Καμύ περί φιλίας

"... Δεν είχατε τότε, ξαφνικά, ανάγκη από συμπάθεια, βοήθεια, φιλία; Ναι, φυσικά. Εγώ έχω μάθει να αρκούμαι στη συμπάθεια. Τη βρίσκεις ευκολότερα κι έπειτα, δε δημιουργεί καμία υποχρέωση. Το "πιστέψτε στη συμπάθειά μου", στον εσωτερικό λόγο, προηγείται αμέσως του "και τώρα ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο". Είναι αίσθημα προέδρου φιλανθρωπικού συμβουλίου: το αποκτάς σε τιμή ευκαιρίας ύστερα από τις καταστροφές. Η φιλία είναι λιγότερο απλή. Παίρνει χρόνια και είναι δύσκολο να την επιτύχεις, μα σαν την έχεις, δεν υπάρχει πια τρόπος ν' απαλλαγείς, πρέπει να την αντιμετωπίσεις. Μη θαρρείτε, κυρίως, πως οι φίλοι σας θα σας τηλεφωνούν, ως όφειλαν, κάθε βράδυ, για να μάθουν αν όντως δεν είναι το βράδυ που αποφασίζετε ν' αυτοκτονήσετε ή, πιο απλά, αν δεν έχετε ανάγκη από συντροφιά, αν δεν έχετε κέφι να βγείτε. Όχι όμως, αν τηλεφωνούν, μείνετε ήσυχος, θα 'ναι το βράδυ που δεν είστε μόνος κι η ζωή είναι ωραία. Στην αυτοκτονία μάλλον θα σας ωθήσουν εν ονόματι αυτού που, κατά τη γνώμη τους, οφείλετε στον εαυτό σας. Ο Θεός να σας φυλάει, αγαπητέ κύριε, απ' το να σας τοποθετούν πολύ ψηλά οι φίλοι!"


"...Μα δεν είναι εύκολο, γιατί η φιλία είναι αφηρημένη ή, το λιγότερο, αδύναμη. Αυτό που θέλει, δεν το μπορεί. Στο κάτω κάτω, δεν το θέλει ίσως αρκετά; Δεν αγαπούμε, ίσως, αρκετά τη ζωή; Έχετε παρατηρήσει πώς μόνο ο θάνατος αφυπνίζει τα αισθήματά μας. Πώς αγαπούμε τους φίλους που μόλις μας άφησαν ή όχι; Πόσο θαυμάζουμε τους κυρίους μας που πια δε μιλούν κι έχουν το στόμα γεμάτο χώμα! Ο σεβασμός τότε έρχεται εντελώς φυσικά, ο σεβασμός που μπορεί και να περίμεναν όλη τους τη ζωή από μας. Ξέρετε όμως γιατί είμαστε πάντοτε πιο δίκαιοι και πιο γενναιόδωροι με τους νεκρούς; Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχει υποχρέωση μαζί τους. Μας αφήνουν ελεύθερους, όλος ο χρόνος είναι στη διάθεσή μας, να στριμώξουμε το σέβας μας ανάμεσα στο κοκτέηλ και μια ευγενική ερωμένη, με λίγα λόγια, στο νεκρό χρόνο. Αν μας δημιουργούσαν κάποια υποχρέωση, θα ΄ταν στη μνήμη, και η μνήμη μας είναι βραχεία. Όχι, τον νωπό νεκρό αγαπάμε στους φίλους μας, τον αλγεινό νεκρό, τη συγκίνησή μας, τον εαυτό μας τελικά."

"...Παρατηρήστε τους γείτονές σας, αν, κατά τύχην, συμβεί κάποιος θάνατος στην πολυκατοικία. Κοιμούνται στη μικρή τους ζωούλα, και κάποια στιγμή, παραδείγματος χάριν, πεθαίνει ο θυρωρός. Ένας πεθαμένος επί του πιεστηρίου και, επιτέλους, αρχίζει το θέαμα. Έχουν ανάγκη από τραγωδία, τι τα θέλετε, είναι η μικρούλα υπεροχή τους, είναι το απεριτίφ τους."

"...Γνώρισα έναν άνθρωπο, που 'δωσε είκοσι χρόνια απ' τη ζωή του σε μια ανόητη, της θυσίασε τα πάντα, φιλίες, δουλειά,, την ίδια της αξιοπρέπεια της ζωής του, κι ένα βράδυ ανακάλυψε πως δεν την είχε αγαπήσει ποτέ. Έπληττε, αυτό ήταν όλο, έπληττε, όπως οι περισσότεροι. Έπλασε λοιπόν, συνολικά, μια ζωή όλο μπλεξίματα και δράματα. Πρέπει κάτι να γίνει, ιδού η εξήγηση των περισσότερων ανθρώπινων σχέσεων. Πρέπει κάτι να γίνει, έστω και η δίχως έρωτα δουλεία, έστω κι ο πόλεμος ή ο θάνατος. Ζήτω λοιπόν οι κηδείες!"