Εισαγωγή
Ανάμεσα
στα έργα του Καρλ Γιουνγκ, περιλαμβάνεται και το «Septem Sermones ad Mortuos» (Επτά
Ομιλίες προς τους Νεκρούς), που γράφτηκε το 1916. Ο ίδιος ο Γιουνγκ
χαρακτηρίζει το κείμενο αυτό «πρώτη
ύλη ενός έργου που κράτησε μια ολόκληρη ζωή».
Σύμφωνα
με το εξώφυλλο της πρωτότυπης έκδοσης, το έργο φέρεται ότι γράφτηκε στην
Αλεξάνδρεια, «την πόλη όπου
η Ανατολή αγγίζει τη Δύση». Η «Αλεξάνδρεια» αποτελεί συμβολική
επιλογή ενώ, στην πραγματικότητα, το κείμενο γράφτηκε στη γενέτειρα του
Γιουνγκ, τη Βασιλεία της Ελβετίας. Στο ίδιο εξώφυλλο αναγράφονται δύο ονόματα,
του Καρλ Γιουνγκ και κάποιου Βασιλείδη : μοιάζει, δηλαδή, σαν ο Γιουνγκ να
συνέγραψε το συγκεκριμένο κείμενο μ' έναν άνθρωπο, αγνώστων λοιπών στοιχείων,
ονόματι Βασιλείδη.
Αυτό
που πραγματικά συνέβη είναι ότι ο Γιουνγκ βίωσε μία εμπειρία υπερκάλυψης από το
πνεύμα του Διδασκάλου Βασιλείδη, γνωστού Χριστιανού από την Αλεξάνδρεια του 2ου
αιώνα μ.Χ., έναν από εκείνους που αργότερα ονομάστηκαν Γνωστικοί. Ο Βασιλείδης
επέστρεψε ασώματος στη γήινη πυκνότητα 18 αιώνες αργότερα και, ως Φωνή, του
υπαγόρευσε το κείμενο αυτό με τίτλο «VII
Sermones ad Mortuos ».
Στην
αυτοβιογραφία του, που επιγράφεται «Αναμνήσεις-Σκέψεις-Όνειρα», ο
Γιουνγκ αναφέρεται αναλυτικά στις πνευματικές του εμπειρίες και την επικοινωνία
του με τα αόρατα πεδία. Μάλιστα, λίγα χρόνια πριν ο Γιουνγκ επικοινωνήσει με
τον Βασιλείδη, είχε αρκετές εσωτερικές συνομιλίες με μία άλλη ασώματη οντότητα,
τον Φιλήμονα, για τον οποίον λέει :
«Ο
Φιλήμονας και άλλες μορφές των οραμάτων μου με βοήθησαν να καταλάβω τη
νευραλγική αλήθεια ότι υπάρχουν πράγματα στην ψυχή που δεν τα παράγω εγώ, αλλά
που παράγονται μόνα τους και έχουν τη δική τους ζωή. Ο Φιλήμονας αντιπροσώπευε
μια δύναμη που δεν ήταν ο εαυτός μου. Στα οράματά μου του μιλούσα και μου είπε
πράγματα που δεν τα είχα σκεφθεί συνειδητά, γιατί είδα καθαρά ότι δεν μιλούσα
εγώ΄ αυτός μου είπε ότι συμπεριφερόμουν στις σκέψεις σαν να τις γεννούσα εγώ
αλλά, κατά τη γνώμη του, οι σκέψεις έμοιαζαν με ζώα του δάσους, με ανθρώπους σ'
ένα δωμάτιο ή με πουλιά στον αέρα και πρόσθεσε : «Αν έβλεπες κάποιους ανθρώπους
σ' ένα δωμάτιο, δεν θα πίστευες ότι εσύ τους είχες δημιουργήσει ή ότι εσύ ήσουν
υπεύθυνος γι' αυτούς.» Αυτός μου δίδαξε την ψυχική αντικειμενικότητα, την
πραγματικότητα της ψυχής. Αυτός μ' έκανε να καταλάβω τη διάκριση ανάμεσα στον
εαυτό μου και στο αντικείμενο της σκέψης μου. Με αντιμετώπισε με αντικειμενικό
τρόπο και κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι μέσα μου που μπορεί να λέει πράγματα, τα
οποία δεν τα ξέρω και δεν σκόπευα να τα πω, πράγματα που ίσως να στρέφονται
εναντίον μου.
Ψυχολογικά,
ο Φιλήμονας αντιπροσώπευε την ανώτερη ενορατικότητα. Ήταν μια μυστηριώδης μορφή
για μένα. Μου φαινόταν πολύ πραγματικός, ήταν μια ζωντανή πραγματικότητα.
Περπατούσα στον κήπο μαζί του και ήταν για μένα αυτό που οι Ινδοί λένε γκουρού.
(
... ) δεν θα μπορούσα να επιθυμήσω τίποτα καλύτερο από έναν πραγματικό, ζωντανό
γκουρού, κάποιον με ανώτερη γνώση και ικανότητα, που να ξεδιάλυνε για
λογαριασμό μου τις αθέλητες δημιουργίες της φαντασίας μου. Αυτό το έργο το
ανέλαβε η μορφή του Φιλήμονα, που στο πρόσωπό του αναγκαστικά αναγνώριζα τον
ψυχαγωγό μου. Και ήταν γεγονός ότι μου μεταβίβασε πολλές διαφωτιστικές ιδέες.»
Έτσι
φτάνουμε κάποια στιγμή στην καθοριστική, όπως θα δούμε, για την πορεία του
Γιουνγκ «συνάντησή» του με τον Διδάσκαλο Βασιλείδη. Λειτουργώντας «ως διάμεσο που δίνει στους νεκρούς την
ευκαιρία να εκδηλωθούν», ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία του
με τα παρακάτω λόγια:
«Αργά
και βαθμιαία άρχισε να διαγράφεται μέσα μου το περίγραμμα μιας εσωτερικής
αλλαγής. Το 1916 ένιωσα την ώθηση να δώσω σχήμα σε κάτι. Θάλεγα πως αναγκάστηκα
από μέσα μου να διατυπώσω και να εκφράσω αυτά που θα μπορούσε να τα είχε πει ο
Φιλήμονας. Έτσι γράφτηκε το Septem Sermones ad Mortuos με την παράξενη γλώσσα
του.
Άρχισε
σαν μια ανησυχία, που δεν ήξερα το νόημά της ούτε και το τι «ήθελε» από μένα.
Γύρω μου επικρατούσε μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Είχα την παράξενη αίσθηση ότι ο
αέρας ήταν γεμάτος από φασματικές οντότητες. Ύστερα προστέθηκε η αίσθηση ότι το
σπίτι μου άρχισε να στοιχειώνει. Η μεγάλη μου κόρη είδε μια λευκή μορφή να
διασχίζει το δωμάτιο. Η δεύτερη κόρη μου, ανεπηρέαστη από την πρώτη, είπε ότι
κάποιος ή κάτι είχε αρπάξει την κουβέρτα της δυο φορές τη νύχτα. Και την ίδια
νύχτα, ο εννιάχρονος γιος μου είδε ένα αγχώδες όνειρο. Το πρωί ζήτησε από τη μητέρα
του τα κραγιόνια και, ενώ ποτέ πριν δεν ζωγράφιζε, κάθισε και ζωγράφισε το
όνειρό του. Ονόμασε τον πίνακά του «Ο πίνακας του ψαρά». Στο κέντρο της εικόνας
έτρεχε ένα ποτάμι και στην όχθη στεκόταν ένας ψαράς μ' ένα καλάμι. Είχε πιάσει
ένα ψάρι. Στο κεφάλι του ψαρά ήταν ένα φουγάρο. Φλόγες και καπνός τινάζονταν
από το φουγάρο. Από την άλλη μεριά του ποταμού ερχόταν πετώντας ο διάβολος.
Βλαστημούσε επειδή του είχαν κλέψει το ψάρι του. Αλλά επάνω από τον ψαρά
πετούσε ένας άγγελος, που είπε : «Δεν μπορείς να του κάνεις τίποτα. Πιάνει μόνο
τα κακά ψάρια!» Ο γιος μου ζωγράφισε αυτή την εικόνα ένα Σάββατο.
