«Κ. Σρέντιγκερ, δεν βλέπω ποιος ο λόγος να προχωράτε σε τόσο
εξονυχιστικές αναλύσεις από τη στιγμή που η συζήτηση γίνεται μεταξύ
κατεργαρέων.. Αυτονόητο δε ότι στο γραφείο που βρισκόμαστε είναι ήδη γνωστά τα χαρακτηριστικά
γνωρίσματα και ο τρόπος δράσης των εξαιρετικών περιπτώσεων. Για την ακρίβεια
έχουμε ονομάσει τις περιπτώσεις αυτές έτσι, ακριβώς γιατί έχουν την πολυτέλεια,
το πλεόνασμα ενέργειας αν θέλετε, να κινούνται στον αστρικό χώρο με παραδειγματική
ευκολία και ανεξάρτητα από τις συνθήκες του εκάστοτε εξωτερικού περιβάλλοντος που
τους περιβάλλει. Όμως η συζήτηση αυτή δεν είναι της παρούσης. Πριν λίγο
ξεστομίσατε ένα ποσοστό και αλίμονο δεν περιμένω τίποτε λιγότερο από εσάς από την
τεκμηρίωση της θέσης σας. Πώς φτάσατε σε αυτό το αποτέλεσμα?»
Ο εκνευρισμός της
καρικατούρας άρχισε σταδιακά να μετατρέπεται σε απόγνωση. Δεν είχε καμία όρεξη
να μπλέξει και να συμπλεύσει με τις φλύαρες υπεργενικεύσεις του
Σρέντιγκερ. Ακάθεκτος εκείνος συνέχισε το τροπάρι να αποδομεί τα πράγματα με
ολύμπια ψυχραιμία, χωρίς να ιδρώνει το αφτί του, ανεπηρέαστος από την πίεση που
δεχόταν από απέναντι. Με το βλέμμα καρφωμένο στο ημερολόγιο που βρισκόταν πλάι στο γραφείο που τους χώριζε, ο λόγος του αν και εκνευριστικά αναλυτικός έβγαζε
κάτι μεθυστικό, κάτι το διαυγές. Παραδομένος σε εκείνον, δεν έδειχνε
να ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο πέρα από το να υπακούσει το πρόσταγμα του.
«Τα αποτελέσματα που έρχονται από το
εργαστήριο βασίζονται σε μια ολοκαίνουργια εφεύρεση του επικεφαλής της
ερευνητικής μας ομάδας κ.Κάντορ. Ο κ.Κάντορ
–ο οποίος οφείλετε να ξέρετε ότι πρόκειται για μια σπάνια ιδιοφυΐα, δημιούργησε
ένα λογισμικό το οποίο είναι σε θέση να υπολογίζει τον βαθμό και τις ποιότητες
συνειδητότητας των ανθρώπων. Η πατέντα του βασίζεται σε έναν ιδιότυπο αλγόριθμο
o κύριος άξονας του
οποίου είναι η δυνατότητα πρόσβασης του ανθρώπου στους υποσυνείδητους κόσμους.
Πρέπει να σας πω ότι κανένας ερευνητής από αυτούς που διαθέτουμε στο εργαστήριο
πέρα από τον ίδιο δεν είναι σε θέση να συλλάβει τον όγκο της πληροφορίας και των
παραμέτρων που λαμβάνονται υπ’ όψιν αλλά και το πώς όλα αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ
τους ώστε να λειτουργεί αποτελεσματικά ο αλγόριθμος αυτός. Θα ήταν εντελώς
περιττό να σας πω ότι οι πληροφορίες αναβλύζουν κι αλιεύονται από την αστείρευτη
δεξαμενή δεδομένων του υπάρχοντος διαδικτύου. Μα επιτέλους δοκιμάστε ένα
μπισκοτάκι από αυτά που σας έφερα κ.Τζιμάκο φαίνεστε πολύ σφιγμένος!»
