Αποφθέγματα παρατηρητή

Η σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων λειτουργεί όπως το wi-fi. Όσο περισσότεροι μαζεύονται, τόσο λιγότερο σήμα έχει.

Τα παππούτσια δείχνουν αρκετά για την προσωπικότητα του ανθρώπου αν και περισσότερα συμπεράσματα μπορούν να ειπωθούν γι' αυτούς που συνηθίζουν να κρίνουν κοιτώντας πάντα κάτω.

Να ξέρεις πρώτα να εργάζεσαι και ύστερα να δουλεύεις. Όχι το αντίστροφο. Να μπορείς να είσαι πρωτίστως γενικός και δευτερευόντως ειδικός.

Να εμπνέεσαι και να απορροφάς αλλά πάντα γενικά και σαν αίσθηση, μην στέκεσαι σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες εκτός αν βοηθούν στο χτίσιμο της συνολικής εικόνας. Όπως όταν φτιάχνεις παζλ.

 Η μεγαλύτερη βία από όλες εδράζει στη λεπτοφυέστερη, στην σκοτεινή, στην αόρατη μορφή της. Τη μια σφάζει με το μπαμπάκι, την άλλη εκπυρσοκροτεί σαν καραμπίνας σκάγια, άλλοτε αυτοπυρπολείται σαν πυροτέχνημα, κάποιες φορές στέκεται σιωπηλή, ανικανοποίητη, παθητικά επιθετική ζητώντας περισσότερα. Κανείς δεν μπορεί να πολεμήσει τη βία αν παραβλέπει τις ρίζες της, όταν αδυνατεί να νιώσει την πηγή των προθεσεών της. Σάμπως η γέννα καθεαυτή δεν είναι μορφή βίας; Τι ακούγεται πιο σοφό για την ανθρωπότητα να παλεύει να εξαφανίσει τις πρωταρχικες δομές της φύσης ή να ευνουχίσει τα συμφέροντα, την έμμεση χειραγώγηση, τα πλαστικά επιχειρήματα; Πέρα από το μανιπουλάρισμα, πίσω από τις ματαιοδοξιες και τις αντικρούσεις  κρύβεται η δύναμη του ανθρώπου που απορρέει από τη θέληση να ζει σε αρμονία με το περιβάλλον. Εκείνοι που παλεύουν στον αγώνα να κυριαρχήσουν ο ένας πάνω στον άλλο βρίσκονται σε λάθος θέση. Μόλις τελειώσουν θα γνωρίσουν την αρχή ή και τις ρίζες της κακής τους βίας. 

Το χρήμα σα συνάλλαγμα είναι ταυτόσημο με τη λεκτική μορφή της εσωτερικής σκέψης μεσα στον άνθρωπο. Πόσο αστείο για έναν ανεπτυγμένο μουσικό να βλέπει ανθρώπους που έχουν αποθηκεύσει όλο τους το εγώ σε άψυχες λέξεις να κρύβονται, να κρατούν τον εαυτό τους ενεργειακά κλειστό από φόβο μη και τους "φάνε τα λεφτά". Ας αναρωτηθούν γιατί το χρήμα είναι καλό μόνο για επιβίωση και για τα ντουβάρια. Ίσως μεγαλώνοντας να ανακαλύψουν τη νοημοσύνη που κρύβουν τα χρώματα. 

Η αίσθηση της πληρότητας ενός ανθρώπου είναι σχετική και υποκειμενικα ανάλογη με το επίπεδο και το ύψος του πήχη που ο ίδιος βάζει τον εαυτό του ως πρόκληση. Όπως έλεγε και ο Νίτσε "είτε είσαι μια ψυχή που είναι εκ φύσεως χαρούμενη, είτε μια ψυχή που την κάνει χαρούμενη η εργασία, η γνώση, η τέχνη." Και η νοημοσύνη η μαγιά για να δέσουν αρμονικά τα υλικά στο μεγάλο καζάνι της σχετικότητας να προσθέσω. 

Ένας ορθολογιστής που αποπνέει τον «πετυχημένο», τον «φυσιολογικό» και τον «ευτυχισμένο» είναι ίδιος με ένα λουκάνικο. Όταν στο σερβίρουν ψημένο με νόστιμες σάλτσες σου δημιουργείται η πιο όμορφη αίσθηση, όμως πραγματικά δε θα ήθελες ποτέ να μάθεις από τι υλικά ακριβώς είναι φτιαγμένο.

Ο παραλογισμός του μασκαρεμένου ορθολογισμού μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια απλή καθημερινή κλισέ κατάσταση. Αυτοκίνητα σταματημένα το ένα πίσω από το άλλο κι ο κόσμος -αν τον ρωτήσεις- αναφέρει ότι εκείνη τη στιγμή "έχει κίνηση". Προφανώς και ξέρουν τι λένε ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι εννοείται. 