Την
Κυριακή το απόγευμα, γύρω στις πέντε, το κουδούνι της μπροστινής πόρτας άρχισε
να χτυπά δαιμονιωδώς. ΄Ηταν μια λαμπερή καλοκαιριάτικη ημέρα. Οι δύο υπηρέτριες
βρισκόντουσαν στην κουζίνα, απ' όπου φαινόταν η ανοιχτή πλατεία έξω από την
μπροστινή πόρτα. Αμέσως όλοι κοιτάξαμε να δούμε ποιος ήταν, αλλά δεν φαινόταν
κανείς. Καθόμουν κοντά στο κουδούνι της πόρτας και όχι μόνο το άκουσα, αλλά
είδα ακόμα και την ταλάντευσή του. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Η ατμόσφαιρα ήταν
πυκνή, πιστέψτε με! Ύστερα ένιωσα ότι οπωσδήποτε κάτι θα γινόταν. Ολόκληρο το
σπίτι ήταν γεμάτο θαρρείς από πλήθη, ξέχειλο από πνεύματα. Ήταν στριμωγμένοι
μέχρι την πόρτα και ο αέρας ήταν τόσο πυκνός που η αναπνοή είχε γίνει πια πολύ
δύσκολη. Όσο για μένα, με διακατείχε το ερώτημα : «Για όνομα του Θεού, τι
συμβαίνει;» Τότε φώναξαν όλοι μαζί με μια φωνή : «Γυρίσαμε από την Ιερουσαλήμ
όπου δεν βρήκαμε αυτό που αναζητούσαμε». Έτσι αρχίζουν οι Septem Sermones.
Ύστερα
άρχισε να αναβλύζει από μέσα μου και μέσα σε τρία μόλις βράδια είχε
ολοκληρωθεί. Όταν έπιασα την πένα, ολόκληρη η φασματική συνάθροιση εξατμίστηκε.
Το δωμάτιο ηρέμησε και η ατμόσφαιρα καθάρισε. Το στοίχειωμα έλαβε τέλος».
Η
εμπειρία αυτή καθόρισε τη ζωή και το έργο του Γιουνγκ, όπως λέει ο ίδιος. Εκτός
του γεγονότος ότι ο Βασιλείδης του παρέδωσε μία διδασκαλία με συγκλονιστικό
περιεχόμενο, του αποκάλυψε ταυτόχρονα και τον προορισμό του στον γήινο κόσμο,
του άνοιξε το δρόμο να δει το έργο του το οποίο, όπως αποδείχθηκε, υπήρξε
μεγάλο, δημιουργικό και καινό.
«Από
κει κι έπειτα, οι νεκροί έγιναν για μένα οι ευκρινείς φωνές των Αναπάντητων,
των Αναποφάσιστων και των Αλύτρωτων. Αφού τα ερωτήματα και οι απαιτήσεις, που ο
προορισμός μου ήθελε να απαντήσω, δεν μου έρχονταν απ' έξω, θάπρεπε νάρθουν από
τον εσωτερικό κόσμο. Αυτές οι συνομιλίες με τους νεκρούς απετέλεσαν ένα είδος
προοιμίου γι' αυτά που θάπρεπε να ανακοινώσω στον κόσμο σχετικά με το
ασυνείδητο΄ ένα είδος εύρυθμου σχεδίου και ερμηνείας των γενικών του
περιεχομένων.
(
... ) Τότε ήταν που αφιέρωσα τον εαυτό μου στην υπηρεσία της ψυχής. Το αγαπούσα
και το μισούσα, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος πλούτος μου. Το ολοκληρωτικό δόσιμό μου
σ' αυτήν ήταν, θάλεγε κανείς, και ο μόνος τρόπος που έκανε υποφερτή την ύπαρξή
μου και μου έδωσε τη δυνατότητα να τη ζήσω με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα.
Σήμερα
μπορώ να πω ότι ποτέ δεν έχασα την επαφή μου με τις αρχικές μου εμπειρίες. Όλα
μου τα έργα, όλη η δημιουργική μου δραστηριότητα προέρχονται από εκείνα τα αρχικά
οράματα και όνειρά μου, που άρχισαν το 1912, σχεδόν πριν από πενήντα χρόνια.
Ό,τι πέτυχα στη μεταγενέστερη ζωή μου περιεχόταν ήδη σ' αυτά τα οράματα, αν και
αρχικά μόνο με τη μορφή συναισθημάτων και εικόνων.»
Έχει
λοιπόν, ιδιαίτερη αξία να μελετήσουμε το περιεχόμενο της υπαγόρευσης αυτής του
Βασιλείδη για την οποία ο Γιουνγκ λέει :
«Ένιωθα
ότι κάτι πολύ μεγάλο μου συνέβαινε και αφιέρωσα την εμπιστοσύνη και την πίστη
μου σ' αυτό που μου φαινόταν πιο σπουδαίο sub specie aeternitatis. Ήξερα ότι
αυτό μου γέμιζε τη ζωή και για χάρη του ήμουν έτοιμος να διακινδυνέψω τα πάντα!
(
... ) Όταν ήμουν νέος, ο στόχος μου ήταν να επιτύχω κάτι στην επιστήμη μου.
Ύστερα όμως, βρέθηκα πάνω σ' αυτό το ποτάμι λάβας, που η θερμότητα της φλόγας
του διαμόρφωσε διαφορετικά τη ζωή μου. Αυτό ήταν το αρχικό υλικό που με
ανάγκασε να το επεξεργαστώ και τα έργα μου αποτελούν μια λίγο-πολύ επιτυχημένη
προσπάθεια ενσωμάτωσης αυτής της πυρακτωμένης ύλης στη σύγχρονη εικόνα του
κόσμου.
Τα
χρόνια της ενασχόλησής μου με τις εσωτερικές μου εικόνες ήταν τα πιο σημαντικά
της ζωής μου - όλες οι ουσιαστικές αποφάσεις πάρθηκαν αυτό το διάστημα. Τότε
άρχισαν τα πάντα. Οι μεταγενέστερες λεπτομέρειες δεν είναι παρά συμπληρώματα
και διευκρινίσεις του υλικού που αναδύθηκε από το ασυνείδητο και που αρχικά με
είχε κατακλύσει. Ήταν η πρώτη ύλη ενός έργου που κράτησε μια ολόκληρη ζωή».
Λίγα
λόγια, τώρα, για τον Βασιλείδη και τους Γνωστικούς Χριστιανούς :
Μετά
το «θάνατο» του Ιησού, πολλοί ήταν εκείνοι που μελέτησαν αλλά, κυρίως, έζησαν
σύμφωνα με την αλήθεια και τη σοφία του Λόγου.
Ανάμεσά
τους και μία ομάδα φωτισμένων ψυχών, που έζησαν στην Αλεξάνδρεια τον 2ο μ.Χ.
αιώνα και ίδρυσαν τη γνωστή Σχολή των Γνωστικών της Αλεξανδρείας.
Ονομάστηκαν «Γνωστικοί», διότι
πίστευαν ότι η εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχής επιτυγχάνεται μόνο με την εμπειρία
και τη βιωματική γνώση.
Στη
διδασκαλία τους, ο Βασιλείδης, ο Βαλεντίνος, ο Καρποκράτης, ο Σερένικος
Σαμμώνιος, ο Απελλής, κ.ά. ονόμασαν το σύμπαν «Πλήρωμα» και τη δημιουργία «Creatura». Ο Θεός, ο
Όντων Ων, που βρίσκεται έξω και πέρα από τα όρια του «πληρώματος»,
ονομάστηκε «Αμπραξάς», λέξη
που έχει συντεθεί από γράμματα, ο συνδυασμός των οποίων περιέχει ολόκληρη τη
μυστική δομή και γεωμετρία του σύμπαντος.
Ερευνώντας
την προέλευση του ονόματος «Αμπραξάς», βρίσκουμε ότι ο Βασιλείδης το
χρησιμοποιούσε για να περιγράψει την ανώτερη θεότητα ανάμεσα στις εφτά αρχές,
που ήταν προικισμένη με 365 αρετές, συμβολικά και σύμφωνα με την ελληνική
αρίθμηση (βλ. δίπλα).