Πλημμυρισμένος με διπλωματική
ευγένεια, ο σαρκασμός του Σρέντιγκερ έπιασε εξαπίνης την καρικατούρα. Κάποιος
θα πίστευε ότι η μπηχτή του Σρέντιγκερ θα ξέσκιζε τα ήδη τεντωμένα νεύρα του
ανώτερου υπαλλήλου που δεν φαινόταν καθόλου διατεθειμένος να βάλει
νερό στο κρασί του. Όμως αντί να προκαλέσει εκνευρισμό, στην καρικατούρα γιγαντώθηκε
η απόγνωση, σα να αποδέχτηκε τον έντεχνο χλευασμό του Σρέντιγκερ ως μια
αναπόδραστη κατάσταση που του έχει ξανασυμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν. Το
βαρυσήμαντο ύφος άρχισε να “σπάει” δίνοντας τη θέση του σε μια εύθραυστη
μελαγχολία.
Ο Σ. παρατηρούσε
τον πολλά βαρύ κ.Τζιμάκο κυριολεκτικά να μετατρέπεται σε πραγματική
καρικατούρα! Η εναλλαγή συναισθημάτων συνέβη τόσο ριζοσπαστικά που ως
τρίτος και έξω από το χορό, λίγο έλειψε να ξεσπάσει σε γέλια και να τον πιάσουν
στα πράσα “τζάμπα και βερεσέ”. Με νύχια και με δόντια προσπάθησε να αισθάνεται ψυχραιμία.
Για κακή του τύχη, όσο πιο σοβαρά ήθελε να νιώθει, τόσο πιο δύσκολο γινόταν το
εγχείρημα να παραμείνει ακέραιος. Με τα πολλά φόβισε λιγάκι τον εαυτό του
ρεγουλάροντας την ψυχολογία του αν και πριν το καταφέρει αυτό έφυγαν μερικά “κιχ”
όπως αυτό που ακούγεται όταν πνίγεις ανεκδήλωτο το φτέρνισμα μέσα σου. Ευτυχώς ήταν
τόσο ανεπαίσθητα που κανείς από τους άλλους δυο δεν αισθάνθηκε τίποτα.
Εντωμεταξύ η καρικατούρα είχε ανασκουμπωθεί, έτοιμη να περάσει σε αντεπίθεση.
«Κάρι κ.
Σρέντιγκερ, Κάρι. Βλέπετε ότι όλη αυτή την ώρα τηρώ τις επισημότητες και σας
προσφωνώ με το επίθετο σας. Ίσως παρεξηγήσατε που ανέφερα πριν "μεταξύ
κατεργαρέων", δεν το εννοούσα με το ύφος που προφανώς υποθέσατε. Καλό θα ήταν να
κρατήσουμε τις απαραίτητες αποστάσεις και επιτέλους ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Αλλά πριν από αυτό πέστε μου, τα μπισκότα που φέρατε έχουν γέμιση σοκολάτα?»
«Ναι.»
«Γάλακτος ή
υγείας?»
«Υγείας.»
«Εξαιρετικά, θα
δοκιμάσω. Παρακαλώ συνεχίστε» είπε ο κ.Κάρι με παγωμένο χαμόγελο ενώ συγχρόνως με
τα χέρια του ξέσκιζε με στυλ το κουτί της συσκευασίας.
«Που είχαμε μείνει?
Ναι, θέλω να πω ο αλγόριθμος είναι αξιόπιστος και λειτουργεί ομαλά. Πριν
βεβαιωθούμε τον τεστάραμε εφαρμόζοντας τον στις μάζες. Τα αποτελέσματα βγήκαν ισορροπημένα,
αξιόπιστα και ολοσδιόλου προβλέψιμα. Ωστόσο με τις εξαιρετικές περιπτώσεις φαίνεται
να επεξεργάζεται διαφορετικά τα δεδομένα. Ενδεχομένως να χρησιμοποιεί
διαφορετικό σύστημα αξιολόγησης. Πέρα από το γεγονός ότι θέτει περισσότερες
μεταβλητές κι ένα απείρως πολυπλοκότερο αξιακό σύστημα -τουλάχιστον συγκριτικά
με αυτό που εφαρμόζει για τις μάζες, όταν εντοπίσει μια εξαιρετική περίπτωση, επεξεργάζεται
ενδελεχώς μικρές και φαινομενικά ανούσιες λεπτομέρειες οι οποίες πλάθουν
διαφορετικές αλληλουχίες στον χώρο αξιολόγησης ενώ παράλληλα τις εντάσσει σε
υψηλότερη θέση σε σχέση με τα ευδιάκριτα και προφανή χαρακτηριστικά γνωρίσματα
ενός ανθρώπου.
