Στη φωλιά

Στη φωλιά

Χωμένος βαθιά μες στη φωλιά
φτύνω κατάμουτρα τον χρόνο και μένω στο κενό.
Αντικρίζοντας το χάος της ελευθερίας
αναρωτιέμαι πότε να θέλει δύναμη και πότε ευλυγισία
και πότε να βάζεις πλάτη στην ανεμελιά.

Σιχαίνομαι να χάνω μα κάποιους αγώνες
δε γίνεται να κερδίζεις επ' αόριστον.
Κι άλλωστε ποιος νομίζει ότι έχει τη δύναμη να επιλέγει
γιατί αν είσαι σταθερός η ζωή καταντάει ατελείωτα νούμερα
κι αν αιθεροβατείς ποιος θα έρθει να σου μιλήσει για όρια;

Όπως και να 'χει πρέπει να μάθεις να συμπονάς τους άλλους
είτε αυτός ο άλλος είναι αυτός που είσαι, είτε αυτός που ήθελες να είσαι.
Όπως και να 'χει πρέπει να εξοικειωθείς με τον πόνο
γιατί αυτός και το κρύο σε κρατάνε ξύπνιο και φαντάζομαι
θα τα προτιμάς αυτά από το να καταλήξεις ζωντανός νεκρός.

Χωμένος βαθιά μες στη φωλιά
βλέπω το θεόρατο τείχος της ελευθερίας
τι άραγε να είναι πιο εύκολο
να περνάς απαρατήρητος ή να πρέπει όλους να τους κοιτάς;
τι άραγε να είναι πιο ευχάριστο
να κυνηγάς τα γέλια και τις χαρές ή να κάνεις το σωστό;
τι άραγε να είναι πιο επίπονο
να είσαι ο εαυτός σου ή αυτός που τον ξεπερνάει;
τι άραγε να είναι πιο δύσκολο
να προσπαθείς να είσαι μέσα σε όλα ή να θυσιάζεσαι;

Χωμένος βαθιά μες στη φωλιά
φτιάχνω τους νόμους που υπηρετούν τον Εαυτό.
Μοιάζει μάταιη η ευθύνη να αλλάζεις ακατάπαυστα
σε ένα κόσμο αποκρυσταλλωμένα πλάσματα.
Μα πόσο αστείο είναι να βλέπεις καθαρά το ψέμα των άλλων
ενώ ταυτόχρονα παγιδεύεσαι στη ίδια σου την προβολή;
Άραγε πόσο ασφαλές είναι να νιώθεις ήρεμος
όταν βλέπεις ότι με αποφασιστικότητα πας ακριβώς εκεί που κοιτάς;
Τάχα μου γνωρίζεις που πηγαίνεις;
Σε ποια δύναμη δίνεις πνοή, στον ήλιο ή στη σελήνη;

Γιατί αγαπητέ πρέπει να τυφλωθείς πρώτα
ώστε να μπορείς να κοιτάς κατάματα τον ήλιο χωρίς να καίγεσαι.

Ειδάλλως παίξε το εργάκι σου κι άδειασέ μας τη γωνιά
γιατί πολλοί είναι σαν εσένα και είναι η ουρά μεγάλη.

Σταύρος Σταματόπουλος