Η τέχνη του να θυμάσαι

The Absinthe Drinker (Portrait of Angel Fernandez de Soto), 1903 

"Δεν ψάχνω, μόνο βρίσκω."
 Χουάν Πάμπλο Πικάσο



   Άμα δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Πόσο θαυμάζω μερικές παροιμίες για τη μινιμαλιστική σοφία που κρύβουν. Δε χρειάζεται να είσαι ο Πικάσο για να το καταλάβεις αυτό.
   Αυτό συμβαίνει όταν αφήνεις τα πράγματα να έρχονται σε σένα. Εσύ αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου και όλα έρχονται σαν να είσαι <<συνδεδεμένος με αυτά>>. Δε λέω, θέλει συγκέντρωση, οργάνωση κι επεξεργασία. Κουραστική διαδικασία. Γιατί όταν ολοκληρώνεις τις "μικρές συνθέσεις" που κάνεις, τις τελικές πεποιθήσεις που σχηματίζεις, αν λατρεύεις να είσαι αυθόρμητος, συνηθίζεις πολλές φορές να λειτουργείς σχεδόν μηχανικά. Προσέχεις με ένα γενικής φύσεως ύφος και όλες οι λεπτομέρειες που θες να πεις έρχονται σαν "μικρές εμπνεύσεις" από μόνες τους. Είσαι φυσικός, δεν ελέγχεις αυτά που λες σε πρώτο χρόνο, απλά τα αφήνεις να κυλήσουν από μέσα προς τα έξω σου. Και για να το διατυπώσω ακόμα πιο εύστοχα, όταν συμπεριφέρεσαι με φυσικό τρόπο, τότε όπως είναι το έξω έτσι είναι και το μέσα σου. Και ξέρετε, ο παρατηρητής λατρεύει να βάζει τρίποντα από το κέντρο.
   Ο παρατηρητής επίσης γελάει πολύ όταν ακόμα βλέπει γύρω του ανθρώπους να προσπαθούν να είναι συνειδητοί για να μπορούν να κρύψουν τον εαυτό τους από τους άλλους. Ή όταν προσπαθούν να κάνουν πράγματα απλά για να δειχθούν στους άλλους. Ή όταν προσπαθούν να τους μιμούνται.
   Η συνείδηση άλλωστε έχει πολλά επίπεδα. Αν κάποιος λοιπόν παίξει το παιχνίδι της σύνθεσης ολόκληρου του εαυτού, δηλαδή του Εαυτού, θα έχει το δύσκολο έργο να βάλει τάξη στο χάος. Όλοι ανεξαιρέτως παίζουμε το παιχνίδι αυτό ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Ας πούμε ότι είναι το μοναδικό στοιχείο που μας ενώνει όλους ανεξαιρέτως.
   Αλλά τι τα θες, η ανεργία και η αποχή μαστίζει στις εποχές μας. Και σε λίγο θα βγει κάποιος με την απόχη να μας μαζέψει..
   Συνήθως από την αρχή υπάρχει αστοχία υλικού (και δεν εννοώ τα Αμέα) απλά και μόνο επειδή οι περισσότεροι είναι ακατάλληλοι ως οντότητες για να κάνουν παιδιά. Ακατέργαστοι αν θέλετε. Είτε επειδή λαμβάνουν τη συμβατική μόρφωση και μόνο αυτήν, είτε γιατί τους αρέσει να μαθαίνουν τη ζωή στο δρόμο μακριά από διαβάσματα και βιβλία, στην τελική ρε φίλε επειδή έχουν επιλέξει να ζουν απλά(?). Επιβίωση και ξερό ψωμί. Για τους άλλους που διαβάζουν, διαβάζουν, διαβάζουν και στο τέλος καταλήγουν να κυνηγάνε την ουρά τους θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή. Έχει πολύ ψωμί η περίπτωσή τους..
   Και για να μην παρεξηγηθώ ή χαρακτηριστώ ρατσιστής, πράγμα διόλου απίθανο, πρέπει να πω ότι στην τελική κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν γιατί ο καθένας είναι αναγκαίος για τον ρόλο που του έχει ανατεθεί. Το στοιχείο της σύγκρισης είναι χρήσιμο όταν το χρησιμοποιείς για να εμπνέεσαι εσύ ώστε να γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος. Οι περισσότεροι, μόνιμα εγκλωβισμένοι στο κατώτερο Εγώ που τους διαφεντεύει τη ζωή, πέφτουν με τα μούτρα να προσπεράσουν το διπλανό τους, ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι όταν κοιτάς να περάσεις τον τελευταίο ακόμα δεν έχεις υπάρξει.. Ωραία ατάκα το "δεν υπάρχεις". Αναρωτιέμαι άραγε ποιος την σκέφτηκε πρώτος και γιατί σήμερα τη χρησιμοποιούμε θέλοντας να εννοήσουμε ακριβώς το ανάποδο.
   Αλλά τι τα θες, ζούμε σε ανάποδες εποχές..
   Ισχυρίζομαι λοιπόν - αν κι έχω την εντύπωση ότι κάπως αυθόρμητα θα δυσανασχετήσετε με το συμπέρασμα μου, ότι ο καθένας από εμάς υπηρετεί κάποιον ανώτερο ή κατώτερο σκοπό. Λόγου χάριν, σκοπός του παρατηρητή είναι να καταγράφει πληροφορίες κι ύστερα να τις δίνει στους εργάτες που σκοπός αυτών φυσικά είναι να εργάζονται ακατάπαυστα. Πολύ αργότερα δε κι αφού όλα αυτά περάσουν από την κατάλληλη επεξεργασία και κατεργασία έρχεται ο συνθέτης που εν τέλει θα δημιουργήσει το τελικό προϊόν, βρισκόμενος πάντα(?) σε αγαστή συνεργασία με τους βοηθούς του...
   Εξαιρετικό βιβλίο "Ο Πύργος" του Κάφκα. Με διαφορά το αγαπημένο μου. Άλλη φάση ο Κάφκα. Γράφει με παραβολικό τρόπο, δε στα δίνει έτοιμα στο πιάτο όπως κάνει ο παρατηρητής.. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι του '15 που το διάβαζα στην Ελαφόνησο. Μετά από μια δυνατή παρτίδα ρακέτες δεν υπήρχε πιο απολαυστική συνέχεια από το να ταΐσω με αντίστοιχο τρόπο και το πνεύμα μου. Πάντως ακόμα και τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το αν απολαμβάνω καλύτερα όταν υλοποιώ καινούργια project ή αν διασκεδάζω περισσότερο όταν διαβάζω και σκέφτομαι πράγματα που ακούω για πρώτη φορά. Εσάς; Σας αρέσουν οι ρακέτες;
   Ααα, τώρα που λέμε για ρακέτες, τα μάθατε; Πρωταθλήτρια κόσμου η Ελλάδα στις ρακέτες.. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα στην Ελλάδα αν τύποι σαν τα παιδιά από το world party διάβαζαν με το ίδιο πάθος που ταξίδευαν...
   Αλλά τι τα θες, ο χαβαλές και τα απρόοπτα που προκύπτουν στα ωραία ταξίδια, ε,  ό,τι και να λέμε, τα κάνουν αξέχαστα..