Βλέπετε στην προ
διαδικτύου εποχή η ομαδοποίηση και η αρχειοθέτηση των ατόμων λειτουργούσε με
κύρια μεταβλητή τη θεματική των ασχολιών τους. Αρκούσε να εξετάσουμε μεμονομένα τα
γεγονότα, τις εμπειρίες και τον χώρο δράσης που συνέβησαν αυτά ώστε να
μπορέσουμε να σκιαγραφήσουμε το βαθύτερο "είναι" του καθένα. Ωστόσο δεν υπήρχε
ολοκληρωμένη κατανόηση. Κάτι έλειπε από την εξίσωση. Χάθηκε αρκετός χρόνος
ώσπου να κρίνουμε απαραίτητο και οριστικό να δημιουργηθεί ένα αόρατο λογισμικό συνειδητότητας
που θα συνδέει το χώρο δράσης με τις σχέσεις που τα άτομα συνάπτουν
μεταξύ τους. Με την ανάπτυξη του διαδικτύου βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε
έλεγχο πάνω στη λειτουργία του συστήματος, επιβλέποντας αφενός τα δίπολα που σχηματίζονται στον χώρο, αφετέρου τον τρόπο με τον οποίο τα δίπολα
αλληλεπιδρούν και “μπολιάζονται” το ένα μέσα το άλλο. Πρέπει να σας πω ότι με
έκπληξη διαπιστώσαμε ότι στην πραγματικότητα η δράση του ενός εξισορροπεί κι εξουδετερώνει τη δράση του άλλου. Δίπολα μέσα σε δίπολα εις το διηνεκές..
Κι όμως το παράλογο της υπόθεσης είναι πως τα άτομα έχουν την
εντύπωση ότι λειτουργούν χωριστά και ανεξάρτητα, όμως στην πραγματικότητα δεν
είναι καθόλου έτσι. Όλα επικοινωνούν σε ένα αόρατο επίπεδο κι ευτυχώς που έστω
και καθυστερημένα το αισθανθήκαμε και προνοήσαμε γι’ αυτό. Φανταστείτε να διστάζαμε
να δράσουμε πριν πρώτα αντικρίσουμε ιδίοις όμμασι την πρακτική εκδήλωση ενός
διαφαινόμενου πραξικοπήματος. Προφανώς και τότε θα ήταν ήδη πολύ αργά για να το
αποτρέψουμε μιας κι αυτό ίσως κιόλας να είχε ολοκληρωθεί πολύ πριν την υλική του
πραγμάτωση.
Κ. Κάρι ίσως
κρίνετε τα λόγια μου αυστηρά εφόσον τα θεωρήσετε κούφιες βερμπολογίες. Ίσως και
να σας αφήνουν παγερά αδιάφορο κουβαλώντας την πεποίθηση ότι με την αδιαμφισβήτητη
-αν και προγενέστερα διαμορφωμένη- εμπειρία σας, έχετε επίγνωση της υπάρχουσας
κατάστασης. Όμως στο εργαστήριο ερευνών, τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο
εκτός από τα ίδια τα δεδομένα. Όπως καταλαβαίνετε το παιχνίδι είναι σοβαρά
περίπλοκο από μόνο του. Τώρα αν κάποιος τα μπλέξει στη πορεία, πιθανόν αυτό να
είναι και η αιτία που του δημιουργεί τη λαχτάρα για απλότητα. Ειλικρινά δεν
περίμενα να σας αρέσουν τόσο πολύ τα μπισκότα..»
«Πράγματι, είναι
ανεπανάληπτα. Μπαίνουν αυτόματα στη λίστα με τα αγαπημένα μου.» είπε με
ενθουσιασμό ο αδηφάγος Κάρι που έτρωγε λαίμαργα με τις δύο μασέλες.