Το
άθροισμα των αριθμητικών αξιών που αποδίδονται σε κάθε γράμμα της λέξης
Αμπραξάς σχηματίζει ένα σύνολο 365 που αντιστοιχεί στις 365 μέρες του ηλιακού
έτους, ή με αυτό που ισοδυναμεί με έναν κύκλο «θεϊκής δράσης», το σύνολο των
365 διαδοχικών εκδηλώσεων που αποδίδονται στο Θεό μέσα σε έτος.
Ορισμένοι
συγγραφείς εκλαμβάνουν τη λέξη Αμπραξάς ως παρόμοια με την εβραϊκή ιερή λέξη
«Shemahamphorasch» προερχόμενη από το ευρύτερο όνομα του Θεού, και άλλοι
συνδέουν το όνομα του Αμπραξά με αυτό του Αβραάμ.
Στην
Ανατολή εμφανίζεται επίσης το όνομα του Αμπραξά και εκτιμάται ότι προέρχεται
από τον συνδυασμό των ινδικών λέξεων «Abhimanin» (ο μεγαλύτερος γιος του
Βράχμα) και «Βράχμα».
Από
την άλλη πλευρά, ο Αμπραξάς ταυτίζεται με τον Μίθρα. Αναφέρεται ως ο
διαμεσολαβητής ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον μοναδικό Θεό, ο ακαταμάχητος
ήλιος, που λατρευόταν στην αρχαιότητα, κατά τον 3ο και 4ο αιώνα. Αυτός ο
Αμπραξάς-Μίθρας, στην περσική του προέλευση, είναι ο μεσολαβητής ανάμεσα στον
Ahuramazda και τον Ariman, δηλαδή ανάμεσα στο Καλό και το Κακό.
Ο
ΑΜΠΡΑΞΑΣ των γνωστικών είναι ο INRI των χριστιανών, το ΤΑΟ των κινέζων, το ΖΕΝ
των βουδιστών.
Δεν
μπορούμε επίσης να παραλείψουμε την παρουσία του Αμπραξά στη θεουργία: Ο
κραδασμός του ήχου που προκαλεί η εκφώνηση αυτής της λέξης εθεωρείτο ιερός και
εχρησιμοποιείτο και για θεραπευτικούς σκοπούς.
Από
τη λέξη Αμπραξάς προέρχεται και το «Αμπρακαντάμπρα», το
οποίο προέρχεται από την εβραϊκή φράση: «Abreq
ad Habra» που σημαίνει: «Στείλε την ακτίνα σου
μέχρι το θάνατο» και έχει παραμείνει στη «μαγική» γλώσσα των παιδιών μέχρι τις
μέρες μας.
Στα
ελάχιστα ιστορικά τεκμήρια που διασώθηκαν, έχουν βρεθεί μικρά τετράγωνα
κομμάτια περγαμηνής, που πιθανολογείται ότι λειτουργούσαν και ως φυλαχτά και τα
οποία ήταν γραμμένα με συγκεκριμένο τρόπο (βλ. δίπλα).
Εναντίον
των Γνωστικών, της ανεξάρτητης σκέψης και του τρόπου ζωής τους, κινήθηκε η
Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας, κυρίως όταν αποφασίστηκε η επίσημη ίδρυση
της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι Γνωστικοί υπέστησαν διωγμούς, λοιδορήθηκαν,
δυσφημίστηκαν, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν. Τα γραπτά τους παραδόθηκαν στην
πυρά και ελάχιστα στοιχεία απ' αυτούς διασώθηκαν μέχρι σήμερα, που η Εκκλησία
εξακολουθεί να τους θεωρεί αιρετικούς. Γι' αυτό και ο Βασιλείδης στο κείμενο
που ακολουθεί αναφέρει : «Προς
χάριν της λύτρωσης, σας διδάσκω την αλήθεια που έχει απορριφθεί, χάριν της οποίας
απορρίφθηκα εγώ».
Να,
λοιπόν, που τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν και ο Βασιλείδης επέστρεψε για να
προσφέρει ξανά τη διδασκαλία του, αυτήν που κάποτε εξαφάνισαν από προσώπου γης
κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Και φυσικά επέλεξε καθόλου τυχαία ως αγωγό και γήινο
συνεργάτη του την ψυχή του Καρλ Γιουνγκ.
Το κείμενο αυτό ο Γιούνγκ, το πρόσφερε
περιστασιακά στους φίλους του, αλλά δεν τους επέτρεπε να το εκδώσουν. Έδωσε,
τέλος, την άδεια για την έκδοσή του, μέσα στο βιβλίο των απομνημονευμάτων του,
μετά από αμφιβολίες και μόνο «προς τιμήν της ακεραιότητας» αλλά δεν επέτρεψε να
εκδοθεί η επίλυση του αναγράμματος που βρίσκεται στο τέλος της Ομιλίας
VII .
|
Ομιλία I
Οι νεκροί
γύρισαν από την Ιερουσαλήμ, χωρίς να βρουν αυτό που αναζητούσαν. Με ικέτευσαν
να τους αφήσω να μπουν και απαίτησαν να τους μιλήσω΄ έτσι άρχισα τη
διδασκαλία μου.
Ακούστε
προσεκτικά : Αρχίζω με το τίποτα. Το τίποτα είναι ίδιο με το όλον. Στο
άπειρο, το πλήρες δεν είναι καλύτερο από το κενό. Το τίποτα είναι και το κενό
και το πλήρες. Δεν θα μπορούσατε, επίσης, να πείτε ο,τιδήποτε για το τίποτα,
όπως, για παράδειγμα, ότι είναι άσπρο ή μαύρο ή ότι δεν είναι ή ότι είναι.
Κάτι που είναι άπειρο και αιώνιο δεν έχει ιδιότητες, αφού έχει όλες τις
ιδιότητες.
Αυτό το
τίποτα ή το όλον το ονομάζουμε ΠΛΗΡΩΜΑ. Εντός του πληρώματος παύει και η
σκέψη και η ύπαρξη, αφού το αιώνιο και το άπειρο δεν έχουν ιδιότητες : εντός
του κανένα ον δεν είναι, γιατί διαφορετικά θα ήταν διαχωρισμένο από το
πλήρωμα και θα είχε ιδιότητες, που θα το ξεχώριζαν ως κάτι διαφορετικό από το
πλήρωμα.
Στο
πλήρωμα υπάρχουν το τίποτα και τα πάντα. Είναι εντελώς άσκοπο να σκέφτεται
κανείς το πλήρωμα, γιατί αυτό θα σήμαινε αυτο-αναίρεση.
|
|
Η CREATURA
δεν είναι μέσα στο πλήρωμα, αλλά μέσα στον εαυτό της. Το πλήρωμα είναι και η
αρχή και το τέλος των δημιουργημένων όντων. Τα διαπερνά, όπως το φως του
ήλιου διαπερνά τον αέρα, παντού. Παρ' όλο που το πλήρωμα διεισδύει στα πάντα,
το δημιουργημένο ον δεν έχει μερίδιο σ' αυτό, ακριβώς όπως ένα απόλυτα διαφανές
σώμα δεν γίνεται ούτε φωτεινό ούτε σκοτεινό από το φως που το διαπερνά.
Ωστόσο, είμαστε το ίδιο το πλήρωμα, αφού είμαστε μέρος του αιώνιου και του
άπειρου. Δεν έχουμε όμως μερίδιο στο πλήρωμα, καθώς έχουμε απομακρυνθεί
αιώνια απ' αυτό΄ όχι πνευματικά ή προσωρινά, αλλά ουσιαστικά, όντας
διαχωρισμένοι από το πλήρωμα στην ουσία μας ως creatura, η οποία είναι
περιορισμένη μέσα στο χρόνο και το χώρο.
Κι όμως,
επειδή είμαστε μέρη του πληρώματος, το πλήρωμα είναι κι αυτό μέσα μας. Ακόμα
και στο μικρότερο σημείο του το πλήρωμα είναι άπειρο, αιώνιο και πλήρες, αφού
το μικρό και το μεγάλο είναι ιδιότητες που τις περιέχει. Αυτή η κατάσταση του
τίποτα που είναι παντού, είναι πλήρης και συνεχής. Μόνο σχηματικά, λοιπόν,
αναφέρομαι στο δημιουργημένο ον, ως μέρος του πληρώματος. Διότι, στην
πραγματικότητα, το πλήρωμα είναι παντού αδιαίρετο, αφού είναι το τίποτα.
