Οι τρεις δάσκαλοι (στο μεταίχμιο)

   

   Η φιγούρα σταμάτησε τη ροή του λόγου και πήρε μια βαθιά ανάσα.

   Το φως μιας διπλής αστραπής γλίστρησε μέσα στο δωμάτιο από το παράθυρο που βρισκόταν παράλληλα με αυτούς και δίπλα στο τζάκι. Το δεξιό προφίλ της φιγούρας που ολοκλήρωσε τις σκέψεις της και το αριστερό προφίλ της φιγούρας-ακροατή φωτίστηκαν στιγμιαία. Ο Σ. παρέμενε ως είχε, ακίνητος, με την πλάτη κόντρα στον καναπέ και σε αντίθετη φορά σε σχέση με τις φιγούρες. Η στιγμιαία διπλή αναλαμπή φωτός του επέτρεψε πρώτα να δει κι ύστερα να επαληθεύσει την εικόνα της κλειστής πόρτας που βρισκόταν  απέναντι στο δωμάτιο. Η πόρτα βρισκόταν στο αρχικό σημείο της ονειρικής του ενθύμησης. Στο ίδιο σημείο που στεκόταν όταν ξεκίνησε να περπατά γονατιστά μέχρι να θρονιαστεί πίσω από τον καναπέ.

   Η λάμψη τον μπέρδεψε. Σε πρώτο χρόνο πίστεψε ότι κάποιος πείραξε τον διακόπτη του πολυέλαιου που κρεμόταν αγέρωχος πάνω από τα κεφάλια τους. Ωστόσο οι φιγούρες δεν ακούστηκαν να κινούνται στο χώρο. Ούτε υπήρχε κανείς άλλος μέσα στο δωμάτιο. Γι’ αυτό ήταν βέβαιος. Επομένως που να βρισκόταν αυτός ο διακόπτης αν όχι κάπου εξαιρετικά κοντά τους? Πώς όμως ήταν δυνατόν όπως κάθονταν αμετακίνητοι στη θέση τους και μακριά από τοίχους να έχουν πρόσβαση σε διακόπτες και φώτα?

   «Κατάρα!» ψέλλισε από μέσα του. Με τη φαντασία του έφτιαξε το πιθανότερο, το πιο ορθολογικό σενάριο που θα μπορούσε να σχετίζεται με την πραγματικότητα. Πράγματι ίσως οι φιγούρες να έπαιζαν με το φως προσμένοντας μια ενστικτώδη κίνηση, μια παρορμητική αντίδραση. Ίσως και να είχαν αφουγκραστεί την παρουσία του χωρίς να τον δουν. Ίσως και το σύρσιμο μέχρι τον καναπέ να ήταν αρκετά άγαρμπο ώστε να τους έδωσε το ερέθισμα ή την υποψία της ανεπαίσθητη κίνησης του. Πόσο κρίμα! Είχε βάλει τα δυνατά του ώστε να παραμείνει απαρατήρητος! Μάλιστα για να είναι σίγουρος, είχε καταλαγιάσει μέχρι και τον ρυθμό της αναπνοής του. Ήξερε πως το να κρατήσει ακίνητο κι αθόρυβο το σώμα του δεν δεν θα μπορούσε από μόνο του να είναι αρκετό. Η παραμικρή ένταση και η χροιά της αναπνοής έφταναν και περίσσευαν για να προδώσουν την παρουσία του στο χώρο. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές από μέρους του να υποτιμήσει την οξύτητα της ακοής των δύο μορφών που επεξεργάζονταν με εξονυχιστικό τρόπο ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια.

   Οι φαντασιακοί συνειρμοί του Σ. διακόπηκαν βίαια από τον εκκωφαντικό ορυμαγδό της βροντής που με χαρακτηριστική καθυστέρηση συνόδευσε την διπλή λάμψη της καταιγίδας. Ο Σ. κοίταξε κατάματα τις ψευδαισθήσεις του. Ο αργοπορημένος ήχος της βροντής τον έκανε να συνειδητοποιήσει την προέλευση του φωτός, την φυσικότητα της διπλής λάμψης που προηγήθηκε. Ακολούθησε απόλυτη σιωπή.

  Η πρώτη φιγούρα απλώθηκε -σχεδόν ξάπλωσε, εξαντλημένη καθώς ήταν στην καρέκλα. Εφόσον είχε ξεμπερδέψει με τους στοχασμούς της, τέντωσε τα πόδια με ανακούφιση. Ολοκληρώνοντας αυτά που είχε να πει, σαν να άδειασε. Ο Σ. πλέον είχε γουρλώσει τα μάτια του με έναν τρόπο που δύσκολα ξεχώριζες αν αυτό που αισθανόταν ήταν δέος, τρόμος ή σύγχυση. Η δυνατή βροντή τον έφερε στα συγκαλά του. Η κακή φαντασία που φοβικά είχε πλάσει στο μυαλό του γκρεμίστηκε μεμιάς. Θα έλεγες ότι τώρα πάλευε να ανακαλέσει στο θυμικό του όλα αυτά που ακούστηκαν πριν λίγο, τα λόγια της πρώτης φιγούρας. Δεν κατάφερε να θυμηθεί συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Μα σαν να φυτεύτηκε στην καρδιά του ένας σπόρος από αυτή την καθάρια αν και απόκοσμη αίσθηση. Παραδόξως, είχε ακούσει τόσο προσεκτικά τη φιγούρα που στο τέλος δε μπορούσε να θυμηθεί τίποτα. Βάλθηκε λοιπόν να ποτίσει την αίσθηση που απορρόφησε με υπομονή και φροντίδα για να δει τι θα φύτρωνε. Για να δει τι βλαστάρια θα έβγαζε αργότερα η σκέψη του. 
   Καθόλου δεν τον ενοχλούσε πια η υπερβολική ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιο. Ήταν τόσο βυθισμένος πια στον εαυτό του που έμοιαζε με μεθυσμένο, σχεδόν δεν έβλεπε μπροστά του.

   Η δεύτερη φιγούρα κουνήθηκε λίγο από τη θέση της και -διαλύοντας την ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιο, πήρε το λόγο. Ο Σ. αναγκάστηκε να βάλει παύση στη βαθιά  περισυλλογή και ρίχτηκε πάλι να κρυφακούσει.

Συνεχίζεται…