«Πολύ χαίρομαι γι’
αυτό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως σας είπα, με την δημιουργία ενός παγκόσμιου
δικτύου συνειδητότητας κατορθώσαμε να ασκούμε επιρροή στον τρόπο με τον οποίο τα
άτομα σχετίζονται κι αλληλεπιδρούν μεταξύ
τους. Δυστυχώς όμως δίνοντας έμφαση στην σταδιακή είσοδο του διαδικτύου στην καθημερινότητα
των ατόμων, θυσιάσαμε σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο της θεματικής! Η ελεύθερη και
χωρίς φίλτρα πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ένα μεγάλο ρίσκο που στην αρχή αναγκαστήκαμε
να πάρουμε, ρίχνοντας το βάρος στην κατανόηση των τρόπων με τους οποίους τα
άτομα-δίπολα αλληλεπιδρούσαν και δημιουργούσαν τους μεταξύ τους δεσμούς. Στην
πραγματικότητα αφήνοντας τον καθέναν να λειτουργεί ανεξάρτητα και με το δικό
του μοναδικό τρόπο, τολμήσαμε να δώσουμε το δικαίωμα να επικρατήσει το πληροφοριακό
χάος.
Και πώς αλλιώς να
ξεκινήσεις μια παρτίδα μπιλιάρδου αν με την πρώτη στεκιά δεν έχουν όλες οι
μπάλες τη δυνατότητα να πάνε όπου τους καπνίσει? Προφανώς λοιπόν και δώσαμε
απλόχερα στα άτομα την ψευδαίσθηση της απόλυτης ελευθερίας κίνησης έως ότου αυτές
κατασταλάξουν σε μια θέση. Μόλις αυτές έμειναν εντελώς ακίνητες, τότε και μόνο
τότε είχαμε εμείς το δικαίωμα να ξεκινήσουμε το δικό μας παιχνίδι. Φυσικά μόλις
πέρασε η πρώτη και μεταβατική περίοδος του σπασίματος, αρχίσαμε να βάζουμε τον
κάθε κατεργάρη στον πάγκο του γεμίζοντας τις τρύπες με ελεύθερες μπάλες χάρη στην
απαράμιλλη δεξιοτεχνία που διακρίνει τους παίχτες του οργανισμού. Κάποια στιγμή
λοιπόν σταματήσαμε να δίνουμε έμφαση στον καθένα ξεχωριστά, και σταδιακά
αρχίσαμε να βγάζουμε τζόγους, διακρίνοντας και να συνδέοντας συγκεκριμένες
ομάδες που τις ενώνουν κοινά συμφέροντα. Μόλις αντιληφθήκαμε τι υλικό έχουμε
στα χέρια μας, ποιος μας εξυπηρετεί και ποιος μας εμποδίζει, ποιοι μας
προστατεύουν και από ποιους κινδυνεύουμε, όχι μόνο πήραμε γρήγορα πίσω αυτή την
επίπλαστη ελευθερία αλλά επιπλέον θέσαμε αυστηρούς κανόνες ασφαλείας για όλους
ανεξαιρέτως.
Όλα αυτά βέβαια είναι περασμένα ξεχασμένα. Βλέπετε
εφόσον σχηματίστηκε το σύστημα δράσης και οι κινήσεις των ατόμων-διπόλων
αυτοματοποιήθηκαν, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι
κι όλα θα πήγαιναν ρολόι και ακριβώς όπως τα είχαμε υπολογίσει αν οι “εξαιρετικές
περιπτώσεις” δεν τάραζαν τα νερά με τη απρόβλεπτη δράση και τη δύναμη της
επιρροής τους. Τα στελέχη του οργανισμού αγριεύτηκαν κι άμεσα έκριναν ότι έφτασε
η στιγμή να τρέξει το πρότζεκτ με τα κινητά νέας γενιάς. Το
να μπορείς να συνδέεσαι με την πληροφορία ανεξάρτητα από τις συνθήκες του
εκάστοτε εξωτερικού περιβάλλοντος, αυτή η δυνατότητα και η δύναμη που τη συνοδεύει, ήταν καταλυτική για την καθημερινότητα
και τον τρόπο ζωής των ατόμων. Περιττό να σας πω ότι λειτούργησε άμεσα ως αντίβαρο
και υποκατάστατο της επιρροής των “εξαιρετικών περιπτώσεων”. Αν και φαινομενικά
απελευθερώσαμε τα άτομα, στην ουσία πετύχαμε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που
πίστεψαν. Κατορθώσαμε να σισφύξουμε το εύρος της θεματικής και να επαναφέρουμε
τον έλεγχο που κάποια στιγμή έμοιαζε να ξεφεύγει από τα χέρια μας. Πλέον μέσω
των ατελείωτων εφαρμογών(apps)
καθορίζουμε εύκολα τις θεματικές που εμείς θέλουμε, όχι αυτοί.