Είμαστε επίσης ολόκληρο το πλήρωμα, γιατί, σχηματικά, το πλήρωμα είναι το
μικρότερο σημείο μέσα μας (υποθετικά μόνο, όχι πραγματικά) και το απεριόριστο
στερέωμα σε σχέση με μας. Αλλά γιατί τότε να συζητάμε για το πλήρωμα, αφού
είναι τα πάντα και τίποτα;
Μιλάω γι'
αυτό, επειδή πρέπει ν' αρχίσω από κάπου και για να σας απελευθερώσω από την
πλάνη ότι κάπου, είτε εκτός είτε εντός, υπάρχει κάτι σταθερό ή, κατά κάποιο
τρόπο, εγκαθιδρυμένο απ' την αρχή. Το κάθε πράγμα που αποκαλούμε σταθερό και
ορισμένο είναι απλώς σχετικό. Το μόνο πράγμα που είναι σταθερό και ορισμένο
είναι το υποκείμενο σε αλλαγή.
Αυτό,
όμως, που υπόκειται σε αλλαγή είναι η creatura. Γι' αυτό και είναι το
μοναδικό πράγμα που είναι σταθερό και συγκεκριμένο΄ επειδή έχει ιδιότητες :
είναι μάλιστα από μόνο του ιδιότητα.
Γεννιέται
το ερώτημα : πώς δημιουργήθηκε η creatura; Τα δημιουργημένα όντα έρχονται και
παρέρχονται, η creatura όχι΄ κι αυτό επειδή το δημιουργημένο ον είναι η
καθαυτή ιδιότητα του πληρώματος, όπως ακριβώς και η μη-δημιουργία, που είναι
ο αιώνιος θάνατος. Σε όλες τις εποχές και σ' όλους τους τόπους υπάρχει
δημιουργία, σε όλες τις εποχές και σ' όλους τους τόπους υπάρχει θάνατος. Το
πλήρωμα έχει τα πάντα, τη χωριστικότητα και τη μη-χωριστικότητα.
Η
χωριστικότητα είναι η creatura. Είναι διακριτή. Η χωριστικότητα είναι η ουσία
της, συνεπώς είναι διακριτή. Γι' αυτό και ο άνθρωπος διακρίνει, επειδή η
χωριστικότητα είναι η φύση του. Ως εκ τούτου, διακρίνει και ιδιότητες του
πληρώματος που δεν υπάρχουν. Τις διακρίνει λόγω της ίδιας του της φύσης.
Συνεπώς, είναι αναγκασμένος να μιλά για ιδιότητες του πληρώματος που δεν
υπάρχουν.
Σε τι
χρησιμεύει, θα μου πείτε, να μιλάμε γι' αυτό; Εσύ ο ίδιος, δεν είπες ότι δεν
κερδίζουμε τίποτα με το να σκεφτόμαστε το πλήρωμα;
Αυτά σας
τα λέω για να σας απελευθερώσω από την πλάνη ότι έχουμε δήθεν την ικανότητα
να σκεφτόμαστε το πλήρωμα. Όταν διακρίνουμε ιδιότητες του πληρώματος, μιλάμε
στη βάση της δικής μας χωριστικότητας και ό,τι λέμε αφορά τη δική μας
χωριστικότητα. Αλλά δεν είπαμε τίποτα που να αφορά το πλήρωμα. Σε ό,τι αφορά,
ωστόσο, τη δική μας χωριστικότητα, είναι ανάγκη να μιλάμε έτσι ώστε να
διακρίνουμε σε ικανοποιητικό βαθμό τους εαυτούς μας. Η ίδια μας η φύση είναι
η χωριστικότητα. Αν δεν είμαστε αληθινοί απέναντι σ' αυτή τη φύση δεν
μπορούμε να διακρίνουμε τους εαυτούς μας όσο θα έπρεπε. Συνεπώς, πρέπει να
κάνουμε τη διάκριση των ιδιοτήτων.
Πού είναι
το κακό, θα ρωτήσετε, αν δεν διακρίνουμε τον εαυτό μας; Αν δεν διακρίνουμε,
αιρόμαστε πέρα από τη φύση μας, μακριά από την creatura. Πέφτουμε στη
μη-διάκριση, που είναι η άλλη ιδιότητα του πληρώματος. Πέφτουμε μέσα στο ίδιο
το πλήρωμα και παύουμε να είμαστε δημιουργημένα όντα. Παραδινόμαστε στη
διάλυση του τίποτα. Αυτός είναι ο θάνατος του όντος. Συνεπώς, στο βαθμό που
δεν ξεχωρίζουμε, πεθαίνουμε. Άρα, ο φυσικός αγώνας του όντος στρέφεται
προς τη χωριστικότητα, πολεμά την αρχέγονη, επικίνδυνη ομοιότητα.
Αυτό ονομάζεται PRINCIPIUM INDIVIDUATIONIS (Πρωταρχική Εξατομίκευση). Η αρχή
αυτή είναι η ουσία του όντος. Απ' αυτό μπορείτε να δείτε γιατί η μη
χωριστικότητα και η μη-διάκριση αποτελούν τεράστιο κίνδυνο για το ον.
Πρέπει,
άρα, να διευκρινίσουμε τις ιδιότητες του πληρώματος. Οι ιδιότητες είναι ΖΕΥΓΗ
ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ, όπως :
Το
αποτελεσματικό και το Αναποτελεσματικό.
Πληρότητα και Κενό. Ζωντανό και Νεκρό. Διαφορά και Ομοιότητα. Φως και Σκοτάδι. Το Θερμό και το Ψυχρό. Δύναμη και Ύλη. Χρόνος και Χώρος. Καλό και Κακό. Ομορφιά και Ασχήμια. Το Ένα και τα Πολλά, κ.λπ.
Τα ζεύγη
των αντιθέτων είναι ιδιότητες του πληρώματος, που δεν υφίστανται, γιατί η μία
αντισταθμίζει την άλλη. Καθώς είμαστε το ίδιο το πλήρωμα, έχουμε εντός μας
και όλες αυτές τις ιδιότητες. Επειδή ή ίδια η υπόσταση της φύσης μας είναι η
χωριστικότητα, έχουμε αυτές τις ιδιότητες στον τύπο και την ουσία της
χωριστικότητας, που σημαίνει ότι :
1. Αυτές
οι ιδιότητες είναι διακριτές και ξεχωριστές η μία από την άλλη μέσα μας΄
συνεπώς δεν είναι ισορροπημένες και κενές, είναι όμως αποτελεσματικές. Έτσι
είμαστε τα θύματα των ζευγών των αντιθέτων. Το πλήρωμα μέσα μας είναι
σχισμένο στα δύο.
2. Οι
ιδιότητες ανήκουν στο πλήρωμα και μόνο στον τύπο και την ουσία τής
χωριστικότητας μπορούμε και πρέπει να τις κατέχουμε ή να τις ζούμε. Πρέπει να
διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τις ιδιότητες. Στο πλήρωμα αυτές είναι
ισορροπημένες και κενές΄ μέσα μας, όχι. Διαχωρισμένοι καθώς είμαστε απ'
αυτές, απελευθερωνόμαστε.
Όταν
αγωνιζόμαστε για το καλό και το ωραίο, είναι σαν να ξεχνάμε την ίδια μας τη
φύση, που είναι η χωριστικότητα, και να παραδινόμαστε στις ιδιότητες του
πληρώματος, οι οποίες είναι ζεύγη αντιθέτων. Μοχθούμε να κατακτήσουμε το καλό
και το ωραίο, ενώ, ταυτόχρονα, διατηρούμε το κακό και το άσχημο, αφού στο
πλήρωμα αυτά αποτελούν ένα με το καλό και το ωραίο. Όταν, όμως, παραμένουμε
αληθινοί απέναντι στην ίδια μας τη φύση, που είναι η χωριστικότητα,
διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από το καλό και το ωραίο και, συνεπώς, ταυτόχρονα,
από το κακό και το άσχημο. Έτσι δεν πέφτουμε μέσα στο πλήρωμα, δηλαδή στο
τίποτα και τη διάλυση.
