Στο γραφείο της καρικατούρας (A' Μέρος)

    

   O Σ. βρέθηκε σε ένα τεράστιο γκριζωπό χώρο γεμάτο γραφεία. Έμοιαζαν με κυψέλες μέλισσας αν και κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν γραφεία επιχείρησης. Μικροσκοπικά κουτάκια που είχαν όλα από ένα σετ γραφείο, καρέκλα, υπολογιστή, τηλέφωνο, φαξ, τα πάντα. Σε μια γωνιά υπήρχε στοιβαγμένη η γραφική τους ύλη. Tα περισσότερα ήταν τακτοποιημένα, ωστόσο σε κάποια από αυτά σχηματίζονταν μικροί χάρτινοι ουρανοξύστες που κάλυπταν χαοτικά ολόκληρη την επιφάνεια του γραφείου. Εκείνη τη στιγμή ο χώρος ήταν σχεδόν άδειος. Οι ελάχιστοι υπάλληλοι που ήταν στο πόστο τους μάλλον υπέφεραν από πλήξη και υπνηλία. Περπατώντας σκυφτός στον πλαϊνό κεντρικό διάδρομο της αίθουσας o Σ. άκουγε μελωδίες ροχαλητών ενώ είδε και μερικούς να κοιμούνται για τα καλά χρησιμοποιώντας για μαξιλάρι το πληκτρολόγιο του υπολογιστή. «Κυριαρχεί τόσο απροκάλυπτα ο ύπνος εδώ μέσα, ποιος να 'ξερε αν αυτό οφείλεται σε υπερκόπωση ή αν έχουν κάνει τον ύπνο σύστημα» σκέφτηκε αδιάφορα. 

   Φτάνοντας στην απέναντι πλευρά είδε έναν μακρύ και στενό διάδρομο, τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά του. Για καλή του τύχη δεν χρειάστηκε να διαλέξει μιας και από τον αριστερό διάδρομο δυο σκιές πλησίαζαν προς το μέρος του. Ανακουφισμένος που απέφυγε το δίλημμα κι αγχωμένος μην τον πάρουν χαμπάρι, στράφηκε γρήγορα προς τα δεξιά. Βαδίζοντας και φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου συνάντησε σε μια πόρτα. Πλησίασε και την έσυρε απαλά γλιστρώντας μέσα στο χώρο. Συνάντησε τοίχο μπροστά του και πάλι έναν διάδρομο πιο στενό και μακρύ αυτή τη φορά και προς τα αριστερά του. Ο διάδρομος ήταν πλημμυρισμένος στο σκοτάδι. Ο Σ. έψαξε να βρει κάποιον διακόπτη στον τοίχο. Τίποτα. Στάθηκε λίγο ακίνητος μέχρι να προσαρμοστούν τα μάτια του. Μάταιο εγχείρημα. Η πυκνότητα του σκότους ήταν τέτοια που δεν του επέτρεπε να διακρίνει τίποτα πέρα από ένα φως στο βάθος. Ο διάδρομος μετατράπηκε σε τούνελ και το φως σε μακρινό αστερισμό. Ξεκίνησε να βαδίζει αισθαντικά σαν τους τυφλούς, κρατώντας ανοιχτά τα χέρια και τις παλάμες του, αγγίζοντας πότε πότε την αριστερή και τη δεξιά πλευρά του τοίχου. Μετά από μερικά διστακτικά βήματα οι φοβικές σκέψεις από την απώλεια του έλεγχου έγινε παράδοση στην αίσθηση και στο ένστικτο του. Τότε ήταν που ένιωσε την λεπτή και παγερή καθαρότητα του διαδρόμου. Με καθαρό μυαλό, αναπνέοντας αργά και βαδίζοντας σταθερά, πλησίασε προς το φως. Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το αστέρι που έβλεπε από μακριά ήταν στην πραγματικότητα ένα απομονωμένο, ένα μυστικό γραφείο. Πλησιάζοντας άκουσε δύο φωνές να κουβεντιάζουν.