Εντωμεταξύ τα άτομα
όχι μόνο αδυνατούν να αντιληφθούν την δύναμη της επιρροής των κινητών νέας
γενιάς αλλά επιθυμούν αυτόβουλα να συμμετέχουν και να ταΐζουν με αγάπη τις
αηδίες που τους πλασάρει η υπερσύγχρονη τεχνολογία που διαφεντεύει την εικονική
πραγματικότητα. Ας είναι καλά το τμήμα μάρκετινγκ κ. Κάρι. Και το φτηνό τους γούστο.
Γι’ αυτό κι ακριβώς επειδή είναι τόσο φτηνοί, σκόπιμα κοστολογούμε πανακριβά τα
κινητά που διαθέτουν μεγάλη μνήμη. Για κάτι εύρωστα
φτωχά τυπάκια που θέλουν να καταγράφουν τις αναμνήσεις τους μέσα σε μικροτσίπ. Στην
αντίπερα όχθη κρατάμε το κόστος των βιβλίων σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα απλά
και μόνο ως αντίβαρο, προς χάριν της ισορροπίας και γιατί δεν γίνεται
διαφορετικά. Αλίμονο κ. Κάρι, πολύ θα θέλαμε οι φτωχοί πλούσιοι να θυσιάζουν
τις οικονομίες τους πληρώνοντας με το αίμα τους τα αιώνια βιβλία, όμως αν
περιφρονούσαμε τους νόμους της φύσης ίσως μακροπρόθεσμα να χάναμε περισσότερα
από όσα θα κερδίζαμε. Αν γινόταν ευδιάκριτες οι χροιές της αληθινής
πνευματικότητας, αργά ή γρήγορα οι εξαιρετικές περιπτώσεις θα αυξάνονταν σε
τέτοιο βαθμό που δεν θα ήταν δυνατόν να τις αποκαλούμε πια εξαιρετικές. Σε ένα τόσο
εφιαλτικό για εμάς σενάριο, οι εξαιρετικές περιπτώσεις θα ήταν η μάζα και θα
υπήρχαν άλλες λιγοστές και ποιοτικά ανώτερες εξαιρετικές περιπτώσεις στη θέση
τους. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να το πάμε τόσο μακριά. Θα κατηγορηθώ για φλυαρία
και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Σταματώ εδώ αυτό το δυστοπικό μετά-οργουελικό
σενάριο και συνεχίζω την παρτίδα που τρέχει. Το παιχνίδι της πραγματικής μάζας.
Η αισθητική τους
είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αρκεί να αισθάνονται εφήμερη ηδονή, ευχαρίστηση κι ότι
κάτι τρέχει στα γύφτικα. Αυτό τους φτάνει και τους περισσεύει. Ανέκαθεν η κεντρική
γραμμή του οργανισμού ήταν να δημιουργούμε ροές ψυχαγωγίας και κατανάλωσης ώστε
να κρατάμε τα άτομα μακριά από την αίσθηση της ύπαρξης, σε μια κατάσταση βαθέως
ύπνου όπου ο ένας -φανερά είτε κρυφά- κάνει τον ξύπνιο στον άλλον. Ο οργανισμός
δεν τους ζητά τίποτα περισσότερο από το να δουλεύουν σαν τα σκυλιά και να σκοτώνουν
το χρόνο τους. Κι αυτό κάνουν. Γι’ αυτό κι έχουμε αφήσει το όλο θέμα να τσουλάει
στον αυτόματο πιλότο. Εφόσον από τους μαζανθρώπους υπάρχει ανάγκη για λήθη, οι
πιο έξυπνοι ηλίθιοι που βρίσκονται ανάμεσα τους εργάζονται γι’ αυτήν
και την προσφέρουν απλόχερα..με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως. Κανείς δεν
αντιλαμβάνεται πως το όλο παιχνίδι ξεκίνησε με τα πρωταρχικά καλούπια που στήσαμε
εμείς εκ των έσω και πριν καν αρχίσει να ξετυλίγεται η παρτίδα. Εκπλαγήκαμε
ευχάριστα διαπιστώνοντας ότι τα πράγματα ρόλαραν καλύτερα κι από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μας. Ωστόσο η ύπνωση τους παραήταν μεγάλη για να καταφέρουμε να τη
διαχειριστούμε ορθά.
