοράζουν δεν είναι καθόλου εύκολο. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει ότι σε τόσο χαλεπούς καιρούς όπως οι σημερινοί, το ποσοστό που έπαιρνε ο Σ. και οι άλλοι συνεργάτες της εταιρίας ήταν άκρως ικανοποιητικό. Και από μια άποψη αυτό θα ήταν ολόσωστο, αφού από την εξίσωση θα απουσίαζε η μέγιστη ψυχολογική φθορά στην οποία υπόκεινταν οι πωλητές, οι ατελείωτες ώρες που βρίσκονταν στο δρόμο, η κακή διατροφή και κυρίως ο ελάχιστος εναπομείναντας ελεύθερος χρόνος για άλλα πράγματα. Όμως αυτό που πείραζε περισσότερο τον Σ. δεν ήταν οι πολλές ώρες εργασίας, ούτε που χτυπούσε κουδούνια όλη μέρα αλλά περισσότερο το ότι γυρνούσε σπίτι άδειος και στεγνός από ζωή, σα να είχε υποστεί μια ψυχολογική αφαίμαξη από τα αλλεπάλληλα όχι, την περιφρόνηση και γενικότερα την αρνητική ενέργεια που του μετέδιδαν οι ατελείωτοι άνθρωποι που έβλεπε καθημερινά. Είχε διακρίνει ότι ο κόσμος πολύ εύκολα σου άνοιγε την πόρτα αν ήταν να σε χρησιμοποιήσει για τον πνευματικό του σκουπιδοφάγο. Με την πρόφαση ότι εσύ πήγαινες σ’ αυτούς, είχαν κάθε δικαίωμα να γκρινιάξουν πάνω σου ή να διαμαρτυρηθούν για το πως μπήκες στην πολυκατοικία ή να σε απορρίψουν χωρίς καν να σε ακούσουν. Το χειρότερο δε, ήταν να έπεφτες σε μοναχικούς ηλικιωμένους ανθρώπους. Με την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον για τον πόνο τους να τους καίει τα σωθικά, είτε θα άκουγες χάνοντας πολύτιμο χρόνο είτε θα έφευγες γρήγορα αλλά με άκομψο τρόπο αφήνοντας τους παγωμένους και με την καρδιά στο χέρι. Πολλές φορές ο Σ. σκεφτόταν ότι όλα αυτά στην τελική είχαν περισσότερη σημασία από τα άψυχα νούμερα. Για κακή του τύχη όμως αυτά δεν τα υπολόγιζε κανείς άλλος εκτός από αυτόν, οπότε ανάμεσα στις πολύχρωμες συναισθηματικές ανησυχίες του, στρίμωχνε ταυτόχρονα την ανάγκη για τα απαραίτητα αποτελέσματα που έτσι θα επιβεβαίωναν το κύρος και το ειδικό βάρος που πάντα ένιωθε ότι είχε μέσα του...

Συνεχίζεται…