Θα πείτε
ότι η διαφορά και η ομοιότητα είναι κι αυτές ιδιότητες του πληρώματος. Πώς
είναι τότε δυνατόν, θα αντιτάξετε, να αγωνιζόμαστε για τη διαφορά; Μήπως
διαπράττοντάς το, παύουμε να είμαστε αληθινοί απέναντι στη φύση μας; Και
μήπως είμαστε, ούτως ή άλλως, υποχρεωμένοι να παραδοθούμε στην ομοιότητα όταν
αγωνιζόμαστε για τη διαφορά;
Δεν πρέπει
να ξεχνάτε ότι το πλήρωμα δεν έχει ιδιότητες. Εμείς τις δημιουργούμε μέσω της
σκέψης. Αν, συνεπώς, αγωνίζεστε για τη διαφορά ή την ομοιότητα ή για
οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες, επιζητάτε σκέψεις που ρέουν προς εσάς έξω από
το πλήρωμα΄ σκέψεις, δηλαδή, που αφορούν μη υπαρκτές ιδιότητες του
πληρώματος. Όσο κυνηγάτε αυτές τις σκέψεις, βυθίζεστε πάλι μέσα στο πλήρωμα
και επιτυγχάνετε ταυτόχρονα τη διαφορά και την ομοιότητα. Όχι η σκέψη σας,
αλλά η ύπαρξή σας είναι η χωριστικότητα. Συνεπώς δεν πρέπει, όπως νομίζετε,
να αγωνίζεστε για τη διαφορά΄ αλλά για ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΥΠΑΡΞΗ. Τέλος,
συμπερασματικά, υπάρχει μόνο ένας αγώνας, δηλαδή ο αγώνας για την ύπαρξή σας.
Αν ήσασταν μέσα σ' αυτό τον αγώνα, δεν θα χρειαζόσασταν να μάθετε τίποτα
σχετικό με το πλήρωμα και τις ιδιότητές του και θα φτάνατε πάλι στο σωστό
στόχο σας δυνάμει της ίδιας σας της ύπαρξης. Αφού, όμως, η σκέψη αποξενώνει
από την ύπαρξη, θα πρέπει να σας διδάξω αυτή τη γνώση με την οποία θα γίνετε
ικανοί να χαλιναγωγείτε τη σκέψη σας.
|
|
Ομιλία ΙΙ
Τη νύχτα
οι νεκροί στάθηκαν κατά μήκος του τείχους και φώναξαν :
Θα έπρεπε
να κατέχουμε τη γνώση του θεού. Πού είναι ο θεός; Είναι ο θεός νεκρός;
Ο θεός δεν
είναι νεκρός. Τώρα, όπως και πάντα, ζει. Ο θεός είναι creatura, επειδή είναι
κάτι συγκεκριμένο, συνεπώς διαχωρισμένο από το πλήρωμα. Ο θεός είναι ιδιότητα
του πληρώματος και όλα όσα έχω πει για την creatura ισχύουν και γι' αυτόν.
Διακρίνεται,
ωστόσο, ο θεός από τα δημιουργημένα όντα ως προς το ό,τι είναι πιο αόριστος
και απροσδιόριστος απ' αυτά. Ο θεός είναι λιγότερο διαχωρισμένος απ' ότι τα
δημιουργημένα όντα, αφού η βάση της ύπαρξής του είναι η αποτελεσματική
πληρότητα. Μόνο στο βαθμό που είναι συγκεκριμένος και διακριτός είναι
creatura, αποτελεί άρα την εκδήλωση της αποτελεσματικής πληρότητας του
πληρώματος.
|
|
Ο,τιδήποτε
δεν διακρίνουμε πέφτει μέσα στο πλήρωμα και έτσι καθίσταται κενό από το
αντίθετό του. Αν, συνεπώς, δεν διακρίνουμε το θεό, η αποτελεσματική πληρότητα
για εμάς εξαλείφεται.
Επιπλέον,
ο θεός είναι το ίδιο το πλήρωμα, ακριβώς όπως είναι το ίδιο το πλήρωμα το
παραμικρό σημείο του δημιουργημένου και του μη δημιουργημένου.
Το
αποτελεσματικό κενό είναι η φύση του διαβόλου. Ο θεός και ο διάβολος είναι οι
πρώτες εκδηλώσεις του τίποτα, τις οποίες ονομάζουμε πλήρωμα. Είναι αδιάφορο
αν το πλήρωμα είναι ή δεν είναι, αφού εντός των πάντων είναι ισορροπημένο και
κενό. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την creatura . Στο βαθμό που θεός και
διάβολος είναι creatura , δεν αναιρούν ο ένας τον άλλο, αλλά στέκονται ο ένας
απέναντι στον άλλο ως αποτελεσματικά αντίθετα. Δεν χρειαζόμαστε απόδειξη για
την ύπαρξή τους. Αρκεί που μιλάμε συνεχώς γι' αυτούς. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν
οι δυο τους, η creatura , με τη δική της ουσιαστική χωριστικότητα, θα τους
ξεχώριζε για πάντα έξω και πάλι από το πλήρωμα.
Ο,τιδήποτε
βγάζει η διάκριση έξω από το πλήρωμα, είναι ζεύγος αντιθέτων. Συνεπώς, πάντοτε στο
θεό ανήκει ο διάβολος.
Αυτή η μη
διάκριση είναι τόσο συμπαγής και, όπως η ζωή σου σ' έχει κάνει να δεις, τόσο
αδιάρρηκτη όσο και το ίδιο το πλήρωμα. Έτσι, λοιπόν, και οι δύο, θεός και
διάβολος, βρίσκονται πολύ κοντά στο πλήρωμα, εντός του οποίου όλα τα αντίθετα
εξαλείφονται και συνενώνονται.
Ο θεός και
ο διάβολος διαχωρίζονται από τις ιδιότητες της πληρότητας και της κενότητας,
της δημιουργίας και της καταστροφής. Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι κοινή και
στους δύο. Η αποτελεσματικότητα τους ενώνει. Η αποτελεσματικότητα, συνεπώς,
βρίσκεται υπεράνω και των δύο΄ είναι ένας θεός υπεράνω του θεού, αφού στην
επενέργειά της συνενώνει την πληρότητα και την κενότητα.
Αυτό είναι
ένας θεός τον οποίο δεν γνωρίζετε, γιατί η ανθρωπότητα τον έχει λησμονήσει.
Το αποκαλούμε με το όνομά του, ΑΜΠΡΑΞΑΣ. Είναι περισσότερο απεριόριστο κι απ'
το θεό κι απ' το διάβολο.
Για να
ξεχωρίσει ο θεός απ' αυτό, τον ονομάζουμε θεό ΗΛΙΟ.
Ο Αμπραξάς
είναι αποτέλεσμα. Τίποτα δεν του αντιστέκεται, παρά μόνο το αναποτελεσματικό΄
άρα, η αποτελεσματική του φύση ξεδιπλώνεται ελεύθερα. Το αναποτελεσματικό δεν
είναι, άρα δεν αντιστέκεται. Ο Αμπραξάς βρίσκεται πάνω απ' τον ήλιο και πάνω
απ' το διάβολο. Είναι η απίθανη πιθανότητα, η ανύπαρκτη πραγματικότητα. Αν το
πλήρωμα είχε ύπαρξη, ο Αμπραξάς θα ήταν η εκδήλωσή της. Είναι το
αποτελεσματικό αυτό καθαυτό, όχι κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά γενικά
το αποτέλεσμα.
Είναι
ανύπαρκτη πραγματικότητα, γιατί δεν έχει οριστικό αποτέλεσμα.
Είναι
επίσης creatura, γιατί είναι διακριτός από το πλήρωμα.
Ο ήλιος έχει
ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, το ίδιο και ο διάβολος. Συνεπώς, παρουσιάζονται
σ' εμάς πιο αποτελεσματικοί απ' τον απεριόριστο Αμπραξά.
Είναι
δύναμη, διάρκεια, αλλαγή.
Μέγας
ορυμαγδός ξέσπασε τώρα στους νεκρούς, επειδή ήταν Χριστιανοί.
|
|
Ομιλία ΙΙΙ
Σαν αχλή
που αναδύεται απ' το βάλτο, οι νεκροί πλησίασαν και φώναξαν : Μίλησέ μας κι
άλλο για τον υπέρτατο θεό.