Ο δημιουργικός οργασμός
που ακολούθησε προκάλεσε έναν ανυπολόγιστο καταιγισμό δεδομένων και πριν ακόμα προλάβουμε
να αντιληφθούμε τι μας χτύπησε, ακολούθησε μια ραγδαία υπερφόρτωση στους server αποθήκευσης. Τα άτομα-δίπολα
έπεσαν με τα μούτρα στον λασπερό βούρκο της κατανάλωσης και της ψυχαγωγίας που
τους χάρισε η “καινούργια” τεχνολογία. Ποιος να το φανταζόταν κ.Κάρι! Το ξεγελασμένο
ευρύ σύνολο αγκάλιασε τόσο τυφλά και με τέτοια ευπιστία το σχέδιο μας. Βέβαια
είχαμε προνοήσει γι’ αυτό. Για να διαφθαρούν οι επί γενεές γενεών εξαπατημένες
μάζες -που στις μέρες μας έχουν καταντήσει να προσεγγίζουν τα πάντα φοβικά και
καχύποπτα, θα χρειαζόταν να τους προσφέρουμε κάτι χρήσιμο, κάτι αληθινό. Κάτι ολόφρεσκο
κι επαναστατικό. Αλίμονο αν συνειδητοποιούσαν, αν θυμόντουσαν ότι η καινούργια τεχνολογία
που τους προσφέρουμε υπάρχει μέσα τους από τα γεννοφάσκια. Για να μη σας τα
πολυλογώ, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθένα να αποκτά οποιοδήποτε προϊόν
ή εφαρμογή, να χρησιμοποιεί ψαγμένες ολοκαίνουργιες υπηρεσίες, να σκοτώνει το
χρόνο του με κουραφέξαλα και φυσικά να από-θανατίζει, να προβάλλει τον εαυτό
του απλά και μόνο για να κερδίσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αντι..»
«Σας παρακαλώ, μη συνεχίζετε..!» είπε με
μπουκωμένο στόμα ο Μπαζίλ που αποτελείωνε το τελευταίο του μπισκότο.
«Αν σας κάλεσα στο
γραφείο μου το έκανα γιατί ήθελα να με ενημερώσετε για τις εξαιρετικές περιπτώσεις.
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να χαραμίζετε τον χρόνο μας με αναδρομές και αναλύσεις
για άτομα που έχουν εκπαιδευτεί να αντιγράφουν το ένα το άλλο! Δεν μπορεί ερχόμενος
προς το γραφείο να μην προσέξατε την αφόρητη πλήξη και τον ύπνο των υπαλλήλων
που, παρά το περασμένο της ώρας, βρίσκονται ακόμα στο πόστο τους. Ε λοιπόν κ.
Σρέντιγκερ μαντέψτε. Αυτοί οι λιγοστοί υπάλληλοι, αν κι εργάζονται στα κεντρικά,
κάνουν υπερωρίες για να παρακολουθούν ανθρώπους αντι-μάζας. Ελπίζω τουλάχιστον
να κατανοείτε ότι με ένα “αντί-” ή με το “δεν”, ακόμη και με το “ζεν” δεν
μπορεί κανείς παρά να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου! Και τώρα σας προκαλώ» είπε
φουρκισμένος και ήπιε δυο γουλιές νερό ξεπλένοντας τη γεύση από τα μπισκότα.
Η μύτη του είχε γίνει μια πραγματική μελιτζάνα.
