28η Οκτωβρίου: Αργία ή εθνική επέτειος;

   28^η Οκτωβρίου σήμερα και αναμφίβολα όλοι γιορτάζουμε την αντίσταση που προέβαλλαν οι πρόγονοι μας στους Γερμανούς κατακτητές.

   Βέβαια στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι γιορτάζουν ένα προγραμματισμένο μα αναπάντεχο διάλειμμα από τη δουλοπρέπεια στην οποία τους έχει βυθίσει το καταραμένο το σύστημα. Είναι αυτοί που αγοράζοντας ημερολόγιο τρέχουν αγωνιώντας να διαπιστώσουν ότι για καλή τους τύχη οι εθνικές επέτειοι και οι αργίες ευτυχώς δεν έπεσαν το Σαββατοκύριακο. Είναι αυτοί που βλέπουν την αντίσταση των προγόνων μας ως το μεσοβδομαδιάτικο ρεπό τους, ως την χρυσή ευκαιρία που τους παρουσιάζεται να πάνε σινεμά με την κοσμοτέ και να περιμένουν στην ουρά σαν τα πρόβατα, είναι όλοι αυτοί οι ανώριμοι ενήλικες που παριστάνουν τους σοβαρούς μόνο και μόνο επειδή βγάζουν ένα μισθάκο για να καταναλώσουν τις ανούσιες επιθυμίες τους, είναι αυτοί οι κακομοίρηδες που παριστάνουν ότι κρατούν τη ζωή στα χέρια τους απλά και μόνο επειδή ευτυχώς έχουν ακόμα δουλειά.               

  

   Είναι αυτοί οι κομπλεξικοί γεμάτο νευρώσεις άνθρωποι που κοιτούν με μισό μάτι το διπλανό τους, είναι αυτοί που δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει εποικοδομητική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, είναι αυτοί που αν τους μιλήσεις για συλλογική συνείδηση θα σφυρίξουν κλέφτικα, είναι αυτοί που στο αξιακό τους σύστημα η βολή τους είναι πρώτη με διαφορά, είναι αυτοί που παριστάνουν μάταια ότι είναι κάποιοι ξέροντας ότι δεν είναι τίποτα, είναι οι πολλοί που ορίζουν τις σάπιες αντικειμενικότητες και τα κοινωνικά κλισέ, είναι αυτοί που όταν ανοίγουν το στόμα τους θυμίζουν θαμώνες από τηλεοπτικό πάνελ, είναι αυτοί που τίποτα από αυτά που εκφράζουν ως απόψεις τους δεν τους ανήκει πραγματικά, είναι αυτοί που βλέπουν βιβλίο και βγάζουν σπυριά, είναι αυτοί που αβίαστα υπακούουν στους επιτηδευμένους ανθρώπινους νόμους μα έχουν πλήρη άγνοια για τους αλάνθαστους νόμους της φύσης, είναι αυτοί που προσκυνούν το χρήμα και δεν αντιστέκονται σε τίποτα που να σχετίζεται με αυτό, είναι αυτοί που αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν την πραγματικότητα πέρα από το εγωϊκό τους πρίσμα, είναι οι στρατιώτες και τα γρανάζια του συστήματος που, απόλυτα ελεγχόμενοι καθώς είναι, ευθύνονται περισσότερο για όσα περνάει σήμερα αυτός ο τόπος, είναι αυτοί που λένε ναι σε όλα γιατί φοβούνται να πουν όχι…Και κατά μια περίεργη σύμπτωση, είναι οι ίδιοι που κατηγορούν το ίδιο το σύστημα γιατί τους προσφέρει απλόχερα τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν…

   Είναι αυτοί που δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι αυτοί οι μεταλλαγμένοι πανομοιότυποι άνθρωποι που θυμίζουν τα πατατάκια Pringles, θύματα της παγκοσμιοποίησης που μας θέλει όλους ίδιους για να μπορεί να μας στοιβάζει εύκολα σε κουτάκια, είναι αυτοί που δεν δικαιούνται να γιορτάζουν για την ιστορία των Ελλήνων και ορθώς δεν το κάνουν αφού βλέπουν τη μέρα αυτή ως διάλειμμα από την ασφυξία και την αλλοτρίωση που νιώθουν από το χαμστερικό τρόπο ζωής τους..

   Όσο για εσάς που φτάσατε σε αυτές τις γραμμές, εσείς που σέβεστε τη μοναδικότητα σας κι έτσι μπορείτε να παράγετε τα δικά σας χρώματα, εσείς που λέτε όχι στην ολοκληρωτική υποταγή, εσείς που έχετε τη δύναμη να αρνείστε τους κονφορμισμούς του συστήματος και τις ανάγκες που αδυσώπητα προσπαθούν να σας λυγίσουν ενώπιον του χρήματος, εσείς που παλεύετε για κάτι υγιές και μακροπρόθεσμο, για ένα όνειρο, εσείς που υπηρετείτε την ομορφιά και τη γεμάτο νόημα ζωή, εσείς που πέφτετε για να ξανασηκωθείτε και πάλι, ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ..

 Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες προγόνους αγωνιστές και στους σύγχρονους πραγματικούς απογόνους τους

  

Το σπίτι

Το σπίτι

   

   Μετά από μια εντελώς συνηθισμένη μέρα ο Σ. στάθηκε στο κατώφλι της πόρτας του διαμερίσματός του, μπαϊλντισμένος και αποκαμωμένος από την πρωινή του βάρδια. Κυρτώνοντας προσεκτικά την πονεμένη μέση του, έσκυψε κι ενώ με το ένα χέρι άνοιξε το φακό του κινητού, με το άλλο αναμόχλευε ακανόνιστα το εσωτερικό της ακατάστατης τσάντας του να βρει τα κλειδιά του. Περιέργως δεν τα έβρισκε και στη σκέψη μήπως του έπεσαν κάπου στο δρόμο άρχισε να τον πιάνει κρύος ιδρώτας. Κυριευμένος από μια αναπάντεχη ταραχή αναποδογύρισε βίαια την τσάντα του σκορπίζοντας όλα της τα αντικείμενα στο βρώμικο πάτωμα. Ευτυχώς γι’ αυτόν διαπίστωσε ότι τα κλειδιά είχαν μπλεχτεί μέσα στο μανίκι της μπλούζας που χρησιμοποιούσε στη δουλειά. «Αυτό μας έλειπε» ψέλλισε φωναχτά φανερώνοντας την ούτως ή άλλως αρνητική διάθεση που έσερνε μαζί του. Η ανακούφιση που αισθάνθηκε γλιτώνοντας τέτοια συμφορά, τον έκανε να ξεχάσει για λίγο τη μέση του μα μόλις πέρασε το κατώφλι της πόρτας προσγειώθηκε απότομα και πάλι αφού στο σπίτι τον περίμενε κάτι χειρότερο, μια "συμφορά" γνωστή, συνηθισμένη και μόνιμη.

   Ήταν που δεν του άρεσε το σπίτι που έμενε και όταν έβγαινε έξω, ανεξάρτητα από το τι θα έκανε ή με ποιον θα πήγαινε, πάντα αισθανόταν ένα είδος μόνιμης ευφορίας, κάτι σαν απελευθέρωση από τους τέσσερις τοίχους που ένιωθε ότι τον έπνιγαν. Δεν είχε κι άδικο. Ήταν ένα διαμέρισμα μουντό, χωρίς πολλά παράθυρα. Είχε προσπαθήσει να αντισταθμίσει αυτή την αποπνικτική αίσθηση βάφοντας τους τοίχους ένα συνδυασμό γαλάζιου και πράσινου, είχε βάλει άποψη και ωραίο γούστο στη διακόσμηση κάνοντας μάλιστα τα δωμάτια να φαίνονται μεγαλύτερα, μα το κερασάκι στην τούρτα ήταν το ενυδρείο με τα εξωτικά ψαράκια και τον βιολετί φωτισμό που έδινε ένα είδος αίγλης σε όλο τον υπόλοιπο χώρο. Δυστυχώς γι’ αυτόν ο κόπος του δεν απέφερε τους καρπούς που ήθελε, μιας φυσικής, ανάλαφρης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας. Στην αρχή είχε αποφασίσει να επιχειρήσει μια μινιμαλιστική προσέγγιση όμως όταν είδε ότι δεν του έβγαινε πεισμάτωσε κι άρχισε να προσθέτει όμορφες πινελιές, όπως αυτή του ενυδρείου. Στο τέλος, αποκαμωμένος από την προσπάθεια κι εξαντλημένος από το πείσμα, άρχισε να πιστεύει ότι ίσως και να μην ήταν στο χέρι του. Διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι για το βαρύτονο κλίμα έφταιγε το ίδιο το μέρος. Μετά τους  πρώτους μήνες και αφότου ο ενθουσιασμός που επιτέλους στα τριάντα του χρόνια έπιασε δικό του σπίτι είχε εξανεμιστεί, άρχισε να γίνεται ακατάστατος και βρωμιάρης, ενώ στην αρχή είχε προσπαθήσει πολύ να καθιερώσει μόνιμα το προφίλ του νοικοκύρη. Άλλωστε δε χρειαζόταν να προσπαθεί άλλο, σκεφτόταν, αφού εδώ και κάποιο καιρό ήθελε να ξενοικιάσει και να μετακομίσει αλλού, σε μια όμορφη και σύγχρονη γκαρσονιέρα ή σε κάποιο ρετιρέ κι όχι στο ισόγειο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενε τώρα. Βέβαια από την άλλη ήξερε ότι μια μετακόμιση προϋποθέτει έξοδα και μεγάλη αναστάτωση  και δε συνήθιζε να βουτάει εύκολα σε τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές. Προς το παρόν προτιμούσε να συμβιβαστεί με τα αρνητικά του συναισθήματα για την κατάσταση και να ρίξει βάρος σε άλλες αλλαγές που ήθελε να κάνει στον εαυτό του. Υποπτευόταν ότι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο εργασιακό του περιβάλλον και στη δουλειά του εν γένει κρυβόταν πίσω από αυτή την παραφουσκωμένη αγανάκτηση για το διαμέρισμα...