Δύσκολο να
γνωσθεί η θεότητα του Αμπραξά. Η δύναμή του είναι υπέρτατη όλων γιατί ο
άνθρωπος δεν τη συλλαμβάνει. Αυτός αντλεί από τον ήλιο το summum bonum
(υπέρτατο καλό)· από το διάβολο το infinum malum (αιώνιο κακό)· από τον
Αμπραξά, όμως, καθολικά απεριόριστη τη ΖΩΗ, τη μητέρα του καλού και του
κακού.
Πιο μικρή
και πιο αδύναμη φαίνεται η ζωή από το υπέρτατο καλό· επομένως είναι και
δύσκολο να συλλάβουμε το ότι ο Αμπραξάς υπερβαίνει σε ισχύ ακόμα και τον
ήλιο, αφού αυτός είναι η ακτινοβολούσα πηγή όλης της δύναμης της ζωής.
Ο Αμπραξάς
είναι ο ήλιος και, ταυτόχρονα, ο αιώνιος αγωγός αναρρόφησης του κενού, ο
υποτιμητής και αποδομητής τού κακού.
|
|
Η δύναμη
του Αμπραξά είναι διττή· δεν τη βλέπετε, όμως, επειδή στα μάτια σας τα
αντιμαχόμενα αντίθετα αυτής της δύναμης έχουν εξαλειφθεί.
Αυτό που
λέει ο θεός-ήλιος είναι ζωή.
Αυτό που
λέει ο διάβολος είναι θάνατος.
Ο
Αμπραξάς, όμως, λέει την αγία αυτή και καταραμένη λέξη, που είναι ζωή και
θάνατος ταυτόχρονα.
Ο Αμπραξάς
δημιουργεί την αλήθεια και το ψέμα, το φως και το σκοτάδι μέσα στην ίδια λέξη
και στην ίδια πράξη. Υπ' αυτή την έννοια ο Αμπραξάς είναι τρομερός.
Είναι
υπέροχο, όπως το λιοντάρι τη στιγμή που βάζει κάτω το θύμα του.
Είναι
όμορφο σαν ανοιξιάτικη μέρα.
Είναι ο
ίδιος ο μέγας Παν και ο μικρός.
Είναι ο
Πρίαπος.
Είναι το
τέρας του κάτω κόσμου, ένας χιλιο-αρματωμένος πολύποδας, στριφτός κόμπος από
φτερωτά φίδια, φρενίτιδα.
Είναι το
ερμαφρόδιτο της απαρχής της δημιουργίας.
Είναι ο
κύριος των φρύνων και των βατράχων, που ζουν στο νερό και ανεβαίνουν στη γη,
το τραγούδι των οποίων αναπέμπεται στο φεγγάρι και το μεσονύχτι.
Είναι η
αφθονία, που επιζητά την ένωση με την κενότητα.
Είναι η
ιερή δημιουργία.
Είναι η
αγάπη και ο φόνος της αγάπης.
Είναι ο
άγιος και ο προδότης του.
Είναι το
λαμπρότερο φως της μέρας και η σκοτεινότερη νύχτα της τρέλλας.
Να το
κοιτάξουμε, είναι τυφλότητα.
Να το
γνωρίσουμε, είναι αρρώστια.
Να το
λατρέψουμε, είναι θάνατος.
Να το
φοβόμαστε, είναι σοφία.
Να μην του
αντιστεκόμαστε, είναι λύτρωση.
Ο θεός
κατοικεί πίσω απ' τον ήλιο, ο διάβολος πίσω απ' τη νύχτα. Ό,τι ο θεός
εκδηλώνει μέσα απ' το φως, ο διάβολος το απορροφά μέσα στη νύχτα. Ο Αμπραξάς,
όμως, είναι ο κόσμος, η γέννησή του και ο θάνατός του. Σε κάθε δώρο που
έρχεται απ' το θεό-ήλιο, ο διάβολος εναποθέτει την κατάρα του.
Ο,τιδήποτε
ικετεύεις απ' το θεό-ήλιο προκαλεί μία πράξη του διαβόλου.
Ο,τιδήποτε
δημιουργείς με το θεό-ήλιο δίνει αποτελεσματική ισχύ στο διάβολο.
Αυτό είναι
ο τρομερός Αμπραξάς.
Είναι το
ισχυρότερο των όντων, και μέσα του το ον φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι η
εκδηλωμένη αντίθεση της creatura στο πλήρωμα και τίποτά του.
Είναι ο
τρόμος του γιού για τη μητέρα.
Είναι η
αγάπη της μητέρας για το γιό.
Είναι η
χαρά της γης και η αγριότητα των ουρανών.
Στη θέα
του ο άνθρωπος πετρώνει.
Ενώπιόν
του δεν υπάρχει ούτε ερώτηση ούτε απάντηση.
Είναι η
ζωή της creatura.
Είναι η
λειτουργία της χωριστικότητας.
Είναι η
αγάπη του ανθρώπου.
Είναι ο
λόγος του ανθρώπου.
Είναι η
μορφή και η σκιά του ανθρώπου.
Είναι η
ουτοπική πραγματικότητα.
Οι νεκροί
τώρα ούρλιαξαν και οργίστηκαν, επειδή ήταν ατελείς.
|
|
Ομιλία IV
Ο χώρος
κατακλύστηκε από το μουρμουρητό των νεκρών, που είπαν :
Μιλήσέ μας
για θεούς και διαβόλους, καταραμένε!
Ο
θεός-ήλιος είναι το υπέρτατο καλό· ο διάβολος είναι το αντίθετο. Έτσι έχετε
δύο θεούς. Υπάρχουν, όμως, και πολλά υψηλά και καλά πράγματα, όπως και πολλά
μεγάλα κακά. Ανάμεσά τους υπάρχουν δύο θεοί-διάβολοι· ο ένας είναι αυτός που
ΚΑΙΕΙ, ο άλλος αυτός που ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ.
Αυτός που
καίει είναι ο ΕΡΩΣ, ο οποίος έχει τη μορφή της φλόγας. Η φλόγα
δίνει φως, επειδή αναλώνεται. Αυτός που αναπτύσσει είναι το ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Βλασταίνει και, όπως αναπτύσσεται, σωρεύει έμβια ύλη. Ο έρως πυρακτώνεται και
πεθαίνει. Το δέντρο της ζωής, όμως, αναπτύσσεται αργά και σταθερά στον άπειρο
χρόνο.
|
|
Το καλό
και το κακό είναι ενωμένα στη φλόγα.
Το καλό
και το κακό είναι ενωμένα στην ανάπτυξη του δέντρου.
Στη
θεϊκότητά τους στέκονται αντιμέτωπες η ζωή και η αγάπη.
Αναρίθμητοι,
σαν το πλήθος των αστεριών, είναι οι θεοί και οι διάβολοι.
Κάθε
αστέρι είναι ένας θεός, και κάθε χώρος που καταλαμβάνει ένα αστέρι, είναι
ένας διάβολος. Η κενή-πληρότητα του όλου, όμως, είναι το πλήρωμα.
Η
λειτουργία του όλου είναι ο Αμπραξάς, στον οποίον αντιτίθεται μόνο το
αναποτελεσματικό.
Το τέσσερα
είναι ο αριθμός των βασικών θεών, όπως είναι και ο αριθμός των διαστάσεων του
κόσμου.
Το Ένα
είναι η αρχή, ο θεός-ήλιος.
Το Δύο
είναι ο Έρως, επειδή συνενώνει το ζευγάρι και διαχέει τον εαυτό του στο φως.
Το Τρία
είναι το Δέντρο της Ζωής, επειδή γεμίζει το χώρο με ενσώματες μορφές.
Το Τέσσερα
είναι ο διάβολος, επειδή ανοίγει ό,τι είναι κλειστό.
Ο,τιδήποτε
είναι πλασμένο από ενσώματη φύση, αυτός το διαλύει· είναι ο καταστροφέας
εντός του οποίου τα πάντα καταλήγουν στο τίποτα.