Όσο περισσότερο λάμπει ένα αντικείμενο, τόσο μικρότερος είναι ο πυρήνας του. Ένας οπτικός τύπος θα τυφλωθεί από τη λάμψη, δε βλέπει όμως ότι στην πραγματικότητα το φως αντανακλά αυτό που πρωταρχικά παράγει ο ίδιος.  

Το πνεύμα λειτουργεί σαν το τέτρις. Προσηλώνεσαι να βάζεις σε τάξη τα ακανόνιστα σχήματα που "κατεβαίνουν" χαοτικά διαμορφώνοντας ευθείες γραμμές. Μόλις αυτές σχηματιστούν, ως δια μαγείας εξαφανίζονται προσφέροντας όχι μόνο πόντους αλλά και το άδειασμα του χώρου που καταλάμβαναν στην οθόνη σου. Όσο αυξάνεται η ταχύτητα που κατεβαίνουν τα τουβλάκια κι εσύ αντέχεις στην πίεση, τόσο οι πόντοι γιγαντώνονται ενώ ο ουρανός σου εξακολουθεί να μένει καθαρός.

Οι κανόνες δημιουργούνται από τα λάθη. Αν λοιπόν κοιτάς να διορθώνεις λάθη γιατί θα πρέπει να υπακούς σε ηλίθιους κανόνες?
O συντομότερος τρόπος να φτάσεις την ακεραιότητα είναι η προδοσία. Όμως ο αποτελεσματικότερος τρόπος να μείνεις εκεί ψηλά είναι να μείνεις ακίνητος. 

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν γίνεται μποτιλιαρισμα στους δρόμους λέμε ότι έχει κίνηση. Συνηθίζουμε, όταν μιλάμε, να λέμε το αντίθετο από αυτό που ουσιαστικα συμβαινει. Και ορθώς κανουμε. Η κίνηση είναι το αντίθετο της ροής. Η ροή έστω κι αν γίνονται παύσεις δεν σταματάει ποτέ. 

Το να είσαι νοικοκύρης είναι πολύ σημαντικό στη ζωή αλλά όταν διδάσκεις τον εαυτό σου να κινείται αποκλειστικά μέσα σε όρια, εκτός από το ότι πλήττεις αφάνταστα, γίνεσαι αθεράπευτα προβλέψιμος.

Δύστυχοι μετριοπαθείς. Προσπαθούν πάντοτε να εξισορροπούν τις καταστάσεις θυσιάζοντας από ευγένεια και δήθεν ανιδιοτέλεια (δειλία) τον εαυτό τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο άμετρος συμβιβασμός, αυτός ο φόβος για συγκρούσεις, αυτή η απέχθεια τους για ένταση, πέρα από το ότι τους καθιστά πληκτικούς, τους οδηγεί και στην μεγαλύτερη από όλες τις υπερβολές. Την άρνηση της.

Μέτρα τον εαυτό σου, μη μετράς τα πράγματα. 

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.. του τελευταίου υπηρέτη. 

Όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να σέβεσαι τις ηλίθιες, τυποποιημένες απόψεις της κοινής γνώμης.

Η ολοκλήρωση με κανέναν τρόπο δεν σχετίζεται με την τελείωση. Η στιγμή της ολοκλήρωσης σηματοδοτεί το αλχημικό άνθισμα μιας καινούργιας αρχής κι όχι την προσμονή του τέλους, δηλαδή την έντεχνη αποφυγή του απευκταίου κενού. Ο κόσμος άρχισε να απομακρύνεται από την τελειότητα από τη στιγμή που έκανε αυτοσκοπό να τελειώνει με οποιοδήποτε κόστος.

Άφησα τους φίλους μου κι έπιασα τους εχθρούς μου. Δεν αντέχω πια να κατοικούν μέσα μου εχθροί. Πριν απελευθερωθείς από κάτι πρέπει πρώτα να γίνεις πολύ καλός μέσα σ αυτό.

Είτε θα διδάσκεις τον εαυτό σου να είναι περαστικός είτε συχνά πυκνά θα ακούς «περαστικά».

Κατανοείς αυτό που κρατάς ιερό τη στιγμή που μπορείς να έχεις πρόσβαση σε αυτό και μονάχα αν έχεις τη δύναμη να προδώσεις το άλλο.

Εφόσον ο Χριστός σταυρώθηκε με δυο ληστές στο πλάϊ του, ποιος ο λόγος της ύπαρξης των "πνευματικών δικαιωμάτων" στον κόσμο?