«Φωνάξτε έναν-έναν
τους ταλαίπωρους ξενύχτηδες υπαλλήλους και με γνώμονα τις αναλύσεις που θα
ακούσετε, βγάλτε εσείς ο ίδιος ένα πόρισμα όχι μόνο για το πώς λειτουργούν οι
μαζικοί για τους οποίους φλυαρείτε όλη αυτή την ώρα αλλά και για τη δήθεν δράση
των αντιμαζικών. Ε λοιπόν αφήστε το κ. Σρέντιγκερ, μη σκοτίζεστε, δε χρειάζεται
να μπείτε στον κόπο. Και πάλι θα σπαταλούσαμε χρόνο μας, αυτή τη φορά με άλλου
είδους μπαρούφες. Όπως σωστά αναφέρατε πριν, μια απλή αντιστροφή των φαινόμενων είναι αρκετή για να αποτυπώσουμε επακριβώς
τις εμφανέστατες ομοιότητες ανάμεσα τους: Η μάζα αρνείται πεισματικά να
συνειδητοποιήσει τη δύναμη της κι έτσι οι περισσότεροι εμμένουν στον συμβατικό,
ομοιόμορφο, στον μιμητικό τρόπο ζωής. Οι δε αντιμαζικοί, αν κι αισθάνονται την
πηχτή μπόχα του όχλου –μιας κι ο καθένας χωριστά
κι από μόνος του έχει μυριστεί τη δύναμη της επίδρασης του- ωστόσο παλεύουν
να αποτραβηχτούν έξω και μακριά από αυτή την μυρωδιά λες και οι δικές τους
πορδές δε βρωμάνε. Ας είμαστε ειλικρινείς κ. Σρέντιγκερ, σε όλους ανεξαιρέτως συμβαίνει
το φαινόμενο να μυρίζει τις πορδές του όταν δεν τον βλέπει κανείς! Με
συγχωρείτε αν ρίχνω ξαφνικά τόσο χαμηλά το επίπεδο της συζήτησης και σας
ευχαριστώ για τα εκπληκτικά μπισκότα που μου φέρατε, όμως όλα αυτά είναι μια σκέτη
φαρσοκωμωδία!
Τι στα κομμάτια
αποδοχή της πραγματικότητας είναι αυτή που παριστάνουν, αν οι φυλακισμένοι δεν
αγαπούν τίποτε άλλο πέρα από τη ζωή μέσα σε μια φυλακή που αλίμονο δεν έχουν δημιουργήσει
με τα χέρια τους? Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει η απαραίτητη ενέργεια, πώς θα
μπορέσουν οι κρατούμενοι να “χαρτογραφήσουν” τη φυλακή στην οποία βρέθηκαν με τη
χειρουργική ακρίβεια των κινήσεων που προϋποθέτει μια απόπειρα απόδρασης? Πώς
θα μεταφράζατε τα ηλεκτροσόκ που κάνει ο χειρούργος όταν βλέπει ότι οι επιπλοκές
του ασθενή καταλήγουν σε μια και μοναδική σταθερή ίσια γραμμή? Μήπως λοιπόν
έχουμε να κάνουμε με νεκρούς που βρίσκονται σε κώμα και υπό το καθεστώς μηχανικής υποστήριξης? Ή μήπως ελλείψει χειρουργικής ακρίβειας, ακριβώς επειδή
ο χειρούργος σχόλασε τον ασθενή πριν την ώρα του, θα χρειαστεί να αναστήσουν
τον εαυτό τους από το τίποτα και μόνο με την ωμή τους θέληση? Εσείς ξέρετε πολλά
άτομα που βρήκαν το θάρρος να ρισκάρουν την ασφάλεια που παρέχει η μηχανική
υποστήριξη? Ποιος έχει τη δύναμη να αρνηθεί μια γρήγορη, πιασάρικη ζωή? Ποιος
θα τολμήσει να σπάσει τα δεσμά βουτώντας στο μαύρο σκοτάδι της αβύσσου, ψάχνοντας
να βραχυκυκλώσει γυμνά καλώδια λίγο πριν τον καταπιεί η ασφυξία? Σας ρωτώ
ευθέως κ. Σρέντιγκερ. Εσάς πόση ώρα θα σας έπαιρνε να αποσυνδέσετε τον εαυτό
σας από ορούς και διασωληνώσεις? Ίσως να τα παραλέω και να έχετε κάθε δικαίωμα