Για μένα,
που μου έχει δοθεί η γνώση για την πολλαπλότητα και την ποικιλία των θεών,
έχει καλώς. Αλλά ουαί και αλίμονο σε σας, που αντικαθιστάτε αυτούς τους
ασύμβατους πολλούς μ' ένα μοναδικό θεό. Διότι με αυτό που κάνετε, προκαλείτε
την οδύνη, η οποία τρέφεται από τη μη κατανόηση και ακρωτηριάζετε το ον του
οποίου η φύση και ο σκοπός είναι η χωριστικότητα. Πώς μπορείτε να είστε
αληθινοί απέναντι στην ίδια σας τη φύση, όταν προσπαθείτε να μετατρέψετε τους
πολλούς σ' έναν; Αυτό που εσείς κάνετε στους θεούς, συμβαίνει και σε σας με
τον ίδιο τρόπο. Γίνεστε όλοι ίσοι και συνεπώς η φύση σας ακρωτηριάζεται. Η
ισότητα θα επικρατήσει όχι για το θεό, αλλά για χάρη του ανθρώπου και μόνο.
Γιατί οι θεοί είναι πολλοί, ενώ οι άνθρωποι λίγοι. Οι θεοί είναι δυνατοί και
μπορούν ν' αντέξουν την πολλαπλότητά τους. Επειδή, όπως και τα αστέρια,
αντέχουν στη μοναξιά, διαχωρισμένοι από τεράστιες αποστάσεις. Οι άνθρωποι,
όμως, είναι αδύναμοι και δεν μπορούν ν' αντέξουν την πολλαπλή τους φύση. Γι'
αυτό και ζουν μαζί και χρειάζονται την κοινωνία ώστε να μπορούν ν' αντέξουν
τη χωριστικότητά τους. Προς χάριν της λύτρωσης, σας διδάσκω την αλήθεια που
έχει απορριφθεί, χάριν της οποίας απορρίφθηκα εγώ.
Η
πολλαπλότητα των θεών αντιστοιχεί στην πολλαπλότητα του ανθρώπου.
Αναρίθμητοι
θεοί αναμένουν την ανθρώπινη κατάσταση.
Αναρίθμητοι
θεοί υπήρξαν άνθρωποι. Ο άνθρωπος συμμετέχει στη φύση των θεών. Έρχεται από
τους θεούς και πηγαίνει προς το θεό.
Συνεπώς,
όπως δεν ωφελεί να σκεπτόμαστε το πλήρωμα, άλλο τόσο ανώφελο είναι να
λατρεύουμε την πολλαπλότητα των θεών. Λιγότερο απ' όλα ωφελεί να λατρεύουμε
τον πρώτο θεό, την αποτελεσματική αφθονία και το summum bonum (υπέρτατο
καλό). Με την προσευχή μας δεν μπορούμε ούτε να προσθέσουμε τίποτα, ούτε και
να πάρουμε τίποτα απ' αυτό· γιατί το αποτελεσματικό κενό θα ρουφήξει όλο το
υπέρτατο καλό.
Οι
φωτεινοί θεοί απαρτίζουν τον ουράνιο κόσμο. Είναι πολλαπλός και επεκτείνεται
και αυξάνεται διαρκώς. Ο θεός-ήλιος είναι ο ανώτατος άρχων αυτού του κόσμου.
Οι σκοτεινοί
θεοί απαρτίζουν τον γήινο κόσμο. Είναι απλοί· μειώνονται και ελαττώνονται
διαρκώς. Ο διάβολος είναι ο κατώτατος άρχων του γήινου κόσμου, το πνεύμα της
σελήνης, δορυφόρος της γης, μικρότερος, ψυχρότερος και πιο νεκρός από τη γη.
Δεν
υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δύναμη των ουράνιων θεών και αυτών της γης. Οι
ουράνιοι θεοί μεγεθύνουν, οι γήινοι θεοί ελαττώνουν. Απεριόριστη είναι και
των δύο η κίνηση.
|
|
Ομιλία V
Οι νεκροί
χλεύασαν και φώναξαν : δίδαξέ μας τρελέ για την εκκλησία και τη θεία
κοινωνία.
Ο κόσμος
των θεών εκδηλώνεται στην πνευματικότητα και τη σεξουαλικότητα. Οι ουράνιοι θεοί εμφανίζονται στην πνευματικότητα, οι γήινοι
στη σεξουαλικότητα.
Η
πνευματικότητα συλλαμβάνει και περικλείει. Η φύση της είναι θηλυκή και γι'
αυτό την ονομάζουμε MATER COELESTIS, ουράνια μητέρα. Η σεξουαλικότητα γεννά
και δημιουργεί. Η φύση της είναι αρσενική και γι' αυτό την ονομάζουμε
PHALLOS, γήινο πατέρα.
Η
σεξουαλικότητα του άντρα είναι περισσότερο γήινη, η σεξουαλικότητα της
γυναίκας είναι περισσότερο πνευματική.
Η
πνευματικότητα του άντρα είναι περισσότερο ουράνια, τείνει προς το
μεγαλύτερο.
|
|
Η
πνευματικότητα της γυναίκας είναι περισσότερο γήινη, τείνει προς το
μικρότερο.
Ψεύτικη
και διαβολική είναι η πνευματικότητα του άντρα, που τείνει προς το μικρότερο.
Ψεύτικη
και διαβολική είναι η πνευματικότητα της γυναίκας, που τείνει προς το
μεγαλύτερο.
Η κάθε μία
πρέπει να κατευθυνθεί στη θέση της.
Ο άντρας
και η γυναίκα γίνονται διάβολοι ο ένας για τον άλλον, όταν δεν χωρίζουν τους
πνευματικούς δρόμους τους, γιατί η φύση της creatura είναι η χωριστικότητα.
Η
σεξουαλικότητα του άντρα έχει γήινο προσανατολισμό, η σεξουαλικότητα της
γυναίκας πνευματικό. Ο άντρας και η γυναίκα γίνονται διάβολοι ο ένας για τον
άλλον όταν δεν διαχωρίζουν τη σεξουαλικότητά τους.
Ο άντρας
θα γνωρίσει το μικρότερο, η γυναίκα το μεγαλύτερο.
Ο άντρας
θα διαχωρίσει τον εαυτό του τόσο από την πνευματικότητα όσο και από τη
σεξουαλικότητα. Θα ονομάσει την πνευματικότητα Μητέρα και θα την τοποθετήσει
ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Θα ονομάσει τη σεξουαλικότητα Φαλλό και θα την
τοποθετήσει ανάμεσα στον εαυτό του και τη γη. Διότι η Μητέρα και ο Φαλλός
είναι υπεράνθρωποι δαίμονες, που αποκαλύπτουν τον κόσμο των θεών. Για μας
είναι πιο αποτελεσματικοί απ' τους θεούς, γιατί είναι πιο στενά συνδεδεμένοι
με τη φύση μας. Αν δεν διαχωρίσετε τους εαυτούς σας από τη σεξουαλικότητα και
την πνευματικότητα και δεν θεωρήσετε ότι η φύση τους είναι πάνω και πέρα από
σας, τότε παραδίδεστε σ' αυτές, δηλαδή, στις ιδιότητες του πληρώματος. Η
πνευματικότητα και η σεξουαλικότητα δεν είναι ιδιότητες δικές σας, ούτε
πράγματα τα οποία κατέχετε και περιέχετε. Αντίθετα, αυτές σας κατέχουν και
σας περιέχουν΄ διότι είναι ισχυροί δαίμονες, εκδηλώσεις των θεών, συνεπώς
είναι πράγματα που σας ξεπερνούν και αυθύπαρκτα. Κανένας άνθρωπος δεν έχει
αφ' εαυτού του πνευματικότητα ή σεξουαλικότητα. Υπόκειται απλά στο νόμο της
πνευματικότητας και της σεξουαλικότητας.
Κανένας
άνθρωπος, συνεπώς, δεν γλιτώνει απ' αυτούς τους δαίμονες. Θα πρέπει να τους
θεωρήσετε δαίμονες, αλλά και κοινό σκοπό και κίνδυνο, ένα κοινό βάρος με το
οποίο η ζωή σας έχει επιφορτώσει. Με τον ίδιο τρόπο και η ζωή είναι για σας
κοινός σκοπός αλλά και κίνδυνος, όπως οι θεοί και πρώτος απ' όλους ο τρομερός
Αμπραξάς.
Ο άνθρωπος
είναι αδύναμος, συνεπώς η κοινωνία τού είναι απαραίτητη. Αν η κοινωνία σας
δεν βρίσκεται κάτω από το σημείο της Μητέρας, τότε είναι κάτω από το σημείο
του Φαλλού. Καμία κοινωνία δεν είναι μαρτύριο και αρρώστια. Να κοινωνείτε στα
πάντα είναι διαμελισμός και διάλυση.