   Ένας κοντοπίθαρος μεσήλικας καθόταν σε μια δερμάτινη πολυθρόνα στηρίζοντας τους αγκώνες του πάνω σε ένα παλιό σκυριανό γραφείο. Ήταν απορροφημένος στη κουβέντα που είχε με το απέναντι πρόσωπο. Το ύφος του προσηλωμένο και διαπεραστικό. Αντίθετα η επικάλυψη της εξωτερικής του εμφάνισης γραφικότατη. Πρησμένη μελιτζανί μύτη, πονηρά μάτια γύρω από στοργικά ζυγωματικά, διπλοσάγονο, μαλλί κατσαρό που θύμιζε αφρικάνικη αφάνα, αν και στην κορυφή της κεφαλής του ήταν φαλακρός. Τα πόδια του κρέμονταν στον αέρα μιας και η πολυθρόνα ενώ φαινόταν εξαιρετικά άνετη, ωστόσο δεν είχε «τεμπέλη». Ο Σ. σταμάτησε στον διαγώνιο ορίζοντα που χώριζε το σκοτάδι του διαδρόμου με το φως του γραφείου, στρογγυλοκάθησε στα όρια του κι έστησε αυτί. 

    «…μα αυτό το γεγονός αλλάζει όλα τα δεδομένα! Πες μου περισσότερες λεπτομέρειες» είπε η καρικατούρα και κύρτωσε τον κορμό της ενώ κουνούσε σαν ποδηλάτης μπρος πίσω τα πόδια του.

   «To αν τα δεδομένα αλλάζουν από αυτό το γεγονός, μόνο εσείς είστε ο αρμόδιος να το κρίνετε, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Πάντως αν υπάρχει κάποιο σταθερό δεδομένο, αυτό θα ήταν ότι η υπόθεση προχωράει με δυναμικό τρόπο. Και μόνο το γεγονός πως η παρουσία μου γεμίζει ολοένα και πιο συχνά το χώρο του γραφείου σας, αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός. Ωστόσο έχω την αμυδρή εντύπωση πως η υπόθεση έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τα χέρια μας. Εεε δηλαδή θέλω να πω πως στην πραγματικότητα δεν μας έχει ξεφύγει τίποτα. Τα δεδομένα είναι όλα στη θέση τους και καταγεγραμμένα με απόλυτη ακρίβεια. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε έγκειται στην μετάφραση τους. Αν δεν μπορέσουμε να κατανοήσουμε ορθόδοξα τον τρόπο που ερμηνεύονται, δύσκολα θα βρεθούμε σε θέση να αναπλάσουμε οτιδήποτε ή τουλάχιστον να χαράξουμε έναν δρόμο προς μια καινούργια κατεύθυνση.

   Μας πήρε καιρό –περισσότερο ίσως από όσο θα έπρεπε- να βρούμε το θάρρος να σταματήσουμε να ψάχνουμε για γρήγορα αποτελέσματα. Δεν σας κρύβω πως στο εργαστήριο υπάρχει τεράστια πίεση από τα στενά χρονικά όρια που θέτει ο οργανισμός. Φυσικά γνωρίζουμε ότι το να ορίζουμε μόνοι μας προθεσμίες, αυτό δεν βρίσκεται ανάμεσα στις αρμοδιότητες μας. Είτε όμως οι προθεσμίες βγαίνουν ιδεαλιστικά προς αποφυγή άσκοπων καθυστερήσεων ή ενδεχόμενου εφησυχασμού του προσωπικού, είτε επειδή αυτά τα αποφασίζει κάποιο ανώτερο στέλεχος του οργανισμού που στο κάτω-κάτω το μόνο που σκέφτεται είναι να πηγαίνει συνεχώς παρακάτω, στο χώρο του εργαστηρίου τέτοια πράγματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να μας αγγίζουν. Ήδη μας φαίνεται αρκετά παράλογο να μας στέλνετε μηνύματα και ανεξάρτητα από το πότε τα παραλαμβάνουμε, πότε τα διαβάζουμε και πότε εν τέλει εργαζόμαστε πάνω στα αιτήματα αυτά, ο χρόνος να αρχίζει να μετράει από τη στιγμή που τα στείλατε. Φυσιολογικά ένα άγχος κυριεύει τους ερευνητές και πιστέψτε με καταλήγει να είναι κάθε άλλο παρά δημιουργικό. Δυσφορούμε βαθύτατα γι’ αυτή τη συνθήκη και δεν αναφέρομαι τόσο στην αδιαπραγμάτευτη φύση του χρόνου όσο στις άκαμπτες επιταγές του οργανισμού για άμεση αποτελεσματικότητα. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η πίεση μας φέρνει σε κατάσταση εγρήγορσης, ωστόσο είναι πολλά από αυτά που ακόμα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Συνεπώς τα πορίσματα που πηγάζουν από την έρευνα που γίνεται, ελάχιστα προσφέρουν πέρα από την ανακούφιση που αισθάνεται κάποιος όταν δίνει απαντήσεις πάνω σε ερωτήματα που αλίμονο δεν κατανοεί επαρκώς. Πρέπει να σας πω ότι όλοι οι ερευνητές στο εργαστήριο έχουμε αποδεχτεί την ολοκληρωτική άγνοια μας πάνω σε συγκεκριμένα πεδία γνώσης κι αν εργαζόμαστε πάνω σε κάτι, αυτό θα ήταν η ανακάλυψη ενός ριζοσπαστικά καινούργιου τρόπου προσέγγισης πρώτα από όλα στο επίπεδο της σκέψης μας, ώστε να μπορέσουμε να διεκπεραιώσουμε τα καθήκοντα που μας αναθέτει ο οργανισμός.»