να με πείτε προπέτη. Έστω λοιπόν ότι προσεγγίζαμε τα πράγματα θετικά, εικάζοντας
πως με τα χέρια σας κάνετε παπάδες και σαν άλλος Χουντίνι κατορθώνατε να
απελευθερωθείτε άμεσα. Ποια θα ήταν η στιγμή που θα αποφασίζατε ότι είναι η καταλληλότερη
ώστε να πάρετε μια τελεσίδικη ανάσα από την μπουκάλα οξυγόνου και να ορμήξετε συνειδητά
στο μαύρο έρεβος? Αλλά ας προχωρήσουμε το σενάριο παρακάτω, υποθέτοντας ότι με περίσσιο θάρρος δαμάζατε τον ρυθμό και με εκστατική τρέλα τολμούσατε να κρατηθείτε σε μια και μοναδική
ανάσα. Πόσο θα αντέχατε τα απρόβλεπτα ηλεκτροσόκ που θα παθαίνατε στη
διαδικασία να ψηλαφίζετε γυμνά καλώδια που οδηγούν στους διακόπτες φωτός? Κι αν
πάμε ακόμα πιο κάτω -κατά την διάρκεια της μεγάλης σας ασφυξίας κι ενόσω αναπτύσσετε
την ανώτερη τυφλή αισθαντικότητα, μήπως τάχα μου θα καταφέρνατε να θυμηθείτε να επαναφέρετε το
αρχικό σας μέταλλο ή τελικά θα αποδειχθείτε πνευματικά χοντρόπετσος για ένα τόσο λεπτό
εγχείρημα? Αν η ανακάλυψη της πρώτης ακτίδας φωτός δεν φτάσει όσο γρήγορα ήρθε
η αρχική σας απελευθέρωση, πόση ώρα λέτε να περιηγηθείτε μέσα στην σκοτεινή σας
περιπέτεια μέχρι να καταλάβετε ότι πεθάνατε από ασφυξία? Εκεί ακριβώς που οι δειλοί
αποσυντίθενται μέσα στη μαύρη τρύπα της ανυπαρξίας –η οποία ούτως ή άλλως κάποια
στιγμή θα ρουφήξει τα πάντα- θα είχατε τα καρύδια να δείτε το θάνατο σας
κατάματα? Κ. Σρέντιγκερ θα είχατε τα πνευμόνια να κολυμπήσετε μέχρι την αντίπερα όχθη και μετά να γυρίσετε πίσω αβαράθρωτος?»
Ο κ.Κάρυ σταμάτησε και
πρόσφερε στον εαυτό του λίγο νερό. Ήπιε το ποτήρι μονορούφι κατεβάζοντας αργά
και σταθερά μεγάλες γουλιές ενώ ταυτόχρονα κοίταζε διαπεραστικά τον Σρέντιγκερ περιμένοντας
την αντίδραση του. Εκείνος αποσβολωμένος όπως ήταν αρνήθηκε να κοιτάξει στα
μάτια την καρικατούρα. Θα έλεγες ότι ξαφνικά ξύπνησε κι άρχισε να καταλαβαίνει
πως τόση ώρα μιλούσε σε έναν διαφορετικό άνθρωπο, τουλάχιστον σε σχέση με την αρχική
εντύπωση που είχε σχηματίσει για εκείνον. Ο Σ. εξακολουθούσε σιωπηλός και ακούνητος
στο παρασκήνιο καταγράφοντας τα πάντα. Ο κ.Κάρι σκούπισε με την πίσω πλευρά της
δεξιάς παλάμης το βρεγμένο του στόμα. Είχε αποδεχτεί πως όλα τα προσχέδια της
συζήτησης που ήθελε να κάνει με τον Σρέντιγκερ είχαν πέσει στο βρόντο. Σε
αντίθεση με την αρχική του πρόθεση για ανάλυση των αποτελεσμάτων των εξαιρετικών
περιπτώσεων που έφερε ο Σρέντιγκερ, τώρα διψούσε να κρατήσει τη ροή του λόγου
ζωντανή έστω κι αν δεν είχε λησμονήσει ότι κατά βάθος έπαιζε το παιχνίδι ενός άλλου.
Ενός κατώτερου υπάλληλου, ενός φλύαρου ερευνητή του οργανισμού. Πήρε κοφτά μια
γεμάτη πνοή, κράτησε παρούσα μέσα του την αίσθηση της καθαρής εγρήγορσης,
διαχωρίζοντας την από τα ακανόνιστα συναισθήματα του άγριου ξεσπάσματος που είχε και άρχισε να ξεδιπλώνει αυτό που έπρεπε να ακολουθήσει.