Όλοι οι μουσικοί προσπαθούν να καταλάβουν τη μουσική για να μπορούν να γίνουν καλύτεροι παίχτες.. Ξεχνούν όμως να καταλαβαίνουν και τη ζωή με το ίδιο πάθος. Ζωή και μουσική είναι το ίδιο. Τόσοι ήχοι και τόσα χρώματα κι ωστόσο οι μεγαλύτεροι σε τεχνική και ικανότητες μουσικοί είναι και αυτοί που έχουν τα λιγότερα.

Ο έλεγχος της προσοχής περιθωριοποιεί το εύρος συνείδησης(πνεύμα) αυξάνοντας τα αντικείμενα επεξεργασίας της(ύλη). Όσο αυτά συγκεκριμενοποιούνται, τόσο η ενέργεια της μεγαλώνει. Αντίστροφα, όταν μεταφράζει-συσχετίζει ένα συγκεκριμένο κι απτό αντικείμενο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, υποκειμενικά και συνειρμικά μέσα από τις εσώτερες ανώτερες διαστάσεις της πραγματικότητας, αυξάνεται η εμβέλεια της συνείδησης(πνεύμα) τη ίδια στιγμή που το αντικείμενο επεξεργασίας της μοιάζει να εξαϋλώνεται. Όπως είναι φυσικό, το ενεργειακό πλήρωμα για αυτού του είδους τις απόπειρες είναι βαρύ.

Αν το ζεις μέσα σου, πάντα υπάρχει ενέργεια. Στην πραγματικότητα πίστη σημαίνει να ζεις αληθινές ψευδαισθήσεις. Φυσικά η υλική πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση από μόνη της. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλλουμε γι' αυτά που βλέπουμε, από τη στιγμή που ξεκάθαρα γνωρίζουμε από την αρχή ότι όλα είναι ψεύτικα. Συνεπώς αυτό που επιλέγουμε να πιστεύουμε έχει σημασία. Όταν ασχολούμαστε με το αν πιστεύουμε σε κάτι, αυτομάτως σημαίνει ότι θεωρούμε αυτό το κάτι πιο σταθερό και πιο αληθινό από εμάς τους ίδιους.

Η πίστη είναι ταυτόσημη και λειτουργεί όπως η σωματική υγεία. Δεν ασχολείσαι καθόλου με αυτήν όταν όλα δουλεύουν ρολόϊ.

Τη στιγμή που η συνείδηση υπερβεί τις προσθαφαιρέσεις, γνωρίζοντας πως να πολλαπλασιάζει και να διαιρεί τους χώρους στους οποίους κατοικεί, η ζωή συγκλίνει με τα μαθηματικά: έστω λοιπόν ότι σοβαρός = + και αστείος = -

Το να είσαι σοβαρός με τα σοβαρά πράγματα ισοδυναμεί με σοβαρό χαρακτήρα

Το να είσαι σοβαρός με τα αστεία πράγματα ισοδυναμεί με αστείο χαρακτήρα

Το να είσαι αστείος με τα σοβαρά πράγματα ισοδυναμεί με αστείο χαρακτήρα

Το να είσαι αστείος με τα αστεία πράγματα ισοδυναμεί με σοβαρό χαρακτήρα.

Όσο πιο μορφωμένος είσαι, όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο μεγαλώνει ταυτόχρονα και η ικανότητα να κρύβεσαι από τον εαυτό σου.

Η ειλικρίνεια κρύβεται στο αυθύπαρκτο κενό. Αυτός που πιέζεται στο κενό, είναι ψεύτικος.

H μοναδική πρωταρχική ωμή και κυρίαρχη δύναμη είναι αυτή της παρουσίας. Η δύναμη να επιστρέφεις. Οτιδήποτε περισσότερο που ακολουθεί παράγεται ύστερα κι εκ των υστέρων. Γι αυτό και οι όποιες εμφανίσεις είναι αποπαίδια της, σαν τα ηλεκτρόνια που περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα.

Ο ήχος ΕΙΝΑΙ. Η εικόνα ΕΙΝΑΙ όταν υπάρχει σιωπή. Παράδοξο.

Tο νόημα της ζωής? Η δημιουργία που σκοτώνει εκούσια το παρελθόν.
Το νοημα της Ύπαρξης? Δεν υπάρχει, είναι αυθύπαρκτο.

Αγωνία. Αδιάκοπη αγωνία μήπως έχει ξεχαστεί κάτι από το σύνολο για το σύνολο.

Άφησα τους φίλους μου κι έπιασα τους εχθρούς μου. Δεν ανέχομαι να κατοικούν μέσα μου εχθροί. Πριν υπερβείς κάτι πρέπει να γίνεις καλός μέσα σε αυτό. 

Έχω έρθει από το μέλλον. Οπότε μοιραία ζω το παρελθόν μου.

Σταύρος Σταματόπουλος