H μουσική του Prokofiev περικλείεται από ατελείωτες διαφωνίες. Συνειρμική, αφηρημένη και πλασμένη με ασαφή λογικά στοιχεία. Άλλοτε αινιγματικά αργή άλλοτε με δαιμονιώδη ταχύτητα, πότε εσωστρεφής αναδεικνύει το θαμπό σκοτάδι άλλες φορές σαρκαστικά εξωστρεφής και ειρωνική, ατέρμονα κινείται γύρω από έναν άξονα, από ένα κέντρο αδιάκοπου ελέγχου. Σκέψεις που μοιάζουν κυνικώς ουδέτερες, παραλίγο θετικές, σχεδόν αρνητικές. Ιδέες που βρίσκονται στον αέρα, ατέρμονα κινούμενες γύρω από μια λύση δίχως εν τέλη να γειώνονται.
Η δύναμη των συνθέσεων του Prokofiev είναι αυτοαναφορική, μια επεξηγηματική μουσική που αδιάκοπα παρατηρεί, ερμηνεύει και απολογείται στον εαυτό της, μια ενέργεια που περισσότερο σου ζητά παρά σου προσφέρει, ένας αλλόκοτος κόσμος που θα σε απομυζήσει εκτός αν εθελούσια προσφέρεις ολοκληρωτικά την προσοχή σου, αν βρεις στοιχεία αυτού του γεμάτου από εκλογικευμένη αγωνία κόσμου σε ανεξερεύνητα, σε άβατα μέρη του εαυτού σου.
Φαινομενικά ανήμπορος να σου προσφέρει κάτι πέρα από άλυτους γρίφους και δαιδαλώδης λαβυρίνθους, η διάνοια της μουσικής του Prokofiev καλεί να στοχαστείς και να σκεφτείς παρά να απολαύσεις και να χαρείς τη στιγμή. Τα έργα του απενεργοποιούν την ανάγκη για επαναλήψεις, για σιγουριά κι επιβεβαίωση. Καταργώντας τον λογικό, γραμμικό ειρμό σκέψης σε καλωσορίζουν σε ένα καφκικό περιβάλλον, όπου ελάχιστα έχεις να θυμάσαι στο τέλος πέρα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αίσθησης του παραλόγου.
Η μουσικότητα του Prokofiev, ιδιοφυής και ταυτόχρονα σχιζοειδής, φέρνει στην επιφάνεια την ρευστή αδιάκοπη σκέψη σε συνδυασμό με το σταθερά ακανόνιστο συναίσθημα. Καταδεικνύει την ασυμβίβαστη, εμμονικά αναλυτική πλευρά της ανθρώπινη φύσης που πεισματικά αρνείται τις εύκολες λύσεις και τολμά να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με το χάος.