Η
χωριστικότητα οδηγεί στη μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι αντίθετη στην
κοινωνία. Εξαιτίας, όμως, της αδυναμίας του ανθρώπου απέναντι στους θεούς και
τους δαίμονες και τον ανίκητο νόμο τους, χρειάζεται η κοινωνία. Συνεπώς, θα
υπάρξει όση κοινωνία είναι αναγκαία όχι για χάρη του ανθρώπου, αλλά εξαιτίας
των θεών. Οι θεοί σάς επιβάλλουν την κοινωνία. Όσο περισσότερο σας πιέζουν
τόσο περισσότερο αναγκαία γίνεται η κοινωνία και μεγαλώνει το κακό.
Στην
κοινωνία, ας ενδώσει ο κάθε άνθρωπος στους άλλους ώστε η κοινωνία να
διατηρηθεί΄ επειδή τη χρειάζεστε.
Στη
μοναχικότητα, ο ένας άνθρωπος θα είναι ανώτερος από τους άλλους έτσι ώστε ο
κάθε άνθρωπος να συναντηθεί με τον εαυτό του και ν' αποφύγει τη δουλεία.
Στην
κοινωνία θα υπάρξει εγκράτεια.
Στη
μοναχικότητα θα υπάρξει ασωτία.
Η κοινωνία
είναι βάθος.
Η
μοναχικότητα είναι ύψος.
Το σωστό
μέτρο στην κοινωνία εξαγνίζει και συντηρεί.
Το σωστό
μέτρο στη μοναχικότητα εξαγνίζει και αυξάνει.
Η κοινωνία
μάς δίνει ζεστασιά, η μοναχικότητα μας δίνει φως.
|
Ομιλία VI
Ο δαίμονας της σεξουαλικότητας
πλησιάζει την ψυχή μας σαν όφις. Είναι μισός άνθρωπος και εμφανίζεται ως
σκέψη-επιθυμία.
Ο δαίμονας της πνευματικότητας
κατέρχεται στην ψυχή μας σαν λευκό πουλί. Είναι μισός άνθρωπος και εμφανίζεται
ως επιθυμία-σκέψη.
Ο όφις είναι μια γήινη ψυχή, μισή
δαιμονική, ένα πνεύμα και συγγενεύει με τα πνεύματα των νεκρών. Έτσι, όμοια με
αυτά, ο όφις κουλουριάζεται γύρω από τα γήινα πράγματα κάνοντάς μας να τα
φοβόμαστε είτε πειράζοντάς μας με έκλυτα πάθη. Η φύση του όφη μοιάζει με της γυναίκας.
Αναζητά πάντα τη συντροφιά των νεκρών που κρατιούνται από τη μαγεία της γης,
αυτών που δεν βρήκαν το δρόμο, ο οποίος οδηγεί στην ατομικότητα. Ο όφις είναι
μία πόρνη. Οργιάζει με το διάβολο και τα κακά πνεύματα΄ ένας κακόβουλος
τύραννος και βασανιστής, που αποπλανεί πάντοτε προς την πιο κακή συντροφιά. Το
λευκό πουλί είναι κατά το ήμισυ η ουράνια ψυχή του ανθρώπου. Περιμένει με τη
Μητέρα και κατά καιρούς κατεβαίνει. Η φύση του πουλιού είναι σαν τη φύση του
άντρα, είναι η αποτελεσματική σκέψη. Είναι ενάρετο και μοναχικό, ένας
αγγελιοφόρος της Μητέρας. Πετά ψηλά πάνω απ' τη γη. Προστάζει μοναχικότητα.
Φέρνει γνώση απ' όσους βρίσκονται μακριά, που προηγήθηκαν και έχουν
τελειοποιηθεί. Μεταφέρει το λόγο μας ψηλά στη Μητέρα. Αυτή μεσολαβεί,
ζεσταίνει, αλλά απέναντι στους θεούς δεν έχει δύναμη. Είναι ένα όχημα του
ήλιου. Ο όφις κατέρχεται και με την πονηριά του αδρανοποιεί τον φαλλικό
δαίμονα, αλλιώς τον προκαλεί. Παράγει τις πιο περίτεχνες από τις γήινες
σκέψεις, τις σκέψεις εκείνες που μπορούν να τρυπώσουν στο παραμικρό άνοιγμα και
προσκολλώνται σε όλα τα πράγματα με πόθο. Ο όφις, αναμφίβολα, είτε το θέλουμε
είτε όχι, θα πρέπει παρ' όλα αυτά να μας είναι χρήσιμος. Μας αναγκάζει να
χάνουμε τον έλεγχό μας, δείχνοντάς μας έτσι το δρόμο, που με την ανθρώπινη νοημοσύνη
μας δεν θα μπορούσαμε να βρούμε.
Με περιφρονητικό βλέμμα οι νεκροί
είπαν : Πάψε να μιλάς για θεούς και δαίμονες και ψυχές. Αυτά μας είναι γνωστά
από καιρό.
|
Ομιλία VII
Κι όμως,
όταν έπεσε η νύχτα οι νεκροί πλησίασαν ξανά και με ύφος αξιοθρήνητο, είπαν
υπάρχει ένα ακόμα θέμα που ξεχάσαμε να αναφέρουμε. Δίδαξέ μας για τον
άνθρωπο.
Ο άνθρωπος
είναι μία πύλη, με την οποία περνάς από τον έξω κόσμο των θεών, των δαιμόνων
και των ψυχών στον εσωτερικό κόσμο· από τον μεγαλύτερο στον μικρότερο κόσμο.
Μικρός και μεταβατικός είναι ο άνθρωπος. Απ' τη μια είναι ήδη πίσω σας κι απ'
την άλλη ξανασυναντάτε τους εαυτούς σας στο απέραντο διάστημα, στη μικρότερη
ή εσώτερη αιωνιότητα. Σε μια απέραντη απόσταση βρίσκεται ένα μοναδικό Αστέρι
στο ζενίθ.
Αυτός
είναι ο ένας θεός αυτού του ενός ανθρώπου. Αυτός είναι ο κόσμος του, το
πλήρωμά του, η θεϊκότητά του.
Σ' αυτόν
τον κόσμο βρίσκεται ο άνθρωπος Αμπραξάς, ο δημιουργός και ο καταστροφέας του
κόσμου του.
Αυτό το
Αστέρι είναι ο θεός και ο σκοπός του ανθρώπου.
|
|
Αυτός
είναι ο ένας θεός που τον οδηγεί. Σ' αυτόν πηγαίνει ο άνθρωπος για να
αναπαυτεί. Προς αυτόν κατευθύνεται το μακρύ ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο.
Μέσα του λάμπουν σαν φως όλα όσα ο άνθρωπος φέρει πίσω από τον μεγαλύτερο
κόσμο. Σε αυτόν τον ένα θεό ο άνθρωπος θα προσεύχεται.
Η προσευχή
αυξάνει το φως του Αστεριού. Ρίχνει μια γέφυρα πάνω απ' το θάνατο. Ετοιμάζει
τη ζωή για τον μικρότερο κόσμο και κατευνάζει τις ανέλπιδες προσδοκίες του
μεγαλύτερου.
Όταν ο
μεγαλύτερος κόσμος αποκρυσταλλωθεί και παγώσει, το Αστέρι καίγεται.
Ανάμεσα
στον άνθρωπο και τον ένα του θεό δεν υπάρχει τίποτα, εφ' όσον ο άνθρωπος
μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα του από το πύρινο θέαμα του Αμπραξά.
Ο άνθρωπος
εδώ, ο θεός εκεί.
Αδυναμία
και κατάσταση του τίποτα εδώ, αιώνια δημιουργική δύναμη εκεί.
Τίποτα
εδώ, παρά σκοτάδι και παγερή υγρασία. Ο πλήρης ήλιος εκεί.
Και τότε
ησυχία επικράτησε μεταξύ των νεκρών και κατέβηκαν σαν καπνός πάνω από τη
φωτιά του βοσκού, ο οποίος όλη τη νύχτα δεν έπαψε να προσέχει το κοπάδι του.
|