   «Προς τι όλα αυτά κ. Σρέντιγκερ? Υποτίθεται ότι είστε επαγγελματίας και είναι αυτονόητο να αντιμετωπίζετε τις όποιες πιέσεις σας ασκούνται με την ανάλογη ωριμότητα. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Ερευνητής είστε. Γι’ αυτό σας έχουμε προσλάβει, για να ανακαλύπτετε νέους δρόμους και να εξιχνιάζετε πολύπλοκες καταστάσεις. Όχι για να φλυαρείτε αυτάρεσκα για τις ανησυχίες σας και δη με ανασφαλή χροιά, λες και οι αφηρημένες ασυναρτησίες που μου αραδιάσατε είναι σημαντικότερες από την υπόθεση που έχετε αναλάβει» είπε φουριόζικα η καρικατούρα ενώ λίγο σαλάκι κύλισε στη χαράδρα του διπλοσάγονου του.

   «Πώς να την λένε αυτή την καρικατούρα κι επιτέλους για ποια υπόθεση συζητάνε?» αναρωτήθηκε μέσα του ο Σ. που βρισκόταν στο παρασκήνιο. 

   «Όφειλα να σας τα πω όλα αυτά καθώς μέσα από αυτό το τέλμα και μετά τη σύγχυση που δημιουργήθηκε στο εργαστήριο, ταυτόχρονα γεννήθηκαν προοπτικές που σύντομα θα συντελέσουν δραστικά στην αλματώδη πρόοδο της όλης υπόθεσης. Ίσως δεν είναι η καταλληλότερη χρονική στιγμή να ανοίγω τέτοιου είδους ρευστά κι αβέβαια ζητήματα, αν όμως το έκανα ήταν γιατί παραδόξως μου προκαλείτε μια πρωτοφανή έμπνευση. Γεγονός αξιοπρόσεκτο μιας και δεν έχει ξανασυμβεί στα χρονικά των επισκέψεων μου στο γραφείο σας. Άραγε ποιος να είναι ο απροσδόκητος παράγοντας που να έφερε αυτό το απρόσμενο αποτέλεσμα..»

   Η καρικατούρα γούρλωσε οργισμένα τα μάτια τρίζοντας με δύναμη τα σαγόνια του, σφίγγοντας τις παλάμες των χεριών του. Ο κ. Σρέντιγκερ ξερόβηξε αμήχανα και ανασκουμπώθηκε.

   «Χμμ ναι, καλύτερα να προχωρήσουμε παρακάτω… Εδώ βρίσκονται και σας παραθέτω επιγραμματικά τα αποτελέσματα της συνειδησιακής κατάστασης των “εξαιρετικών περιπτώσεων” που παρακολουθούμε. Βλέπετε, η εκτενής ανάλυση των δεδομένων ήταν αρκετά ογκώδης για να την φέρω εδώ μαζί μου κι άλλωστε δεν θα ήταν δυνατόν να χωρέσουν όλα τα αρχεία που έχουμε συγκεντρώσει από το στενό πέρασμα του γραφείου σας... Εκτός αν καλούσαμε τους υπαλλήλους από τα κεντρικά και τους αναθέταμε να μεταφέρουν ένας ένας τα αρχεία προς τα εδώ. Ξέρω όμως πόσο απεχθάνεστε την κοσμοσυρροή και την αναστάτωση. Συνεπώς σκέφτηκα μήπως ερχόσαστε εσείς ο ίδιος από το εργαστήριο κάποια στιγμή όποτε βρίσκατε τον απαραίτητο χρόνο. Με την παρουσία σας στο ζήτημα, κι ύστερα αν ακούγατε από κοντά την προσέγγιση των ίδιων των ερευνητών ίσως όλοι μαζί να κατορθώναμε να αποκωδικοποιήσουμε κάποιες από τις λεπτομέρειες της υπόθεσης».