Σταύρος Σταματόπουλος
 





 Bonus track

Morning comes too early
and nighttime falls too late
And sometimes all I want to do
is wait
The shadow I've been hiding in
has fled from me today

I know it's easier to walk away
than look it in the eye
But I will raise a shelter to the sky
and here beneath this
star tonight I'll lie
She will slowly yield the light
As I awaken from the longest
night

Dreams are shaking
Set sirens waking up tired eyes
With the light the memories
all rush into his head

By a candle stands a mirror
Of his heart and soul she
dances
She was dancing thru the night
above his bed

And walking to the window
he throws the shutters out
against the wall
And from an ivory tower hears
her call
"Let light surround you"

It's been a long, long time
He's had a while to think it over
In the end he only sees the
change
Light to dark
Dark to light
Light to dark
Dark to light

Heaven must be more than this
When angels waken with a kiss
Sacred hearts won't take the
pain
But mine will never be the same

He stands before the window
His shadow slowly fading from
the wall
And from an ivory tower hears
her call
"Let the light surround you"

Once lost but I was found
When I heard the stained glass
shatter all around me
I sent the spirits tumbling
down the hill
But I will hold this one on high
above me still
She whispers words to clear my mind
I once could see but now at last
I'm blind

I know it's easier to walk away
than look it in the eye
But I had given all that
I could take
And now I've only habits left
to break
Tonight I'll still be lying here
Surrounded in all the light