   Ο Σρέντιγκερ πήρε μια ανάσα πριν συνεχίσει τον λογισμό του. Η καρικατούρα δεν άφησε ανεκμετάλλευτη τη μικρή παύση και υψώνοντας τις παλάμες σαν τροχονόμος που σταματάει την κίνηση, πήρε το λόγο.

   «Καλά καλά θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι. Μα γιατί τόσο μεγάλη ανασφάλεια από μέρους σας? Δώστε μου σας παρακαλώ το έγγραφο να διαπιστώσω ο ίδιος περί τίνος πρόκειται» είπε με καρδινάλιο ύφος και τεντώθηκε αδιάφορα φέρνοντας το χαρτί στα χέρια του. Φόρεσε τα γυαλιά του, γύρισε ανάποδα το έγγραφο, βύθισε το σώμα του στην πολυθρόνα, ανασήκωσε τα φρύδια του κι άρχισε να διαβάζει.

   «Χμμ, από ότι φαίνεται πρέπει δώσουμε εντολή να παρθούν ακόμη περισσότερα μέτρα. Οφείλουμε πάση θυσία να εγκλωβίσουμε συνειδησιακά τις “εξαιρετικές περιπτώσεις” στον αγώνα της επιβίωσης. Αν δεν διακόψουμε έστω και με βίαιο τρόπο την αφύπνιση τους, ενδεχομένως κάποια στιγμή να ασκήσουν θετική επιρροή στις μάζες και να αποτελέσουν βάσιμη απειλή για τα θεμέλια του οργανισμού. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με παλιοπεριπτώσεις. Και πώς να μην ήταν έτσι. Αδυνατώ να θυμηθώ πόσες φορές έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με δαύτους. Για μια στιγμή όμως.. Εδώ γράφετε πως το ποσοστό πρόσβασης στο υποσυνείδητο αγγίζει σε κάποιους το 80%. Όχι αυτό είναι ανεκδιήγητο και δεν μπορεί να συμβαίνει κύριε Σρέντιγκερ! Θα πρέπει να αστειεύεστε να έρχεστε στο γραφείο μου με τέτοιου είδους πορίσματα και αντί να με ενημερώσετε πάραυτα να μου αραδιάζετε τις αρλούμπες σας!»

   «Κι όμως, όπως σας είπα και πριν, αυτό είναι ένα γεγονός.

 Βλέπετε ο περισσότερος κόσμος δεν έχει μάθει να σκέφτεται ορθά, αν σκέφτεται και τίποτα άλλο πέρα από τις ανούσιες επιθυμίες του. Οι λίγοι που έχουν μείνει να σκέφτονται συλλογικά, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο που ζουν, πηγαίνοντας από το Α στο Β. Ωστόσο ο ορθολογιστικός, γραμμικός τρόπος σκέψης λίγη σχέση έχει να κάνει με τη συλλογική συνείδηση. Σε πιο μεγάλη κλίμακα τα πράγματα αφορούν την συγχώνευση αντιθέτων, και καταστάσεις που στέκονται η μια απέναντι και όχι δίπλα στην άλλη. Ερευνώντας πάνω στις εξαιρετικές περιπτώσεις, διαπιστώσαμε ότι η εξωτερική δράση δεν έρχεται απαραίτητα από εσωτερική κίνηση και το αντίστροφο, ότι η εσωτερική ακινησία δεν οδηγεί απαραίτητα σε εξωτερική αδράνεια. Αν οι ορθολογιστές μπορούσαν να αντιληφθούν την αντίστροφη απλότητα του βάθους, δεν θα πλατείαζαν με την πίστη ότι το να ανοίγει κάποιος το στόμα του, σημαίνει αυτομάτως ότι έχει να πει κάτι. Κι ευτυχώς δηλαδή που είναι έτσι, γιατί τότε το εργαστήριο μας θα έπρεπε να ήταν πολύ μεγαλύτερο και η επικινδυνότητα για το σύστημα σαφώς πιο υψηλή.

   Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις εξαιρετικές περιπτώσεις. Άνθρωποι που επιτρέπουν και χρησιμοποιούν συνειδητά την εξωτερική τους ακινησία έτσι ώστε να υπάρξει μια εσωτερική κίνηση, μια μεταφορά δεδομένων από το υποσυνείδητο στο ενσυνείδητο. Βέβαια στο εργαστήριο ακόμα δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτού του είδους η εσωτερική δράση έρχεται έμφυτα ή επίκτητα. Ίσως αυτή η κατανόηση να υπάρχει  εκ των προτέρων, ίσως και να εδραιώνεται μέσα από το απόσταγμα διάφορων εμπειριών μέσα στη ζωή. Ίσως να συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα.

συνεχίζεται